παραμένει καλός σ’ αυτόν τον εύμορφο τον τόπο που στα καλά του μοιάζει παράδεισος… Καλή βδομάδα.

Ανακατατάξεις
* ΣΙΩΠΗΡΗ παράταση για το Παζάρι Λαρίσης… Μεγάλος ο πειρασμός ένα ακόμη Σαββατοκύριακο. Σιγά το νέο βέβαια… Και η κλασσική αντίδραση του Εμπορικού Συλλόγου Λάρισας στην οποία όλοι οι δήμαρχοι έχουν κατά καιρούς κωφεύσει.
Αλλά το ζήτημα δεν είναι οι μια - δυο μέρες του Παζαριού. Είναι πολύ σοβαρότερο για μια αγορά όπως αυτή της Λάρισας όπου το φαινόμενο «ο θάνατος του εμποράκου» καλπάζει και δεν δείχνει να έχει αναστροφή. Οι μεγάλες φίρμες κυριάρχησαν, το e-shop «τρώει» τη μισή και πλέον πίτα με τάση αυξητική, τα ενοίκια δεν πέφτουν, τα έξοδα (ΔΕΗ, μισθοί υπαλλήλων…) αυξάνουν και γενικώς οι αγορές μεσαίων πόλεων όπως η δική μας βιώνουν μεγάλες ανακατατάξεις. Όποιος καταφέρει να επιβιώσει είναι ήρωας. Οπότε, οι διαμαρτυρίες για το Παζάρι μοιάζουν πια περιθωριακές. Πόσο μάλλον που στις λαϊκές αγορές όλοι αυτοί οι πλανόδιοι είναι συνεχώς παρόντες.

Κάστανα
* Ο ΗΧΟΣ που ακούγεται αυτές τις μέρες στα χωριά του Κισσάβου είναι αυτός της μηχανής που καθαρίζει τα κάστανα. Τα τελευταία χρόνια τα χωριά ξανάγιναν καστανοχώρια καθώς το προϊόν πιάνει καλές τιμές στη διεθνή -και ειδικά στην ιταλική - αγορά. Φέτος υπάρχει υπερπαραγωγή. Αλλά και φόβος για πτώση της τιμής για πολλούς λόγους. Είναι τα καρτέλ των εμπόρων, είναι η γενικότερη δυσπραγία της Ευρώπης. Οι παραγωγοί ανησυχούν πολύ. Πέραν βεβαίως του γεγονότος ότι δεν βρίσκουν εργάτες για τη συγκομιδή… Η αξιοποίηση των μεταναστών σε αγροτικές εργασίες που πιπιλίζουν κατά καιρούς διάφοροι πολιτικοί μάλλον είναι κενό γράμμα. Προφανώς οι μετανάστες αρκούνται στα επιδόματα μέχρι να βρουν ευκαιρία αναχώρησης για Γερμανία όπου συνήθως τους περιμένον συγγενείς ή συμπατριώτες τους με υποσχέσεις για καλύτερες δουλειές.

Προς Βορρά
* ΤΟ κακό είναι ότι φεύγουν πια και πολλοί Αλβανοί, κυρίως αυτοί που δεν άνοιξαν εδώ δικές τους δουλειές. Σύμφωνα με αλβανικές εφημερίδες έχει πέσει «σύρμα» ότι μετά το Brexit που έδιωξε πολλούς ξένους εργάτες η Αγγλία πληρώνει καλά μεροκάματα και εξασφαλίζει προοπτικές για πιο μόνιμες δουλειές. Αναμενόμενο λοιπόν να σημειωθεί στροφή εργατών προς τα βόρεια. Πόσο μάλλον που οι Αλβανοί είναι γενικώς εργατικοί και - πλέον- μετά από πολυετή παραμονή σε χώρες όπως η Ελλάδα και η Ιταλία είναι πια εξειδικευμένο τεχνικό δυναμικό.

Ρένα
* ΜΕ το κεφάλι ψηλά έφυγε η Ρένα Καραλαριώτου από επικεφαλής της παράταξης της ΝΔ στον Δήμο Λαρισαίων. Η Ρένα που άγγιξε δύο φορές το όνειρο του δημαρχιακού θώκου αξίζει να επαινεθεί όχι μόνο για τον αγώνα της - με τεράστιο προσωπικό κόστος- αλλά κυρίως για την ευπρέπεια με την οποία αντιπολιτεύτηκε. Εποικοδομητική αντιπολίτευση, με προτάσεις και χωρίς εξαλλοσύνες συνέβαλε ώστε να υπάρχει ένα ήρεμο κλίμα στον Δήμο που τελικά απέβη υπέρ της πόλης. Και τώρα, στην ώρα της διαδοχής, πάλι θεσμικά η Ρένα εγγυήθηκε την ομαλότητα στην παράταξή της.
Σήμερα, πιο έμπειρη από κάθε άλλη φορά επιλέγει το ψηφοδέλτιο της ΝΔ κινούμενη με την ίδια πάντα σοβαρότητα και - κυρίως - με μια αγωνιστική και συνεχή παρουσία σε όλα τα μέτωπα… Να της ευχηθούμε λοιπόν τα καλύτερα.

Ποιος;
* ΜΕΤΑ τη Ρένα ποιος; Ο Θανάσης Μαμάκος, λένε τα προγνωστικά, αλλά μένει φυσικά να αποδειχθούν. Στον Δήμο Λαρισαίων πάλι, όπου ο Απ. Καλογιάννης θα είναι εκ νέου υποψήφιος, χαμογελούν. Θεωρούν ότι υποψηφιότητες τύπου Μαμάκου, Ξηρομερίτη, ή Καμηλαράκη είναι πολύ αδύναμες για το μέγεθος του σημερινού δημάρχου. Εγώ πάλι θυμάμαι ότι και ο Τζανακούλης πριν ρίξει στο …καναβάτσο τον Καφφέ, εθεωρείτο κι αυτός αδύναμος. Σα να ανέβαινε στο ρινγκ ένας πυγμάχος κατηγορίας …φτερού εναντίον πυγμάχου βαρέων βαρών… Το τι επακολούθησε είναι γνωστό…
Τι θα πράξουν ;
* ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ με τον Δήμο Λαρισαίων το έχει ξανά το τοπικό ΠΑΣΟΚ… Ως γνωστόν, πριν καμιά οχταετία το μισό ΠΑΣΟΚ Λάρισας συνεργάστηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του έγιναν οι περισσότεροι αντιδήμαρχοι του Καλογιάννη.
Σήμερα όμως; Σήμερα που το ΠΑΣΟΚ κάνει μια προσπάθεια επανασυγκόλλησης των κομματιών του; Πώς γίνεται ας πούμε όλοι αυτοί να είναι μέλη του ΠΑΣΟΚ από τη μια κι από την άλλη στις δημοτικές εκλογές να ανήκουν στην παράταξη των ΣΥΡΙΖαίων;
Ε, ρε Ανδρουλάκη πού να φανταστείς τι παραλάμβανες καημένε;

«Βελό»
* ΠΟΛΥΣ ντόρος για τον Βελόπουλο στη Λάρισα.
Διότι όπως όλοι οι εκλογομάγειροι ξέρουν, με την απλή αναλογική που θα ισχύσει, πιο εύκολα βγαίνεις βουλευτής στη Λάρισα με τον Βελόπουλο παρά με τη ΝΔ - παρ’ εκτός κι αν την έδρα την κρατήσει καβάντζα ο Πρόεδρος για να σπρώξει στη Βουλή κανέναν Σαλονικιό κολλητό.
Σ’ αυτό που σας λέω συνυπολογίστε πως στις δημοσκοπήσεις ο «Βελό» κοντεύει να φτάσει 5%, οπότε η είσοδός του στη Βουλή είναι κάτι παραπάνω από εξασφαλισμένη. Οπότε… Βελόπουλος.
Τα έχει όλα και συμφέρει.
(Α, να σωστά, πρέπει να συμφωνείς με την ιδεολογία του κλπ κλπ. Καλά, κάτι μας είπε τώρα. Παίρνεις ένα … «τελοπον» ή μια διαβασμένη «κηραλοιφή» και στρώνεις μια χαρά).

Θρύλος
* ΜΕΤΑ την Ειρήνη Παπά και τη Μάρθα Καραγιάννη σειρά πήραν να «φύγουν» αυτή τη βδομάδα ο Ζάχος Χατζηφωτίου και ο Σταμάτης Κόκοτας, η βελούδινη φωνή της νιότης μας. Όλη εκείνη η γενιά που μεσουράνησε από τη δεκαετία το ’70 και μετά μεγάλωσε, έπιασε το όριο ηλικίας και φεύγει … ομαδικά. Κάπως έτσι το παζλ της Ελλάδας που ξέρουμε αποδομείται. Και τα κομμάτια αυτά δύσκολα αναπληρώνονται…
Για τον Σταμάτη Κόκοτα πάντως κυκλοφορούσε στην περιοχή μας κι ένας λαϊκός θρύλος. Επειδή το επίθετο «Κόκοτας» υπάρχει σε κοντινή κοινότητα της Λάρισας, είχε βγει μια φήμη ότι ο Σταμάτης είχε γεννηθεί εκεί αλλά τον έδωσαν για υιοθεσία στην …Αθήνα στα χρόνια της κατοχής.
Κι όταν - λέει- ο μεγάλος ερμηνευτής το ’μαθε ξαναπήρε το επίθετο της πραγματικής του οικογένειας. Παραμύθια της Χαλιμάς βέβαια, αλλά γύρω από τις μεγάλες φίρμες είναι που χτίζονται οι μύθοι… Καλή ανάπαυση.
 

Ευχαριστίες  για τα «γενέθλια» της ΕΔΥΘΕ

Ανοιχτή και με σταθερή άποψη για πολλαπλή αξιοποίηση των υδάτων της Θεσσαλίας η «ΕτΔ», να και η αναγνώριση απ’ τους πιονιέρους των νερών, με αφορμή τα -πιο μάχιμα, αντοχές να ‘χουν!- γενέθλιά τους: Τέτοιον καιρό, πριν έναν χρόνο περίπου (27/9/2021)-αναφέρει το ευχαριστήριο γραμματάκι τους- η φιλόξενη «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ της Δευτέρας» μας προσέφερε τη δυνατότητα, μέσα από τη στήλη «Ανοιχτή γραμμή για τα νερά, το περιβάλλον, τη Γεωργία στη Θεσσαλία», να δημοσιεύσουμε την πρώτη μας παρέμβαση με τίτλο «ΝΕΡΑ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ».
Από τότε κάθε Δευτέρα, είτε έπεφταν γιορτές είτε αργίες και ...διακοπές, καταθέταμε ανελλιπώς τις απόψεις και τα σχόλια μας, ώστε οι αναγνώστες της ιστορικής εφημερίδας της Λάρισας να έχουν την ευκαιρία (έτσι ελπίζουμε...) να ενημερώνονται έγκυρα, σφαιρικά και με τεκμηριωμένα επιχειρήματα για όλα τα θέματα που συνδέονται με τα νερά, τη γεωργία, την ενέργεια, την ξηρασία, τις πλημμύρες, τους υπόγειους υδροφορείς, τα υδατικά έργα, τις ελλείψεις στο θεσμικό πλαίσιο και πολλά άλλα. Πολλές ώρες δουλειάς και από εμάς και από την «ΕτΔ» , που ευγενικά οι άνθρωποί της, μας υπενθύμιζαν να κινούμαστε στα όρια του προσφερόμενου χώρου της εφημερίδας και που εμείς, καινούργιοι στο ...σπορ και ενθουσιώδεις με τη νέα μας «δουλειά», συνήθως τα ξεπερνούσαμε!
Ένα μεγάλο ευχαριστώ, λοιπόν, στη Διεύθυνση του Δημοσιογραφικού Οργανισμού «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», συνολικά,  στους εντεταλμένους δημοσιογράφους της και –φυσικά- στους αναγνώστες που μας παρακολουθούν, από όλους όσοι συμμετέχουμε στο ...εγχείρημα και ιδιαίτερα από όλα τα μέλη της Επιτροπής Διεκδίκησης επίλυσης Υδατικού προβλήματος Θεσσαλίας (Ε.Δ.Υ.ΘΕ.), που η πρωτοβουλία της βρήκε έναν σταθερό υποστηρικτή στην προβολή και εκλαΐκευση των θέσεών της για το σύνθετο και παράλληλα κρίσιμο υδατικό πρόβλημα της Θεσσαλίας.

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ

Το νούφαρο που χάθηκε...

Το Σαββατοκύριακο που πέρασε μπορεί να το πεις και λίγο θλιμμένο, αλλά ήταν επενδυμένο με υπέροχες μουσικές… Η φωνή του Σταμάτη Κόκοτα πλημμύρισε απ’ άκρου σ’ άκρον τον ουρανό της Ελλάδας, καθώς τη μετέφεραν αρκετοί ραδιοφωνικοί σταθμοί που είχαν αρχίσει, νωρίς - νωρίς το πρωί του Σαββάτου τα αφιερώματά τους στον μεγάλο τροβαδούρο…
Πάει κι ο Σταμάτης…
Και μας έπιασε μια μικρή -μπορεί και μεγάλη- μελαγχολία όχι τόσο για έναν άνθρωπο που έζησε, μεγάλωσε κι έφυγε – αναπόδραστη άλλωστε η μοίρα των ανθρώπων. Αλλά γιατί κάθε φορά που φεύγει ένας από αυτούς τους μεγάλους, φεύγει μαζί και μια Ελλάδα που ήταν η δική μας Ελλάδα, μουσικά, καλλιτεχνικά, αισθητικά. Το παζλ αποσυντίθεται, διαλύεται, χάνεται. Και συνειδητοποιούμε φευγαλέα πως κι εμείς μεγαλώσαμε και δεν μας είναι καθόλου ευχάριστο αυτό.
Με τον Κόκοτα μεγαλώσαμε, ερωτευτήκαμε, πονέσαμε γλυκά, νοσταλγήσαμε… Το μυαλό γυρίζει πίσω. Αρχές δεκαετίας του ‘70 οι γειτονιές της Λάρισας είναι γεμάτες από ταβέρνες στις οποίες κάθονται οι γονείς μας και ανάμεσά τους, εμείς -παιδιά τότε- παίζουμε. Είναι μια χαρούμενη Ελλάδα. Ο κόσμος έχει σταθερή δουλειά, έχει μεροκάματο κι επομένως έχει λεφτά να ξοδέψει. Όχι πολλά, μη φανταστείς, αλλά τα βράδια του καλοκαιριού έχει να πάει στο ταβερνάκι της γειτονιάς να φάει σουβλάκια και να πιεί το κρασάκι της, ρετσίνα Τυρνάβου κλασικά και …«αντρουά», αυτά τα σωβινιόν και τα σαρντονέ θα τα κοιτούσαν …περίεργα κείνες τις δεκαετίες της … τεστοστερόνης και του τριχωτού στήθους.
Και κει, στις συνοικιακές ταβέρνες από τα τζουκ μποξ, τα πολύχρωμα γυάλινα κουτιά με τον βαθύ και στέρεο ήχο, ο Σταμάτης να τραγουδάει για αγάπες που ξεκίνησαν με τα πανιά φουσκωμένα μα που ναυάγησαν μεσοπέλαγα.
- «Μ’ ένα όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό…». Και η αγάπη «νούφαρο που χάθηκε στης λίμνης μέσα το θολό νερό».
Το κάνεις εικόνα; Τραγούδια γεμάτα ποίηση, στίχοι γεμάτοι εικόνες, νότες μελωδικές… Τραγούδια που γλύκαιναν κι αυτόν ακόμη τον χωρισμό, τραγούδια που δίδασκαν έναν λαό που ήταν κατά βάση απλοϊκός κι όχι ιδιαίτερα μορφωμένος και του ανέβαζαν το επίπεδο. Σήμερα η γενιά των πτυχιούχων ΑΕΙ και των κατόχων Μάστερ «κουνιέται και λυγιέται» με σκουπίδια του τύπου «γουστάρω να ’σαι αλήτης κι εγώ να ’μαι μαντάμ» και κάνουν καριέρα κάποιοι που αποκαλούνται «ράπερ» και παίζουν κάτι σαν μουσική. Μουσική απρόσωπη, που έχει κάτι το βίαιο και το χυδαίο μαζί με όση καλή διάθεση κι αν την κρίνεις.
Δεν είναι ίδιες οι εποχές, λέω και κάνω τάχα μου πως το πιστεύω. Άλλες κοινωνίες οι σημερινές, άλλα τα προβλήματα, αλλά ας αναγνωρίσουμε πως υπήρξαμε τυχεροί που μεγαλώσαμε, κλάψαμε, χαρήκαμε, ονειρευτήκαμε με όλα αυτά τα ιερά τέρατα του λαϊκού τραγουδιού. Όταν η Ελλάδα χτυπημένη από πολέμους και εμφύλιο έβλεπε τον ανθό της να φυλλορροεί «στις φάμπρικες της Γερμανίας και στου Βελγίου τις στοές», είχε την τύχη να παρηγορηθεί από έναν Καζαντζίδη που έδινε κουράγιο και μια νοερή αγκαλιά στη μάνα που περίμενε το σπλάχνο της πάντα με «ένα πιάτο άδειο στο τραπέζι».
Δίπλα στον «Στελάρα» ένας Μπιθικώτσης παρηγορούσε κι αυτός έναν λαό για την ατέλειωτη φτώχεια του, δίνοντας μια ποιητική διάσταση στη φτωχολογιά και τους καημούς της που «σεργιανούν στις γειτονιές» και που η εργατιά προσπαθούσε να πνίξει στου «Μπελαμί τα ουζερί».
Κόκοτας, Βοσκόπουλος και Πουλόπουλος εμφανίστηκαν όταν η Ελλάδα άρχισε να βλέπει κάποιο φως. Οι πληγές του πολέμου και του εμφυλίου κάπως πήγαιναν να κλείσουν, οι άνθρωποι ξαναγίνονταν άνθρωποι που μπορούσαν ακόμη και να ερωτευτούν χωρίς ενοχές, χωρίς φόβο, μα με πολύ πάθος. Ο Κόκοτας, πιο ερωτικός από όλους κατά τη γνώμη μου, εξέφρασε τον έρωτα της… «μεσαίας τάξης» που μόλις πήγαινε να δημιουργηθεί. Μπορούσε να τον ακούει ο Ωνάσης (που τον λάτρευε) αλλά και οι κυρ- Παντελήδες στη γειτονιά μου, στα Ταμπάκικα, κι ας ήταν ακόμη σε μια «μπρουτάλ» κατάσταση.
Ο Κόκοτας και η μουσική του «μυρίζουν» αρχοντιά. Αλλά μια αρχοντιά οικεία, που κατέβηκε στον λαό και τον πήρε μαζί της για να τον ταξιδέψει. Οι έρωτες του Κόκοτα ήταν ρομαντικοί, αθώοι, έρωτες αγαθών προθέσεων όχι σχέσεις περιστασιακές, βιαστικές, εφήμερες. Ήταν ο έρωτας του γειτονόπουλου για τη γειτονοπούλα, σαν βρίσκονταν «στου προφήτη Ηλία τα σοκάκια», στα σοκάκια όλης της Ελλάδας που τα νιάτα κρύβονταν τα καλοκαιρινά βράδια για να ανταλλάξουν όνειρα, όρκους, φιλιά. Οι έρωτες του Κόκοτα δεν ήταν οι τρελές καψούρες που λάνσαρε αργότερα ο Στράτος, που έβαλε την Ελλάδα - με υπέροχο τρόπο κι αυτός- στα καμπαρέ, στα ξενυχτάδικα, εκεί που της έμαθε να γίνεται «λιώμα» με φτηνό ουίσκι, πραγματικό κουρέλι για να πενθήσει έναν μεγάλο χωρισμό, στο πλαίσιο και μιας διαδικασίας αυτοτιμωρίας που οδηγεί εξελικτικά στην αυτοκάθαρση και στη λύτρωση.
Ο Κόκοτας είχε να μας απασχολήσει εδώ και πολλά χρόνια. Καμιά φορά αναρωτιόμασταν ακόμη κι αν ζει ή «έφυγε» στα σιωπηλά. Αλλά δεν υπάρχει Έλληνας - ακόμη και νεότερης γενιάς- που να μην γνώριζε το όνομά του, που να μην άκουγε τα τραγούδια του. Παίζονται δεκαετίες ολόκληρες, καθημερινά, στο «Δεύτερο Πρόγραμμα» κι όταν τα ακούμε έχουμε την αίσθηση πως η μουσική τελείωσε εκείνα τα χρόνια. Ό,τι καλο ήταν να γραφτεί, γράφτηκε. Τα υπόλοιπα, οι «αλήτες», οι «μαντάμ» και όλο αυτό το χυδαίο σκουπιδαριό που βασανίζει τα αφτιά μας παίζει στα ιδιωτικά κυρίως ραδιόφωνα στοχεύοντας «στο νεανικό κοινό». Δίκαιο… Τα έσοδα δεν τα φέρνει ο …Κόκοτας, αλλά όλα αυτά τα παιδιά των «τάλεντ σόου» που τους δίνουν να πουν δυο - τρία ατακαδόρικα κομμάτια, που θα πιάσουν το σημερινό ευρύ κοινό. Αν εμάς μας έχει πιάσει η νοσταλγία και αγαπάμε Κόκοτα, ο ραδιοφωνικός παραγωγός πρέπει να βγάλει φράγκα, να πληρώσει μισθούς, ενοίκια, ρεύματα, τρέχα γύρευε.
Οκ, όλοι έχουμε θέση κάτω από τον ήλιο και για όλα υπάρχει λόγος και αντίλογος. Μα μην μας ζαλίζετε μ’ αυτά… Αφήστε τη φωνή του Σταμάτη να μας χαϊδεύει μαζί με τις αχτίνες του ήλιου σαν θα περιπλανιόμαστε «ένα μεσημέρι στης Ακρόπολης τα μέρη…»…ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr