Η άποψη ότι ο σουλτάνος εφάρμοσε τον ισλαμικό νόμο (σαρία), ο οποίος θεωρεί τη γυναίκα υπανδρεία δεν ευσταθεί απόλυτα. Το πιθανότερο της ενέργειας αυτής είναι η ταπείνωση και ο ευτελισμός των ευρωπαϊκών θεσμών. Επιδεικνύοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τη δύναμη της Τουρκίας και την απαίτησή της να την αντιμετωπίζουν ως ίσον προς ίσον.
Το θράσος του αυτό ο σουλτάνος το αντλεί από τη γεωπολιτική θέση της χώρας του και την πολυπληθή αγορά του, που οι ισχυροί της Ευρώπης δεν θέλουν να χάσουν εξ ου και οι μεγάλες επενδύσεις τους στη γείτονα, οι οποίες αποτελούν ανυπέρβλητο ανάχωμα στην υποστήριξη των εθνικών μας δικαίων...
Με βάση τη λογική αυτήν ο επίζηλος χαλίφης επιχειρεί, παρά τη φτώχεια του λαού του, γιουρούσια σε Β. Συρία, Λιβύη, Αζερμπαϊτζάν... Έτσι στο γεμάτο έπαρση μυαλό του πλάθει όνειρα για μια νέο-οθωμανική αυτοκρατορία. Δεν θέλει όμως να πιστεύει ότι η βόμβα που είναι έτοιμη να εκραγεί και θα συνταράξει συθέμελα τη χώρα του είναι τα 40 εκατομμύρια Κούρδοι της Τουρκίας και των γύρω κρατών που τους αποκαλεί τρομοκράτες, γιατί αγωνίζονται για τη λευτεριά τους...
Το ερώτημα είναι: πώς θα αντιδράσει η Ευρώπη στην υποτίμηση και στον ευτελισμό των προσώπων που εκπροσωπούν τους θεσμούς της από έναν Τούρκο πρόεδρο, ο οποίος κατ’ εξακολούθηση κομπορρημονεί, χλευάζει, υποτιμά, υποκρίνεται, απειλεί, απειθαρχεί...
Εάν αντιδράσει κατά τον τρόπο που μας έχει συνηθίσει, στην παραβίαση των δικαίων της πατρίδας μας, τότε δεν θα αλλάξει τίποτα στη συμπεριφορά του σουλτάνου. Αυτό θα σημάνει ότι η Ευρώπη νικήθηκε απ’ τα συμφέροντά της και δικαίως υποτιμώνται οι θεσμοί της διεθνώς. Αν όμως επιλέξει τον δρόμο της δυναμικής αντίδρασης τότε θα πρέπει να υπερασπισθεί με σθένος τον δυτικό πολιτισμό και να βάλλει τον κύριο αυτόν στη θέση του. Και αυτό το γνωρίζει πολύ καλά πώς πρέπει να το κάνει. Με αυστηρή και αμετάκλητη εφαρμογή του διεθνούς δικαίου, το οποίο είναι συνάρτηση δύο ουσιαστικών παραγόντων. Της θεσμοθέτησης κοινής εξωτερικής πολιτικής και της συγκρότησης ευρωπαϊκού στρατού. Τότε η Ε.Ε. θα είναι όχι μόνο η μεγαλύτερη οικονομική δύναμη στον κόσμο, αφού το Α.Ε.Π. της ξεπερνά αυτό των Η.Π.Α., αλλά και στρατιωτικά η ισχυρότερη. Αυτό βέβαια προϋποθέτει την κατάργηση του αναχρονιστικού θεσμού του Ν.Α.Τ.Ο. Έτσι ο επίδοξος χαλίφης θα κλεισθεί στο καβούκι του και δεν θα αποτολμά πλέον να πουλά λεονταρισμούς και νταηλίκια...
Προς την κατεύθυνση της δικαίωσης στην Ανατολική Μεσόγειο καταλυτικό ρόλο μπορούν να παίξουν οι Η.Π.Α. μέσα από την εξυπηρέτηση και των δικών τους συμφερόντων. Επιβάλλοντας οικονομικά και στρατιωτικά μέτρα κατά του αδίστακτου σουλτάνου και κυρίως παρέχοντας αμέριστη υποστήριξη σε δεκάδες εκατομμύρια εγκαταλειμμένους Κούρδους, οι οποίοι αγωνίζονται για τη λευτεριά της πατρίδας τους.
Από τα παραπάνω αντιλαμβάνεται κανείς ότι η Ε.Ε. για να έχει το κύρος που της αρμόζει και κυρίως για να είναι ο λόγος της βαρύς και δυνατός πρέπει ν’ αλλάξει ριζικά την εξωτερική και αμυντική της δομή. Αυτό σημαίνει ότι οι εθνικές πολιτικές στους τομείς αυτούς θα συγκροτούν μία ενιαία δύναμη στο επίπεδο της υπερδύναμης.
Η πρακτική αυτή για την ασφάλεια των ευρωπαϊκών συνόρων και το κύρος των θεσμών της διεθνώς αποτελεί μονόδρομο. Γι’ αυτό, λοιπόν, οι κυβερνήσεις των εθνικών κρατών θα πρέπει να ασκούν διαρκή πίεση προς την κατεύθυνση της πλήρους ενοποίησης κόντρα στα συμφέροντα των ισχυρών της ένωσης, τα οποία αντιδρούν στην πλήρη υλοποίηση των ιδεών και στόχων των οραματιστών της.

Από τον Κων/νο Τσιρονίκο