Βρίσκεται εκεί αμέτρητα μέχρι σήμερα χρόνια, χαρίζοντας στη Ραψάνη θέα μοναδική, οξυγόνο και καθαρό αέρα. Εμείς οι Ραψανιώτες που το ζήσαμε από την παιδική μας ηλικία, το περπατήσαμε, διατηρούμε μέσα μας εικόνες και στιγμές ανεπανάληπτες, χωρίς να μπορούμε, τότε να εκτιμήσουμε το μέγεθος της αξίας και της προσφοράς του στη Ραψάνη.
Πέρασαν χρόνια, σπουδάσαμε, εγκατασταθήκαμε και δημιουργήσαμε οικογένειες σε μεγάλες πόλεις ( Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Λάρισα κ.λπ.), όμως ποτέ η μνήμη μας δεν εγκατέλειψε τις μοναδικές αυτές στιγμές και την αγάπη μας για το δάσος αυτό. Στο σημείο αυτό θέλω να τονίσω το μεγάλο ενδιαφέρον όλων των Ραψανιωτών που διαμένουν στη Ραψάνη, χειμώνα – καλοκαίρι, οι οποίοι όλοι μαζί, σαν μία γροθιά, υπερασπίζονται το δάσος αυτό και το φροντίζουν, ως κόρη οφθαλμού, απόδειξη του γεγονότος αυτού αποτελεί ο ξεσηκωμός όλων των Ραψανιωτών, όταν τα τελευταία χρόνια, ορισμένοι επιτήδειοι, δήθεν για την προστασία του, δημιούργησαν θέματα με το Δάσος.
Πρέπει όλοι να γνωρίζουν, ότι το δάσος αυτό είναι η ατίμητη κληρονομιά για κάθε Ραψανιώτη, και θα το προστατεύσουμε με κάθε τρόπο και κάθε μέσον.
Στο σύντομο αυτό σημείωμά μου, θα ήθελα να παραθέσω ορισμένες απόψεις, γνωστών μου ανθρώπων, οι οποίοι είτε ως επισκέπτες, είτε ως υπάλληλοι που υπηρέτησαν στη Ραψάνη, γνώρισαν την ομορφιά του δάσους των Αγίων Θεοδώρων.
Α) Ο φίλος μου Πάνος Παπανάκος, καταξιωμένος ιατρός παθολόγος στη Θεσσαλονίκη, αλλά και καταξιωμένος ζωγράφος, μαθητής στη ζωγραφική του αειμνήστου Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη, μεγάλης προσωπικότητας της Θεσσαλονίκης, στις πολλές επισκέψεις του στη Ραψάνη, ήθελε πάντοτε καθισμένος στο μπαλκόνι να αντικρίζει επί ώρες το δάσος, να συνομιλεί νοερά με αυτό, την αγάπη του αυτή έχει αποτυπώσει σε πέντε ή έξι πίνακες του ζωγραφικής, πολλοί των οποίων έχουν εκτεθεί σε σημαντικές και μεγάλες εκθέσεις ζωγραφικής, που κατά καιρούς έγιναν στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα και το εξωτερικό, από τον όμιλο των Θεσσαλονικέων ζωγράφων. Και σαν πραγματικός φίλος είχε την ευγενή καλοσύνη να μου χαρίσει έναν εξ’ αυτών με το Δάσος και το Μοναστήρι των Αγίων Θεοδώρων, το οποίο διατηρώ, ως «κόρην οφθαλμού».
Β) Ο φίλος μου και συνάδελφός μου, καταξιωμένος Δικηγόρος, Μιχάλης Παναγιωτόπουλος, Πρύτανης της Ποινικής επιστήμης στη Θεσσαλονίκη, με ενεργό δικηγορία πέραν των 50 ετών, ο οποίος έζησε τα παιδικά του χρόνια στη Ραψάνη ( ο πατέρας του ήταν Αστυνομικός Διευθυντής στη Ραψάνη επί κατοχής ) διατηρεί μέχρι σήμερα τις ωραίες αναμνήσεις της παιδικής του ηλικίας από τη Ραψάνη, αλλά πάντοτε με συγκίνηση μου αναφέρει για το «Στολίδι της Ραψάνης», το Δάσος των Αγίων Θεοδώρων, αφού και μέχρι σήμερα έχει επισκεφθεί πολλές φορές τη Ραψάνη για να θυμηθεί και να θαυμάσει τις ομορφιές της, αλλά και κατ’ εξοχήν το Δάσος των Αγίων Θεοδώρων. Ο ίδιος στις πολλές μας συζητήσεις, χαρακτήρισε το Δάσος «Ζωγραφικό Πίνακα» της Ραψάνης, που βρίσκεται μέσα σε κάθε σπίτι, μικρό ή μεγάλο, πλούσιο ή φτωχό.
Γ) Ο φίλος μου και φίλος πολλών Ραψανιωτών, αφού υπηρέτησε στη Ραψάνη, ως Ειρηνοδίκης, αείμνηστος Θωμάς Παπανικολάου, μετέπειτα Ειρηνοδίκης Πολυγύρου Χαλκιδικής και Εισαγγελέας στη Θεσσαλονίκη, στις πολλές συζητήσεις που κάναμε για τη Ραψάνη, πάντοτε η πρώτη του σκέψη ήταν το Δάσος των Αγίων Θεοδώρων, το οποίο χαρακτήριζε, ως «πνεύμονα» της Ραψάνης σε συνδυασμό με το άλλο θαλασσινό αεράκι, που πάντοτε τις απογευματινές κυρίως ώρες, φθάνει στη Ραψάνη από τα Νότια παράλια.
Μάλιστα σε μια από τις πολλές μας εκδικάσεις πρωτοκόλλων αποβολής του Δασαρχείου Πολυγύρου, σε πελάτες μου που διέθεταν εξοχικές κατοικίες στην Κασσάνδρα Χαλκιδικής, και μετά το πέρας της διαδικασίας, αντικρίζοντας τη θάλασσα, μου είπε επί λέξει «Βρε Αντώνη, καλή και η θάλασσα, αλλά την ομορφιά της Ραψάνης, τη βάζω πάνω από όλα».
Στις πολλές μαρτυρίες που διατηρώ από ανθρώπους για τη Ραψάνη, και ιδιαίτερα για το Δάσος των Αγίων Θεοδώρων, ανέφερα τρεις χαρακτηριστικές γνώμες ανθρώπων, που δεν είναι Ραψανιώτες, όμως αγάπησαν τη Ραψάνη και τις ομορφιές της και ιδιαίτερα το Δάσος των, Αγίων Θεοδώρων το» Στολίδι» και τον «Πνεύμονα» της Ραψάνης, όπως οι ίδιοι χαρακτήρισαν το Δάσος.
Δυστυχώς ο φιλόξενος χώρος της Εφημερίδος «Ελευθερία», που πάντοτε με προθυμία μας παρέχει βήμα, δεν επαρκεί να αναφερθώ σε δύο άλλα «στολίδια» που κοσμούν το Δάσος αυτό, το εξωκλήσι του Προφήτη Ηλία, στην κορυφή και το Μοναστήρι των Αγίων Θεοδώρων στο μέσον του Δάσους. Και τα δύο σε απόλυτη αρμονία με το Δάσος αναπέμπουν δεήσεις προς τον Μεγάλο Δημιουργό « Ως Εμεγαλύνθης τα έργα Σου Κύριε, πάντα εν σοφία Εποίησας».
Σε άλλο σημείωμά μου θα αναφερθώ στα δύο αυτά «στολίδια» τον Προφήτη Ηλία και τον Άγιο Θεόδωρο, για τον οποίο η αγάπη κι οι φιλότιμες προσπάθειες του Μητροπολίτη μας κ. κ. Ιερωνύμου, του Περιφερειάρχου κ. Αγοραστού, του Δημάρχου Τεμπών κ. Μανώλη, του Συλλόγου Γυναικών Ραψάνης, του Μορφωτικού Συλλόγου Ραψάνης, της γνήσιας Ραψανιώτισσας Πόπης Χρυσοχόου και άλλων πολλών και του Προέδρου μας κ. Τάκη Ζήλου, απέδωσαν καρπούς και περιμένουμε την ολοκλήρωση όλων των εργασιών για να αποδοθούν τα στολίδια αυτά σε όλο τον κόσμο.

Από τον Αντώνη Γ. Δρογκούλα,
δικηγόρο