Από τον Κων/νο Παπακωνσταντίνου

Σκασιαρχείο από το Σχολείο όπως θυμόμαστε όλοι από τα παλιά μας χρόνια, έκαναν συχνά οι μαθητές. Ο αιτίες πολλές. Άλλοι ήσαν αδιάβαστοι και από φόβο δεν τολμούσαν να εισέλθουν στην τάξη. Άλλοι παρασύρονταν από φίλους καλοθελητές και την έκαναν «κοπάνα» για παιγνίδι. Ή άλλοι από θυμό και μπέσα, για συγκρούσεις με τους γονείς τους. Έφευγαν από το Σχολείο για να δημιουργήσουν προβλήματα.

Σήμερα όμως το «Σκασιαρχείο» των παιδιών πήρε άλλη μορφή. Άλλωστε από το Σχολείο φεύγουν όποια ώρα θέλουν. προσέχουν μόνο οι ώρες απουσίας από το Σχολείο να μη ξεπερνούν τον καθορισμένο αριθμό. Αλλά και αν ξεπερνά το όριο, προσκομίζουν βεβαίωση του οικείου ιατρού πως ήταν άρρωστοι κι όλα καλά. Τώρα μάλιστα με τις νέες ιδέες περί Παιδείας των λούμπεν Μαρξιστών Μπαλτά και Κουράκη, ίσως το σκασιαρχείο και να αμείβεται.

Το θέμα μας όμως δεν είναι οι μαθητές του Σχολείου. Σήμερα το σκασιαρχείο πήρε άλλη μορφή. Ανησυχητική και επικίνδυνη. Κάθε χρόνο χιλιάδες παιδιά το σκάνε από το σπίτι τους. Φέτος μόνον το Μάιο, σημειώθηκαν δέκα έξι εξαφανίσεις παιδιών στη χώρα μας. Εκατοντάδες παιδιά στην Ευρώπη εξαφανίζονται κάθε μέρα. Το θέμα παίρνει επικίνδυνη μορφή στον τόπο μας, καθώς ογκούται συνεχώς. Παιδοψυχολόγοι, Εκπαιδευτικοί και Αστυνομικοί, επιστρατεύονται κάθε φορά να ερμηνεύσουν το φαινόμενο ή να απαλύνουν την έντονη ανησυχία που βασανίζει τους γονείς. Γιατί είναι αδύνατο να φαντασθεί κανείς τον πόνο και την αγωνία, των γονιών όσο απουσιάζει το παιδί τους. Από το μυαλό τους περνούν χίλιες δυο τρομακτικές και βασανιστικές σκέψεις. Σκέψεις που δικαιολογούνται από τη δομή της σημερινής κοινωνίας μας. Μήπως παραλόϊσε το παιδί και τερμάτισε τη ζωή του; Μήπως έπεσε θύμα των απάνθρωπων και απόβλητων της κοινωνίας, των παιδεραστών; Τόσα βλέπουν κι ακούνε καθημερινά. Μήπως το απήγαγαν για να του αφαιρέσουν ζωτικά του όργανα; Μήπως έμπλεξε με ναρκωτικά και πήγε να βρει τον «Παράδεισό του;» Μήπως το πήραν σε κοινόβιο ναρκωτικών; Μήπως θέλησε να κάνει την επανάστασή του; Μήπως έφταιξαν οι συγκρούσεις και τα τσακώματα με τους γονείς του; Μήπως πιέστηκε στη μελέτη και αντέδρασε δια της φυγής; Κανένας νεανικός έρωτας; Βλέπετε τώρα τα παιδιά ωριμάζουν πολύ γρήγορα. Στην Ευρώπη η φυγή των παιδιών από το σπίτι είναι πιο οργανωμένη. Υπάρχει το διαδικτυακό «Παιγνίδι των 72 ωρών». Παιδιά ή έφηβοι ανταλλάσσουν μηνύματα, προκαλώντας ο ένας τον άλλο να εξαφανιστούν από το σπίτι για 72 ώρες. Τα παιδιά θεωρούν το παιγνίδι, σαν μια ηρωική περίπτωση, αφού μπορούν να κάνουν ή να απολαύσουν ό,τι η νεανική ορμή ονειρεύεται ή ό,τι η καταναλωτική κοινωνία τους διδάσκει.

Σήμερα το «Σκασιαρχείο» είναι μια μαγκιά, όπου όλα επιτρέπονται. Τσιγάρο, ναρκωτικά, ελεύθερο σεξ, αλλόκοτο ντύσιμο, επανάσταση στο κατεστημένο. Ένα φτύσιμο στην κοινωνία. Γιατί όμως παιδιά ανήλικα βρίσκουν τη δύναμη να εγκαταλείψουν την οικογένεια, και να στραφούν στο άγνωστο. Πολλοί οι λόγοι. Η μήτρα του κακού, είναι η οικογένεια. Η οικογένεια, που άλλοτε αποτελούσε το βασικό κύτταρο της κοινωνίας. Ο πυρήνας της θαλπωρής και της συνοχής, το πλαίσιο, όπου διαπλάθεται ο χαρακτήρας και μπαίνουν οι πυλώνες για μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Από τη στιγμή, που χάσαμε την πίστη μας στο Θεό, την αγάπη για την Πατρίδα και επήλθε μια αποσάθρωση θεσμών και Αξιών, η οικογένεια γονάτισε. Τα παιδιά δεν τα παιδαγωγεί μόνο αυτή. Είναι και η ξεδοντιασμένη κοινωνία μας, που αποκαλύπτει στα παιδιά μας, πως το πάνω χέρι έχουν τα λαμόγια, οι άπιστοι υποκριτές, οι αδίστακτοι άρπαγες, οι διεφθαρμένοι και το κάθε παράδειγμα προς αποφυγήν. Τα παιδιά δεν θέλουν να γίνουν δέκτες ή μέτοχοι, μιας τέτοιας «Φιλοσοφίας», η οποία απεικονίζει το σάπιο και το άδικο. Δεν θέλουν να βιώνουν, μαρτυρίες των γονιών τους, πως ο κόσμος που ζούμε χάλασε. Στο σημείο αυτό βρίσκονται ανάμεσα στα «Πρέπει» της οικογένειας και στα δικά τους «Θέλω». Εκεί αρχίζουν οι προστριβές, οι συγκρούσεις, οι τσακωμοί. Και συχνά οι γονείς ξεπερνούν τα όρια δικαιοδοσίας και επιβολής, και κάνουν τις παιδικές αντιστάσεις ισχυρότερες.

Συνήθως τα παιδιά αυτά επιστρέφουν στο σπίτι. Άλλα αλώβητα, από την τραγική εμπειρία τους. Άλλα τραυματισμένα πουλάκια, ενός σκληρού και απάνθρωπου κόσμου. Ποτέ όμως δεν θα λείψουν οι δυνάμεις, που ωθούν τα παιδιά έξω από το σπίτι. Πάντα θα απωθούνται από το πεπερασμένο κυνηγώντας το απεριόριστο. Μόνον μια λύση υπάρχει θεραπείας του φαινομένου αυτού. Δύσκολη, αλλά εφικτή. Να μην κρατούν τα άκρα οι γονείς. Να συνειδητοποιούν τη διαφορά ψυχοσύνθεσης των παιδιών. Να υπερασπίζονται λόγοις και έργοις, Αρχές αιωνίου κύρους. Πίστη στο Θεό. Αγάπη στην Πατρίδα. Να προβάλουν γνήσια παραδείγματα για μίμηση. Όχι δια λόγου, αλλά με πράξεις. Το κακό παράγινε και μια φωνή βγαίνει εναγώνια «Σώστε τα παιδιά μας».