Του Κων/νου Ι. Παπακωνσταντίνου

Όταν πριν από ένα χρόνο, πήρε τα ηνία της εξουσίας ο ΣΥΡΙΖΑ, από το μυαλό ακόμα και του πιο δύσπιστου, περνούσε η ιδέα, πως ίσως το κόμμα αυτό να φέρει την πραγματική αλλαγή. Και τα μισά ακόμα από όσα υποσχόταν να έκανε, θα ήταν αρκετά. Δυστυχώς όμως, το μόνο που κατάφερε, ήταν να απογοητεύσει τους πάντες. Παρέλαβε μια Ελλάδα, όπου άρχιζε ν` ανθίζει το χαμόγελο της ελπίδας, με την επίτευξη, ολίγων βέβαια, αλλά ευοίωνων επιτευγμάτων, με συγκεκριμένα δεδομένα.

Σε τόσο μικρό διάστημα διακυβέρνησης, πήγαν τη χώρα, για χρόνια πίσω. Μια πρωτοφανής συρροή ψευδών. Μια ακρισία και ασχετοσύνη. Ένας κυνικός εγωισμός. Ένας ασύστολος αυταρχισμός. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά της Αριστερής κυβέρνησης. Ένας παρδαλός θίασος ερασιτεχνών πολιτικών, με ιδεοληψίες και κομματικές παρωπίδες. Έτσι περνάμε μία περίοδο, με λαχτάρες και απόγνωση. Η από καιρό σοβούσα κρίση, (Ηθική, Πολιτική-Οικονομική) θέριεψε, έπειτα από λάθη και παραλήψεις. Μας τρομάζει. Μας καταλύει. Αλλά και μας εξουθενώνει οικονομικά και ψυχολογικά. Το ότι μπορεί και επιβιώνει αυτή η χώρα, είναι θαύμα. Αλλά το όποιο θαύμα, δεν είναι αρκετό, για να μην στερέψει κάθε όριο υπομονής, που μας απόμεινε.

Θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ως «Δημιουργική καταστροφή» κατά την Βαρουφάκειο ρήση. Άνθρωποι άγλωσσοι, ανάλγητοι, με αφόρητες ιδεοληψίες, επιδεικτικά ατημέλητοι, χωρίς γραβάτα και με τζην κι ανοιχτά υποκάμισα, μία γελοία και δυσεξήγητη φιγούρα, ανάμεσα σε Εταίρους και στη Βουλή. Αχαλίνων στομάτων. Αλόγου τ` αφροσύνης. Το τέλος δυστυχία». (Θ. Φαρμακίδης).

Έπειτα από έναν ευτράπελο δονκιχωτισμό, κατά της Μέρκελ, των Εταίρων, των Αγορών και τελευταία του ΔΝΤ εν μιά και μόνη νυκτί άρχισαν να γλείφουν εκεί που έφτυναν. Να υποστέλλουν την έπαρσή τους. Να κύπτουν τον αυχένα. Ν` αναιρούν αναίσχυντα ό,τι με κομπορρημοσύνη, αυθάδεια και λαϊκισμό έλεγαν. Και να μας φορτώνουν το τρισάθλιο τρίτο μνημόνιο.

Η πολυδιαφημισμένη ελπίδα και αξιοπρέπεια, γρήγορα ξεθώριασαν μπροστά στην άγρια φοροεπιδρομή, στα CAPITAL CONTROLS. Κι ύστερα όλα άρχισαν να τρέχουν κατά τύχη. Οι επενδύσεις να λιμνάζουν, αλλά και να προκαλούν ανησυχίες. Πριν λίγες μέρες ο Τσίπρας, υπέγραψε τη συμφωνία με τους Κινέζους για τον Ο.Λ.Π. σε κλίμα πανηγυρικό. «Ανοίγει ο δρόμος του μεταξιού κι αρχίζει νέα εποχή ανάπτυξης» είπε. Βέβαια πριν ένα χρόνο έλεγε: «Μολώνλαβέ. Ας έλθουν να πάρουν αεροδρόμια και λιμάνια. Δεν πουλάμε τη γη μας...» Την ίδια όμως στιγμή, που υπέγραφε ο Τσίπρας τη συμφωνία, ο καθ' ύλην αρμόδιος Υπουργός, ο θλιβερός Δρίτσας, έλεγε: «Η υπογραφή της συμφωνίας δεν σημαίνει τίποτα. Απαιτούνται πολλά προαπαιτούμενα για να πάρουν το λιμάνι...»

Παράλληλα ο Σκουρλέτης, με το ειρωνικό χαμόγελο, τορπιλίζει κάθε παρόμοια συμφωνία. Σκουριές κλπ.

Μα τι θέλουν επιτέλους; Πού το πάνε; Έπαψε πλέον να μας εκπλήσσει κάθε αφροσύνη, κάθε Υπουργού. Αν δεν συμφωνούν με την κυβερνητική γραμμή, ας παραιτηθούν. Είναι το πιο έντιμο. Αν διαθέτουν κάτι απ` αυτό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ξηλώνει κάθε μέρα το προηγούμενο κράτος. Καθ` ομολογία του Δραγασάκη φτιάχνει το ΝΕΟ ΚΡΑΤΟΣ. Δηλ. το δικό τους. Σαν τι όμως μοιάζει αυτό; Μήπως είναι ακόμα κολλημένοι στο αποτυχημένο Σοβιετικό πρότυπο; Πώς να κρίνεις τον Κατρούγκαλο, που δηλώνει κομμουνιστής, κι ότι πιστεύει σε έναν άλλο κόσμο; Ποια είναι η λεβεντιά του Σπρίντζη, που δεν πάει σπίτι του, παρά δακρυσμένος, που υπέγραψε την παραχώρηση των περιφερειακών Αεροδρομίων, λέει: «Υπέγραψα με βαριά καρδιά. Άλλα ήθελα εγώ...» Τι να πεις για τον Πρόεδρο της Βουλής, να δηλώνει σε κηδεία κομμουνιστού φίλου του: «Είμαστε όλοι Μαρξιστές, στο δρόμο που χάραξες...» Την Φωτίου να δηλώνει περιχαρής για το προσφυγικό: «Οι Έλληνες γράφουν ιστορία με τον εθελοντισμό...» Τι να πεις για τον Μπαλτά, που με περίσσια αφροσύνη μας κουβάλησε τον Βέλγο με τα «παλλόμενα πέη». Τέτοιους Πανεπιστημιακούς Δασκάλους έχουν τα παιδιά μας; Η τακτική, που εφαρμόζει η κυβέρνηση, με διώξεις Δημοσιογράφων, που εκφέρουν ελεύθερα τη γνώμη τους, της φίμωσης του Τύπου ή της καθυπόταξης των τηλεοπτικών καναλιών, θυμίζουν εποχές Κόκκινου και Μαύρου φασισμού. Καλά έλεγε ο Σούτσος: «Είν` ελεύθερος ο Τύπος / φθάνει να μη βλάψει / της Αρχής τους Υπαλλήλους / τους Κριτές τους Υπουργούς / και των Υπουργών τους φίλους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιεί μεθόδους ανησυχητικές. Δοκιμασμένες από ολοκληρωτικά καθεστώτα. Επιδιώκει την ισότητα. Υποβιβάζει το μορφωτικό επίπεδο του λαού, με Εκπαιδευτικά μέτρα άκρως ισοπεδωτικά. Κάνει τους φτωχούς φτωχότερους. Τους μορφωμένους αγράμματους. Υποθάλπει το ταξικό μίσος. Ενσπείρει τη διχόνοια, τη διάκριση το «εμείς» και οι «άλλοι».

Μα τι θέλουν επιτέλους; πόσο χειρότερα μπορούν να μας κάνουν; Συνεχώς εμπαίζουν τον λαό. Σε ποιον άραγε μίλησε ο Τσίπρας, πριν λίγες μέρες; «Η Ανάσταση έρχεται, μαζί με την ανάσταση της οικονομίας». Κι εγώ ο δόλιος αμάρτησα σα Χριστιανός, γιατί για λίγο ξέχασα το υπέρλαμπρο Μεγαλείο της Ανάστασης του Χριστού και στο νου μου κυριάρχησε, η ανάσταση της οικονομίας μας. Μα τόσο πια χοντροκομμένο δούλεμα, του Τσίπρα; Ας μας πουν λοιπόν κάποτε: Τι ακριβώς θέλουν και πού το πάνε;