Του Κων/νου Τσιρονίκου

Έχουμε τονίσει κι άλλες φορές ότι η εκπαίδευση πρέπει να λειτουργεί κυρίως μορφωτικά και δευτερευόντως ως μηχανισμός προετοιμασίας και εισαγωγής αποφοίτων στα ανώτερα και ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Η θεμελίωση της αρχής αυτής επιβάλλεται να γίνεται απ' τα πρώτα βήματα της προσχολικής και στοιχειώδους εκπαίδευσης και να συνεχίζεται καθ' όλη τη διάρκεια της παρεχόμενης παιδείας.
Δυστυχώς, όμως, το βασικό αυτό πεδίο της μορφωτικής ανάπτυξης είναι τελείως ξεχασμένο. Προσωπικά δεν θυμάμαι ποτέ, αν μεταφερόταν, εκτός ελαχίστων ίσως εξαιρέσεων φωτισμένων δασκάλων, το βαθύτερο νόημα της κάθε διδακτικής ενότητας του κάθε μαθήματος στην καθημερινή πρακτική. Ως προς αυτό δεν υπήρχαν και επίμονες διαταγές του αρμόδιου υπουργείου. Έτσι όλα κυλούσαν μονοσήμαντα. Προς έναν και μόνον σκοπό. Στη μηχανική εκμάθηση, μακριά απ' την ουσία της ανθρωπιστικής παιδείας.
Αυτό ακριβώς πληρώνουμε σήμερα. Το διαχρονικό αποπροσανατολισμό της εκπαίδευση απ' τη βασική της αποστολή. Που μας οδήγησε και μας οδηγεί ακόμα στην ηθική και κοινωνική εκτροπή. Στις μύριες περιπτώσεις απομάκρυνσης των πολιτών απ' τις αξίες εκείνες που μας κάνουν ειρηνικούς και συνεννοήσιμους. Κι αυτό γιατί δεν επιμείναμε και δεν επιμένουμε ακόμα στο μορφωτικό κομμάτι της εκπαίδευσης. Αυτό που θέλει όρεξη και πολύ δουλειά για να γίνει το θεμέλιο μέρος του χαρακτήρα των παιδιών μας. Έτσι σήμερα το σύνολο σχεδόν της κοινωνίας και κυρίως της πολιτικής λειτουργεί εκτός των βασικών αρχών της παιδείας, που δεν λάβαμε όσο πρέπει και όπως πρέπει.
Θα μπορούσαμε να γράψουμε πολλά πάνω στο ζήτημα αυτό, αλλά καθίσταται αδύνατο. Θα σταθούμε μόνοι στη διαχρονική αξία του φυσικού νόμου της συνισταμένης, που όλοι μας γνωρίζουμε στοιχειωδώς απ' το πρωτοβάθμιο και κυρίως το δευτεροβάθμιο σχολείο. Που όμως δεν τον συνειδητοποιήσαμε και δεν τον κάναμε βασικό μέρος του χαρακτήρα μας για να κάνουμε την κοινωνία μας καλύτερη.
Πιστεύω ότι ο κόσμος μας θα ήταν πιο όμορφος και ειρηνικός και η γοητεία της πολιτικής πολύ μεγάλη, αν οι διανθρώπινες σχέσεις σε επίπεδο οικογένειας, ομάδων, τάξεων, κομμάτων... λειτουργούσαν συνθετικά, όπως ορίζει η αρχή της συνισταμένης. Οι εξεγέρσεις, οι ταραχές, οι αντεγκλίσεις, οι πόλεμοι και τα οικογενειακά δράματα θα ήταν σπάνια φαινόμενα.
Δυστυχώς, στις μέρες μας, αυτό δεν συμβαίνει και ειδικότερα στον χώρο της πολιτικής. Στους κομματικούς οργανισμούς του παρελθόντος και του παρόντος, όπου βουλευτές κινούμενοι ιδιοτελώς, παραβιάζουν την αξία της συνεννόησης και δημιουργούν μονομερείς πρακτικές οι οποίες βρίσκονται εκτός της συνθετικής διεργασίας και της συνισταμένης των κομματικών αποφάσεων και συνεδρίων.
Αποτέλεσμα του εγωκεντρισμού αυτού και της αποκλίνουσας της συλλογικότητας ατομικής δράσης, η αλλοίωση της ιδεολογικής ταυτότητας των κομμάτων, οι αποχωρήσεις, οι διαγραφές, ο εκφυλισμός και η διαλυτική τους πορεία.
Αυτά δεν συμβαίνουν μονάχα σε κομματικό, αλλά και σε διακομματικό επίπεδο. Η ύπαρξη συνθετικής δράσης και συνισταμένης λείπει τελείως μεταξύ κυβέρνησης και κομμάτων της μείζονος και ελάσσονος αντιπολίτευσης. Αυτό έχει σαν συνέπεια την ασυνεννοησία, την έλλειψη πατριωτισμού και κυρίως την οδήγηση της χώρας στην εξαθλίωση και στην οικονομική υποδούλωση. Γιατί η πατρίδα μας, σήμερα, βρίσκεται στη δεινότερη κατάσταση της ιστορικής και εθνικής της διαδρομής. Κι αυτό απαιτεί βαθιά γνώση της αρχής της συνισταμένης και της συνεννόησης. Που θα μας οδηγήσει στη δημιουργία μιας εθνικής δύναμης ικανής να αντισταθεί και να αντιδράσει στις πιέσεις των αδίστακτων δυναστών, που εξέθρεψε η υποταγή μας στον κόσμο της ύλης. Στην ουτοπία του υλιστικού ευδαιμονισμού. Που μας έσπρωξε η αποστασία μας απ' τις διαιώνιες αξίες του χριστιανισμού και του κλασικού μας πολιτισμού. Η οποία γιγάντωσε τον εγωισμό, την άγνοια της ουσιαστικής γνώσης και κυρίως τη φυγή μας απ' το χώρο της συνεννόησης. Αυτή που προϋποθέτει τη σύνθεση και τη συνισταμένη, που οδηγεί στην ορθοδρόμηση προς ένα μέλλον υγιές και καρποφόρο για τον λαό και την πατρίδα.
Είναι λυπηρό, αλλά αυτά λαμβάνουν χώρα σήμερα στον τόπο μας. Κι αυτά πρέπει να αλλάξουν και μάλιστα πολύ γρήγορα, αν θέλουμε να σωθούμε. Και θα σωθούμε, αν η μεταρρύθμιση του εκπαιδευτικού μας συστήματος κινηθεί προς την κατεύθυνση της ουσίας. Της μετουσίωσης της γνώσης σε καθημερινή πρακτική. Σε μόρφωση. Για να συνεννοούμαστε καλύτερα. Συνθέτοντας απόψεις και παράγοντας συνισταμένες ικανές να μας οδηγήσουν σ' ένα προοδευτικό και παραγωγικό μέλλον. Αντάξιο των προσδοκιών του λαού μας. Που θα φέρει την ελπίδα της σωτηρίας και της λύτρωσης. Για να γίνουν οι καιροί μας καλύτεροι και αισιόδοξοι. Χωρίς τα δεσμά της δουλείας και της εξάρτησης. Αλλά οι Έλληνες ελεύθεροι πια να πορεύονται ειρηνικά στο δρόμο της ευημερίας και της ανάπτυξης.
Από τα παραπάνω, λοιπόν, γίνεται σαφές ότι η εθνική συνεννόηση είναι μονόδρομος. Για να βρεθεί η συνισταμένη που θα σώσει την πατρίδα στους δύσκολους καιρούς που περνάμε. Σε αντίθετη περίπτωση η ιστορία θα καταδικάσει με τον μελανότερο τρόπο τους υπονομευτές και εκτελεστές της πρακτικής και εθνικής μας οντότητας.