Πώς γίνεται μετά απ’ όλα τα κωμικοτραγικά και θηριώδη πολιτικά ψέματα, την αποδεδειγμένη αναποτελεσματικότητα ,τα μνημόνια που ήταν να σκιστούν αλλά έμειναν ανέπαφα, τα χρέη που θα διαγράφονταν αλλά διογκώθηκαν, την παλιά διαπλοκή που θα πατασσόταν αλλά τελικά γέννησε τη νέα, τη λιτότητα που ήταν να αποτιναχθεί αλλά χειροτέρεψε να μην έχει διαλυθεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε χίλια κομμάτια από αυτούς που τον έκαναν ό, τι είναι σήμερα;

Πώς γίνεται όλοι αυτοί που τάχα μου αγανάκτησαν με τα λαμόγια της μεταπολίτευσης να παρακολουθούν ατάραχοι τους κληρονόμους τους να παίρνουν σάρκα και οστά;

Οι Συριζαίοι παραμένουν Συριζαίοι παρά την προδοσία της κυβέρνησής τους, διότι είναι συναισθηματικά κολλημένοι, γιατί εθίστηκαν στην κουλτούρα που υιοθέτησαν ως “αγωνιστές” του κόμματος. Προσωποποίησαν την πολιτική αντιπαράθεση, κι αντί να πρεσβεύουν ιδέες μισούν τους αντιπάλους τους προσωπικά. Παραμένουν στις επάλξεις, δηλαδή, όχι τόσο από ιδεολογικό ζήλο, όσο επειδή έχουν πια εκπαιδευτεί να απεχθάνονται τους εχθρούς του κόμματος σαν δικούς τους.

Ο Συριζαίος φοβάται να πει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τον εξαπάτησε, θεωρεί ότι η όποια παραδοχή του λάθους του θα χαρακτηριστεί ως προσχώρηση στις τάξεις του εχθρού με την μανιχαϊστική λογική που καλλιέργησε "όποιος δεν είναι μαζί μας είναι σίγουρα εναντίον μας".

Από την άλλη, το φαινόμενο των ‘’Συριζαίων-ζόμπι’’, που αρνούνται να πεθάνουν πολιτικά, παρά το ότι όλα δείχνουν ότι το αφήγημά τους έχει ήδη κηδευτεί, οφείλεται και σ’ έναν μη πολιτικό λόγο. Δεν έχει βρεθεί ακόμα το επόμενο τρένο να πηδήξουν, δεν έχει φανεί στον ορίζοντα το λαϊκό εκείνο ‘’trend’’ που θα διαδεχτεί την επανάσταση της πλατείας και θα ενώσει κάτω από μία στέγη τους αιώνια αφιονισμένους Έλληνες που πάντα θα ψάχνουν σωτηρία από κάτι και εκδίκηση για κάτι άλλο.

Προς το παρόν και παρά την ολοένα επιδεινούμενη παρακμή της κυβέρνησης Τσίπρα, οι Συριζαίοι εξακολουθούν να υπάρχουν και να δρουν σαν ιδιότυπη οικογένεια.