Νέος νόμος που ψηφίστηκε και συμπεριλαμβάνεται «στον επίπονο συμβιβασμό» με τους δανειστές, επιβάλει ένα νέο είδος καθημερινού ΕΝΦΙΑ, φόρο στον καφέ. Έχουν βουίξει τα κοινωνικά δίκτυα για τις αυξήσεις αυτές που κάποιοι χαρακτηρίζουν τον «ΕΝΦΙΑ του νέου, του άνεργου και του φοιτητή». Οι αυξήσεις που σε κάποιες περιπτώσεις ξεπερνούν και το 60% στην τιμή του κιλού του προϊόντος έχουν συνοπτικά έχουν ως εξής: 2€-4€ ανά κιλό καθαρού βάρους, ανάλογα το είδος και την επεξεργασία της πρώτης ύλης.

Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι το ποσοστό επιβάρυνσης στον ωμό καφέ προς επεξεργασία είναι 67-100%, ενώ η επιβολή του τέλους των 2€ ανά κιλό καθαρού βάρους, στον ωμό καφέ, αυξάνει το κόστος της πρώτης ύλης έως και 100%.

Αυτά συμβαίνουν σε μία χώρα όπου η ΕΡΓΑΝΗ (βάση στοιχείων του Υπουργείου Εργασίας) και τα επίσημα στοιχεία του ΙΚΑ επιβεβαιώνουν ότι η συντριπτική πλειοψηφία των νέων θέσεων είναι ευέλικτης μορφής απασχόλησης, μερικής ή εκ περιτροπής εργασίας με μισό ασφάλιστρο. Συγχρόνως, ο μέσος μισθός μέσα σ' ένα χρόνο μειώθηκε κατά 3,2%. Ειδικότερα, οι μερικώς απασχολούμενοι έφτασαν τους 524.533 και ο μέσος ΜΙΚΤΟΣ μισθός τους στα 412,05 ευρώ από 426,61 ευρώ

Μεγαλύτερο θύμα των αυξήσεων είναι ο Ελληνικός καφές και αυτό γιατί εισάγεται σχεδόν πάντοτε ωμός, τη στιγμή που άλλοι τύποι καφέ εισάγονται απευθείας ως τελικό προϊόν. Άρα, θα έχει μια ραγδαία αύξηση τιμής που θα καθιστά ασύμφορη τόσο την εισαγωγή του όσο και τη διάθεσή του από τους χώρους εστίασης ή κατανάλωσή του στο σπίτι.

Άρα τα δύο πιο «λαϊκά» ροφήματα ο ελληνικός και ο φραπέ καθίστανται όνειρο θερινής νυκτός. Και η αλυσίδα, πάντα έχει ως εξής: αύξηση της πρώτης ύλης, σημαίνει αύξηση του κόστος και κατά συνέπεια ακριβότερη τιμή. Και στην καφετέρια αλλά και στο ράφι. Στο δια ταύτα σημαίνει ότι ο καφές γίνεται είδος πολυτελείας, τεκμήριο έκλυτου βίου και αιτία – μία ακόμα αιτία- ενοχών. Αυτό είναι το αποτέλεσμα. Και τώρα ο καταναλωτής πρέπει είτε να κόψει τον καφέ είτε να βρει τρόπο να χρηματοδοτήσει το... πάθος του.

Χάρης Λαζαρόπουλος