Του Χρήστου Τσαντήλα

ΚΑΙ οδηγηθήκαμε ως αμνοί επί σφαγή, εις το θυσιαστήριο του χρηματοπιστωτικού ταμείου των πλουσίων της ευρωπαϊκής συμμαχίας και καταδικαστήκαμε χωρίς καν δίκη, ούτε βεβαίως και νομική υποστήριξη, εις την βαρυτάτη ποινή της επ’ αορίστου χρόνου αναγκαστικής καταβολής των αναλογούντων καθ’ ημάς δανεικών, όλων των κυβερνήσεων από της μεταπολιτεύσεως και μετά...

ΤΟ νέο έργο έχει τίτλο "η ομηρία ενός λαού". Διόλου δεν απέδωσαν οι κινητοποιήσεις και οι ...άοκνες διαδηλώσεις. Ουχί οι συνδικαλιστικοί παλικαρισμοί! Είμαστε τελικά ένας λαός σε κατοχή. Σε οικονομική ομηρία. Εξαρτημένοι από αμερικανο-ευρωπαϊκά συμφέροντα. Ένας λαός, ο οποίος, περιέργως πώς για την ιδιοσυγκρασία και την ιστορία του, ασάλευτος, υπνωτισμένος περιμένει την ολοκληρωτική καταστροφή του!

ΤΙ κι αν κατέβηκαν οι κοινωνικές ομάδες στο Σύνταγμα, τι κι αν περικύκλωσαν οι διαδηλωτές τη Βουλή, τι κι αν προσπάθησαν να σιωπήσουν τα μέσα ενημέρωσης, εντός του Κοινοβουλίου οι εκπρόσωποι του λαού, οι εθνοπατέρες, μία, δύο φορές οι προηγούμενοι και τώρα οι σημερινοί, άντε έστω η πλειοψηφία τους, υπέγραφαν τη φτωχοποίηση εκείνων που τους ψήφισαν! Εκείνων που τους εξέλεξαν για να προστατέψουν τα συμφέροντά τους. Την ...καταδίκη μας υπέγραψαν, για άλλη μια φορά!

ΤΑ μέτρα - λαιμητόμος, τα σκληρότερα όλων των εποχών, πέρασαν χωρίς να ανοίξει μύτη. Και ακόμα, πάτος δεν μπήκε στο βαρέλι... Η καταιγίδα αυξήσεων σε έμμεσους φόρους, σε λίγο θα πέσει στα νοικοκυριά των Ελλήνων. Και ενώ το πόπολο θα χάνουμε εντελώς τον λογαριασμό με τους φόρους, ο Αλέξης εξακολουθεί να πανηγυρίζει για την επίτευξη μιας δήθεν αναίμακτης αξιολόγησης. Μπορεί να έχει και δίκαιο ο πρωθυπουργός. Πού να βρεθεί άλλο αίμα, δόθηκε με τα προηγούμενα μνημόνια!

ΣΤΟ ίδιο έργο θεατές λοιπόν βρεθήκαμε για μία ακόμη φορά. Ήταν προβλέψιμο. Τα μέτρα θα ψηφίζονταν. Αλλά χειρότερο από αυτά υπήρξε το μέτρο της αντίδρασης των κοινωνικών τάξεων που θίγονται βάναυσα. Αυτό ανησυχεί περισσότερο. Η κάμψη της οργανωμένης παλλαϊκής αντίρρησης που δεν ήρθε ποτέ. Με τις απεργίες - κοροϊδία. Και τις διαδηλώσεις που δεν προβλήθηκαν από τα μίντια και ξεχάστηκαν λίγα λεπτά μετά.

ΙΣΩΣ και να ήρθε ο καιρός που όλα θα φαίνονται φυσιολογικά. Οι ανατροπές στη ζωή των Ελλήνων, το δράμα της ανεργίας των νέων, η κατάντια των συνταξιούχων, το κλέψιμο των κόπων μιας ζωής, ο εργασιακός μεσαίωνας, η απώλεια της ελπίδας για γρήγορη ανάταση της χώρας με ανάκαμψη της οικονομίας. Στο μεταξύ θα παραμένουν ατιμώρητοι εκείνοι που έβαλαν κόφτη στα όνειρά μας...