κοσμοιστορικές, τις αξεπέραστες στο περιεχόμενο, στις εμπειρίες και υπομνήσεις, τις ανεπανάληπτες για τη ζωή μας, ανηφορίζουμε με δέος και λαχτάρα ψυχής στον τόπο που καταχωρήθηκε και αποτυπώθηκε στην ιστορία της ανθρωπότητας, η πιο μεγάλη και πιο μοναδική θυσία στον κόσμο. Η θυσία του Γολγοθά. Το χρονικό του κοσμοϊστορικού γεγονότος που ξετυλίγεται και πάλι μπροστά μας, προσιτό στα μάτια, στον νου και τις καρδιές μας και μας μεταφέρει σε μια άλλη εποχή και ζωή, την οποία βιώνουμε και πάλι σήμερα με το ίδιο πάθος και την αυτήν έκταση, όπως και τότε. Αναπλάθουμε τα γεγονότα, με προσηλωμένο το βλέμμα, την ψυχή μας και τα σκιρτήματα της καρδιάς μας στον Σταυρό του Κυρίου μας, στο κομμάτι εκείνο της ιστορίας που ξεκίνησε από τον κήπο της Γεσθημανής για να καταλήξει στον Γολγοθά, στη σταύρωση, τη θανάτωση, την ταφή και την Ανάσταση. Δεν ξεχνούμε τη μεγαλειώδη εκείνη πορεία του Θεανθρώπου προς τα Ιεροσόλυμα. Τη μεγαλύτερη μέχρι σήμερα σε όγκο και παλμό σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Την πιο ειρηνική και αυθόρμητη προσέλευση του κόσμου χωρίς καλέσματα και τυμπανοκρουσίες, κάποιων ειδικών εντεταλμένων προς τον σκοπό αυτόν. Αναπλάθουμε το σύνολο των γεγονότων και ακούμε τις βροντερές εκείνες φωνές στα χείλη των ανθρώπων... Ωσανά... Ωσανά... Ευλογημένος ο Ερχόμενος. Και διερωτόμαστε πώς αυτός ο κόσμος, οι ίδιοι άνθρωποι στον αυτόν τόπο και χώρο ύστερα από έξι μέρες φωνασκούσαν λυσσασμένοι με πάθος και μίσος, με μάτια γεμάτα από οργή και χείλη βουτηγμένα μέσα στην ανομία και την κακία, εκείνο το πρωτάκουστο .... Σταύρωσον Σταύρωσον Αυτόν... Αλήθεια. Θα μπορέσει κανείς από εμάς να εισέλθει κάποτε στις ψυχές των ανθρώπων αυτών και να αναλύσει τις δύο αυτές εκ διαμέτρου αντίθετες εικόνες που σημάδεψαν τη ζωή τους χωρίς καμία αιτία και αφορμή; Το ψάξιμο είναι μέσα μου και γύρω μου.
Ωστόσο είμαι βαθυά πεπεισμένος πως δεν θα μπορέσω να σταθμίσω ποτέ με ακρίβεια και πληρότητα την αξία «Άνθρωπος», ώστε να μπορέσω να ερμηνεύσω με ακριβή σαφήνεια τις πιο πάνω εικόνες.
Επανέρχομαι και πάλι στα γεγονότα. Στην επώδυνη ανηφορική πορεία. Στον Τόπο που αποτυπώθηκε και καταγράφτηκε η πιο μεγάλη. Η μοναδική θυσία του σαρκωμένου λόγου. Στον Γολγοθά. Μας καθηλώνει το γεγονός. Μας συνθλίβει την καρδιά μας. Μας σαλεύει τον νου. Μας απονευρώνει από κάθε πνευματική και ζωτική ενέργειά μας.
Αυτή η εβδομάδα, η Μεγάλη Εβδομάδα όπως την αποκαλούν και τη δέχονται οι Χριστιανοί, η Εβδομάδα των Παθών, καταγράφει και καταστρώνει με κάθε λεπτομέρεια τα περιστατικά και τις συμπεριφορές που άλλαξαν τον ρου της ιστορίας και μας έκαναν να αναζητήσουμε τον μεγάλο Δημιουργό στη ζωή μας.
Βηματίζοντες προς τον Γολγοθά ο νους και η καρδιά μας αναπλάθει το σύνολο των γεγονότων και φέρουμε μπροστά μας για μια άλλη φορά το σκοτεινό ψυχικό υπόβαθρο των φορέων της εξουσίας, του Ιερατείου και του εκπροσώπου του αυτοκράτορος σε έναν χώρο που κυριαρχούσε η ειδωλολατρική και ηγεμονική έπαρση.
Σε στιγμές εκρηκτικής έξαρσης των παθών, μιας ξέφρενης θρησκευτικής ηγεσίας με επικεφαλείς τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους που άγονταν και φέρονταν από έναν παθιασμένο όχλο που δεν ωροδούσε μπροστά σε τίποτα και από την άλλη πλευρά έναν δειλό ανίκανο, έντρομο εκπρόσωπο του αυτοκράτορα, που ενώ είδε την καταιγίδα να έρχεται και θέλει να διαλύσει έναν λαό, δεν έκανε τίποτα να σταματήσει τα τραγικά γεγονότα που επακολούθησαν. Όλοι μαζί έστησαν μια σκηνοθετημένη δίκη, χωρίς κατηγορητήριο, χωρίς μάρτυρες κατηγορίας, χωρίς δικαστές, χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο ενοχής του κατηγορουμένου και όλα αυτά επειδή το ήθελε ο όχλος. Η αγριεμένη και γεμάτη μίσος μέσα στην καρδιά της, φωνασκούσα ανευθυνότητα της απονευρωμένης ανθρώπινης μάζας.
Ο Πιλάτος που ήταν ο πρόβολος της αυτοκρατορικής δύναμης, ο φύλακας και ο φρουρός της εφαρμογής του Νόμου, ο τελευταίος κριτής και διαχειριστής της ανθρώπινης ζωής του κράτους που διοικούσε, ενώ γνώριζε πώς ακριβώς έχουν τα πράγματα, εκείνος αναζητούσε να μάθει: «Τι εστίν Αλήθεια» (Ιωαν. 38), ενώ την Αλήθεια την είχε μπροστά του, την έβλεπε, τη θώπευε, δεν την εφάρμοσε όμως. Προτίμησε να συμμαχήσει με τα ποταπά στοιχεία την εποχής, που είχαν φτάσει στην έσχατη έκπτωση να επευφημούν έναν εγκληματία και να ζητούν τη θανατική καταδίκη του Δικαίου. Έτσι λοιπόν ένας μικρόψυχος, ανεύθυνος, επιπόλαιος και άκαρδος ηγεμόνας της Ιουδαίας επικύρωσε τη θανατική καταδίκη που επίμονα ζητούσε ο όχλος και το Ιερατείο. Και απέστειλε τον Βασιλέα των Βασιλευόντων και Κύριο των Κυριευόντων στον Σταυρό. Έτσι γράφτηκε με τα δικά του χέρια, η πιο ντροπιαστική ιστορία της ανθρωπότητας με τα πιο μελανά γράμματα.
Η ανύψωση του Δικαίου στον Σταυρό, μας ενθυμίζει τις φωνές, τον θόρυβο, τους χλευασμούς, τα ραπίσματα, τον φόβο και τον τρόμο, την αποκαθήλωση και τον ενταφιασμό. Ο Κύριος σταυρώθηκε και θανατώθηκε. Ο Τάφος Του Τον φιλοξένησε για τρεις ημέρες μόνο και ύστερα Τον έχασε. Χωρίς να παραδοθεί στη φθορά. Σκύβοντας μπροστά στον Σταυρό του Χριστού, νιώθουμε να μας τυλίγει η θαλπωρή της Θείας Αγάπης. Αυτή που εκχύθηκε από τον Σταυρό κατά την ώρα του θανάτου, στα πέρατα της Οικουμένης που σήμερα και εμείς βιώνουμε. Καθώς θα πλησιάσουμε να γονατίσουμε μπροστά στο σιωπηλό Του μεγαλείο, να Τον προσκυνήσουμε, ας κλάψουμε πικρά και με πραγματικά δάκρυα στα μάτια μας, ας Τον παρακαλέσουμε να φυτέψει μέσα μας ανόθευτη και δυναμική αγάπη για να μπορέσουμε απλόχερα να την προσφέρουμε στους συνανθρώπους μας.
Καλή Ανάσταση!