«Λευτεριά ή θάνατος» βροντοφώναξαν οι γενναίοι πρόγονοί μας και όρμησαν κατά του κατακτητή, που ήταν μια ολόκληρη αυτοκρατορία.
Άντρες, γυναίκες και παιδιά όλοι στον αγώνα.
Έχουμε όμως σήμερα αυτήν την ελευθερία που γι’ αυτήν έχυσαν το αίμα τους οι γενναίοι πρόγονοί μας…; Σε αυτόν τον πλούτο των ελληνικών λέξεων και των νοημάτων τους, όταν ήμουνα μικρή και διάβαζα ένα κείμενο ξεχώριζα τις δικές μου λέξεις. Αυτές που μου άρεσαν και μιλούσαν μέσα μου.
Αυτές οι μικρές και πολύτιμες λέξεις που φάνταζαν στο μικρό μου μυαλό σαν γίγαντες, ήταν οι παρακάτω.
«Αγάπη», «Ηρωισμός», «Θυσία», «Ελπίδα», «Ελευθερία» και ίσως και μερικές ακόμα.
Τις σημείωνα λοιπόν αυτές τις λέξεις σ’ ένα μικρό μπλοκάκι αυτοσχέδιο, η γραφική ύλη τότε ήταν σπάνιο είδος και τις καμάρωνα. Τις σημείωνα κατά δυάδες και με τη φαντασία μου τις έβλεπα να παρελαύνουν.
Επικεφαλής σ’ αυτήν την παρέλαση πάντως η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Μάλιστα τη στόλιζα και με δάφνες με πράσινη μπογιά.
«Ελευθερία» ωραία λέξη, μα πιο ωραίο το νόημά της.
Προφέροντάς την αισθάνεσαι όμορφα ανάλαφρα, αισθάνεσαι να αναπνέεις χωρίς δυσκολία και αισθάνεσαι ακόμα πως έβγαλες φτερά και πετάς στους αιθέρες και δεν μπορούν να σε αγγίξουν τα ερπετά της γης.
Ελευθερία λοιπόν και… ξερό ψωμί, τίποτα δεν μπορεί να την αντικαταστήσει. Ούτε ο πλούτος, ούτε οι ανέσεις.
Αλλά αυτοί η Ελευθερία συνάνθρωποι δεν αποκτιέται… ξαπλωμένος στον αναπαυτικό καναπέ του σαλονιού μας.
Θέλει πάλη, αγώνα και αίμα.
Κάποιος ποιητής γράφει:
«Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ,
αν δεν καούμε εμείς,
πώς θα γενούνε
τα σκοτάδια φως!!!».
Και έγιναν τα σκοτάδια φως μετά την Επανάσταση του 1821 κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Και ανέπνευσε ελεύθερα το στήθος του Έλληνα για έναν αιώνα και κάτι. Μα πάλι κλήθηκε να πολεμήσει ενάντια σε κάποιον άλλο κατακτητή, αλλά δεν δείλιασε όπως θα περίμεναν.
Βροντοφώναξε πάλι «όχι» στα παγωμένα βουνά της Πίνδου το 1940 στους Ιταλούς και Γερμανούς εισβολείς.
Τώρα όμως εδώ και χρόνια είμαστε ελεύθεροι και θα έπρεπε να απολαμβάνουμε τους καρπούς των κόπων των προγόνων μας και να τιμούμε το αίμα που χύθηκε γι’ αυτήν την ελευθερία.
Αλλά δεν είναι έτσι δυστυχώς. Το έγκλημα και η βία κυριαρχεί στις κοινωνίες των λαών και στη δική μας φυσικά.
Κάποτε κοιμόμασταν με τις πόρτες ορθάνοιχτες το καλοκαίρι. Τώρα διπλοκλειδώνουμε με κλειδαριές τελευταίας τεχνολογίας, τοποθετούμε και συναγερμούς, γιατί φοβόμαστε για τη ζωή μας πρώτα και για κάποια πολύτιμα αντικείμενα που έχουμε στο σπίτι μας που τα αποκτήσαμε με χίλιες στερήσεις.
Κακώς βέβαια γιατί… φεύγοντας δεν θα τα πάρουμε μαζί μας, επομένως προς τι αυτή η στέρηση και το άγχος!
Τις νύχτες φροντίζουμε να μην κυκλοφορούμε ως αργά και μόνοι μας, αν το σπίτι μας είναι και μακριά απ’ το κέντρο και κυρίως οι γυναίκες και όχι με την τσάντα στον ώμο.
Μπορεί κάποιος να περάσει με το μηχανάκι και να τις σύρει στο οδόστρωμα στην προσπάθειά του να τις αρπάξει την τσάντα. Και στην τράπεζα θέλει προσοχή μην πας νύχτα να πάρεις χρήματα από ATM γιατί μπορεί κάποιος να σε παρακολουθεί και να σου τα αρπάξει αφού πρώτα φας της… χρονιάς σου.
Κι εκείνο το ηλικιωμένο ζευγάρι κλειδώνεται μέσα με το ηλιοβασίλεμα, φοβούμενο μην ορμήσει κάποιος κακοποιός, ντόπιος ή ξένος, δεν έχει σημασία, παντού υπάρχουν και οι καλοί και οι κακοί και τους αφαιρέσει τη ζωή για να τους πάρει το… κομπόδεμα.
Είναι γλυκιά η ριμάδα η ζωή με όλες τις αντιξοότητες και τις δοκιμασίες.
— Σπεύδουν οι ηλικιωμένοι να κάνουν το εμβόλιο κατά του κορονοϊού, ενώ οι νέοι… πέρα βρέχει.
Τα κρούσματα αυξάνονται καθημερινά, αλλά εκείνοι τον… χαβά τους.
Και φόβος για ετούτο φόβος για εκείνο φίλοι μου, φθάνει στο σημείο ο άνθρωπος να φοβάται και τον… ίσκιο του.
Φοβερή κατάσταση δεν την αντέχω και αναρωτιέμαι. Αυτή είναι η ελευθερία μας που γι’ αυτή χύθηκε αίμα; Μια φωνή μέσα μου φωνάζει πως φταίει αυτή η αναστάτωση της παγκοσμιοποίησης. Μαζί με κάποια καλά προέκυψαν και περισσότερα άσχημα.
Όμως αυτή θα είναι η ζωή μας από δω και πέρα πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Μόνο να μην ξεχνάμε τις θυσίες των γενναίων προγόνων μας και να τους παρέχουμε τις τιμές που τους αξίζουν.