"Είναι δικό μου, το παιχνίδι".  "Όχι, δικό μου, είναι", τραβήγματα, σπρωξιές και στο τέλος κλάματα. Η κτητικότητα που εκδηλώνουν τα παιδιά παίζοντας με φίλους ή με τα αδέρφια τους, είναι μια εικόνα γνώριμη για τους γονείς. Ποιός είναι όμως ο σωστός τρόπος να την αντιμετωπίσετε;

Μην αρπάζετε το παιχνίδι από τα χέρια του!

Σίγουρα είναι η εύκολη λύση, σε αυτή την περίπτωση όμως αυτό που διδάσκετε στο παιδί είναι να "αρπάζει" βίαια ότι επιθυμεί με τον ίδιο τρόπο που το πράξατε εσείς. Ο μόνος λόγος για να πάρετε το παιχνίδι από τα χέρια τους, είναι αν συντρέχουν λόγοι ασφαλείας και τα παιδιά έχουν αρχίσει να χτυπιούνται.  Το σωστό λοιπόν είναι να κατεβάσετε τον τόνο της φωνής σας, να προσπαθήσετε να τα ηρεμήσετε και να τους ζητήσετε να σας το δώσουν. Μπορείτε επίσης να προτείνετε μια ανταλλαγή εξηγώντας ότι μόλις το ένα παιδάκι παίξει για λίγο με το παιχνίδι, στη συνέχεια θα το δώσει και στο άλλο. Μείνετε κοντά τους και μετά από ένα λεπτό επισημάνετε στο παιδί που έχει το παιχνίδι ότι ήρθε η ώρα της ανταλλαγής. Την ίδια τακτική θα πρέπει να εφαρμόσετε και ανάμεσα σε αδέρφια, χωρίς να υποχρεώνεται το μεγαλύτερο να δίνει τα παιχνίδια του στο μικρότερο. Εμφυσήστε στο μεγαλύτερο παιδί τη γενναιοδωρία και στο μικρότερο το σεβασμό για τα πράγματα των άλλων, όπως και την καρτερικότητα.

Αν δείτε ότι τα πνεύματα δεν κατευνάζονται, μην επιμείνετε. Προσπαθήστε να αποσπάσετε την προσοχή των παιδιών και να τα κάνετε να ασχοληθούν με κάτι διαφορετικό.

Μάθετέ τους να λύνουν μόνα τους τις διαφορές τους

Πολλές φορές, όταν τα μικρά παιδιά δεν βρίσκουν διέξοδο, συνήθως ζητούν τη βοήθεια των γονιών. Ο ρόλος σας λοιπόν εκτός από αυτός του ειρηνοποιού, πρέπει να είναι και εκείνος του διαμεσολαβητή.  Θα πρέπει λοιπόν να τους δώσετε να καταλάβουν ότι είναι υπεύθυνα για τη διαμάχη και να τα ενθαρρύνετε να βρουν μόνα τους τη λύση. Ένας τρόπος να το θέσετε είναι ο εξής: «Και οι δυο σας θέλετε να παίξετε με το ίδιο παιχνίδι, αλλά αυτό δεν είναι δυνατό… Πώς μπορούμε να λύσουμε το πρόβλημα;» Στη συνέχεια, μπορείτε να τους δώσετε πιθανές λύσεις και να αποτραβηχτείτε, όσο αυτό είναι δυνατό, αφήνοντας τα να διαλέξουν τη λύση που επιθυμούν.

Μην απαιτείτε τη συγνώμη

Πολλές φορές οι γονείς υποπίπτουν σε ένα σφάλμα λέγοντας επιτακτικά στο παιδί τους "Ζήτα συγνώμη". Καταρχήν εφόσον δεν μπορείτε να ξέρετε ποιός φταίει, ποιός άρπαξε τι και πως ξεκίνησε η διαμάχη, είναι λάθος να απαιτήσετε και μια συγνώμη. Το καλύτερο σε αυτή την περίπτωση είναι να ζητήσετε εσείς συγνώμη, αν βλέπετε ότι η συμπεριφορά του στο πρόσωπο του άλλου παιδιού δεν είναι σωστή, δίνοντας του το καλό παράδειγμα. Να είστε σίγουροι ότι τα παιδιά θα διδαχθούν από τη συμπεριφορά σας.

Παρακολουθείτε χωρίς να παρεμβαίνετε

Αντισταθείτε στον πειρασμό να μπείτε ανάμεσα στα παιδιά που μαλώνουν για ένα παιχνίδι εκτός βέβαια και αν φτάσουν στο σημείο να πιαστούν στα χέρια. Η ανάμιξή σας στην υπόθεση  μαθαίνει στα παιδιά να εξαρτώνται από εσάς για να λύσουν τις διαφορές τους. Εάν επέμβετε, κάποιο από τα παιδιά θα βγει κερδισμένο και κάποιο χαμένο και κάθε φορά που διεκδικούν κάτι θα περιμένουν από τη μαμά και τον μπαμπά να δώσουν τη λύση.

 Η ένταξη στο σχολικό περιβάλλον του παιδικού σταθμού και η καθημερινή συναναστροφή  με τα άλλα παιδάκια, είναι ο καλύτερος τρόπος για την κοινωνικοποίηση τους.