Τη σκούντησε. «Κυρία Ιωάννα δεν θα σηκωθείτε σήμερα»; Στην τραπεζαρία σερβίρεται το πρωινό εδώ και ώρα. Μήπως δεν είσαστε καλά; Να φωνάξω το γιατρό;»
«Όχι-όχι κορίτσι μου, καλά είμαι, απλά ξεχάστηκα. Όμως δεν θέλω να φάω. Θα σηκωθώ και θα κατέβω στον κήπο να πάρω λίγο αέρα».
«Όπως θέλεις».
Η Ιωάννα σηκώθηκε, ντύθηκε, πέρασε απ’ την τραπεζαρία, είπε μια «καλημέρα» και κατέβηκε στον κήπο. Ήταν όμορφη ημέρα, ηλιόλουστη και έφταιξε κάπως η διάθεσή της. Κάθισε σε ένα απόμερο παγκάκι και αφέθηκε στις σκέψεις της...
Καταγόταν από μία κωμόπολη της Θεσσαλίας από φτωχή οικογένεια. Σαν τελείωσε το Δημοτικό δεν ήθελε να συνεχίσει και ασχολήθηκε με την κομμωτική τέχνη. Αφού έμαθε τη δουλειά σε ένα κομμωτήριο της πόλης άρχισε να δουλεύει μόνη της. Κομμωτήριο δεν είχε τη δυνατότητα να ανοίξει και πήγαινε στα σπίτια που την καλούσαν οι πελάτισσες, που απέκτησε σιγά-σιγά, γιατί ήταν καλή στη δουλειά της. Πολύ νέα εκεί κοντά στα είκοσι παντρεύτηκε με ένα γειτονόπαιδο που αγαπιόταν από μικρά. Δεν είχε σπουδάσει ούτε κι εκείνος, δούλευε όπου έβρισκε δουλειά και κυρίως στις οικοδομές.
Περνούσαν καλά, έκαναν το πρώτο παιδί αγόρι, πολύ γρήγορα ήρθε και το δεύτερο και το τρίτο, αγόρια κι εκείνα. Τότε η Ιωάννα αναγκάστηκε να σταματήσει τη δουλειά γιατί η μάνα της κουραζόταν πολύ να μεγαλώνει τρία παιδιά. Κάθισε κάμποσα χρόνια στο σπίτι ώσπου τα παιδιά ήρθαν σε ηλικία για Νηπιαγωγείο και Δημοτικό.
Έπειτα αποφάσισε πάλι να εργαστεί. Αλλά τα χρήματα που έπαιρνε απ’ την κομμωτική ήταν ελάχιστα, γιατί είχαν λιγοστέψει και οι πελάτισσες, αφού τόσα χρόνια την είχε αφήσει τη δουλειά.
Με κάποιες γνωριμίες που είχε ο πατέρας της, μπήκε καθαρίστρια σ’ ένα σχολείο. Κουραζόταν πολύ βέβαια αλλά έπαιρνε καλά χρήματα. Τα παιδιά μεγάλωσαν και με μεγάλη δυσκολία τα σπούδασαν και τα τρία. Μετά από κάποια χρόνια έκαναν δικές τους οικογένειες. Και έμεινε μόνη η Ιωάννα με τον Βασίλη-αυτό ήταν το όνομα του άντρα της. - Συνταξιούχοι πλέον.
Τα παιδιά τους επισκέπτονταν συχνά και χαίρονταν οι γονείς τα εγγόνια τους. Όμως στη ζωή δεν πάνε όλα... «ρόιδο» που λέει ο λαός.
Ο Βασίλης έφυγε απ’ τη ζωή πολύ νωρίς από καρκίνο και έμεινε μόνη η Ιωάννα, στο μικρό σπιτάκι που είχαν αγοράσει με τις οικονομίες τους όταν δούλευαν. Και τα χρόνια πέρασαν η Ιωάννα είχε ογδονταρίσει. Είχε πολλά προβλήματα με την υγεία της και δεν μπορούσε να τα καταφέρει μόνη της.
Έπρεπε να πάει κοντά σε κάποιο παιδί... αλλά σε ποιο; Άρχισαν να διαπληκτίζονται τα παιδιά μεταξύ τους, για το ποιος θα φρόντιζε τη μάνα από δω και πέρα. Πολλές φορές οι καυγάδες γίνονταν μπροστά της και ένιωθε πολύ άσχημα. Τότε πήρε μια μεγάλη απόφαση. Θα πήγαινε στο γηροκομείο. Θα το ανακοίνωνε στα παιδιά της με την πρώτη ευκαιρία και πίστευε πως θα λυνόταν το πρόβλημα. Βέβαια της κακοφαινόταν να αφήσει το σπιτάκι της και να μπει σε ίδρυμα, αλλά δεν γινόταν αλλιώς. Σε λίγο τα παιδιά της δεν θα έλεγαν ούτε «καλημέρα» μεταξύ τους και θα ένιωθε ενοχές.
Όταν τους το είπε... μάλλον το χάρηκαν. Ο μικρότερος γιος που ήταν λίγο πιο ευαίσθητος σαν να τον είδε λίγο στενοχωρημένο, αλλά θα του περάσει σκέφτηκε...
Και νάτη τώρα, σχεδόν ξεχασμένη σ’ εκείνο το ίδρυμα. Σπάνια την επισκέπτονταν τα παιδιά της και πολλές φορές ξεχνούσαν και τη γιορτή της. Την πήραν τα δάκρυα. Έκλαψε αρκετή ώρα, έπειτα σκούπισε τα μάτια της και σηκώθηκε απ’ το παγκάκι. Κατευθύνθηκε προς το κτίριο, πλησίασε μεσημέρι και όλοι οι τρόφιμοι μαζεύτηκαν πάλι εκεί, στην τραπεζαρία.
Εκείνα τα δάκρυα θαρρείς και την ανακούφισαν, θα πήγαινε κι εκείνη κοντά τους, να φάει και να ανταλλάξει καμιά κουβέντα. Άλλωστε δεν ήταν η μόνη που την είχαν... ξεχάσει τα παιδιά της. Όταν έχεις και κάποιον άλλον να μοιραστείς τον πόνο σου, ο πόνος μαλακώνει. Κι εκεί μέσα στο ίδρυμα, υπήρχαν περιπτώσεις και περιπτώσεις.
Αυτά έχει η ζωή δυστυχώς, αλλά είναι γλυκιά, όσα βάσανα κι αν έχεις. Θέλεις να πιείς ως το τέλος το... πικρόγλυκο ποτήρι... Ένα ελαφρό αεράκι σηκώθηκε, ανατρίχιασε και βιάστηκε να μπει στο κτίριο.

Από την Καλλίτσα Γκουράβα - Δικτά, συγγραφέα