Και ημπορεί μεν το άσμα να ομιλεί μεταφορικώς, υπονοώντας τα «φίδια» που μας περιτριγυρίζουν και μας παριστάνουν και καλά τον φίλο, αλλά άμα δεις το φίδι εμπρός σου… κυριολεκτικώς, τότε ξεχνάς και κυριολεξίες και μεταφορές, ξεχνάς ποιος είσαι και πού πας και ανακαλύπτεις ότι το πλέον χρήσιμο μέλος του ανθρωπίνου σώματος είναι τα… πόδια. Τρεχάτε ποδαράκια μου… Φίδι, φίδι κι όπου φύγει – φύγει.
Κάπως έτσι, διά του ψυχολογικού μηχανισμού του τρόμου που προκαλεί η απαισία όψις του, το φίδι έκανε νωρίς – νωρίς καριέρα. Κατ’ αρχάς εις την Βίβλο, ως… «κατηραμένος όφις». Την είχε στήσει το λοιπόν στο δένδρο του Παραδείσου – καμιά βρομερή δεντρογαλιά θα ήταν- και περίμενε να περάσει το... Ευάκι να τη δελεάσει με τον απαγορευμένο καρπό.
-Ψιτ, κουκλάρα, ερχούσαστε από δω να σας δείξω κάτι το ενδιαφέρον;
- Α πα πα… Η μαμά μου με είπε να μην μιλάω με αγνώστους κυρίους.
- Ελάτε καλέ… Λίγο μονάχα… και θα σας δώκουμε και συκαλάκι γλυκό…
-Ε, άμα είναι για λίγο…
Και έτσι το εδοκίμασε το Ευάκι το συκαλάκι, ξεγελασθείσα υπό του πονηρού όφεως, γιατί η γυνή έτσι είναι, άσκεφτος και επιπολαία άσε δε που ανοίγει και παρτίδες με τον πρώτο τυχόντα. Και έτσι, μας πετάξανε όξω απ’ τον Παράδεισο όπου τη βγάζαμε κοτσάνι, κι από τότε αχ και βαχ, μεροδούλι - μεροφάι, και να μην σου κολλάνε και ένσημα γιατί λέει ήρθε ένας Κατρούγκαλος – Καρούμπαλος, τα ακρίβυνε και δεν συμφέρει.
Διατί λοιπόν ο όφις προκαλεί τοσούτον φόβον – επανέρχομαι εις το θέμα μας, εξ αφορμής της εμφανίσεως φιδιών εις το κέντρον της Λαρίσης; Διατί εδημιούργησε τέτοιον ντόρο μεταξύ των αστών; Ιδού το μέγα ερώτημα!
Αναμφίβολα το φίδι σέρνει πίσω του έναν μύθο. Και όταν λέμε μύθο, εννοούμε μύθο, όχι μπορμπότσαλα. Έναν μύθο και μια αόρατη απειλή ταυτόχρονα. Τυχαία άραγε η λαϊκή φαντασία σκάρωνε παραμύθια του τύπου «Ο Μέγας Αλέξανδρος και ο κατηραμένος όφις» με τα οποία ασύνειδα υπονοούσε ότι μόνο ένας ήρωας, ένας πολεμισταράς επιπέδου Μεγάλου Αλεξάνδρου μπορούσε να τον κάνει καλά τον κύριο φίδη; Το ίδιο σαν πας στην εκκλησία. Θα δεις πως η θρησκεία μας πάλι ένα παλικάρι, τον Αϊ Γιώργη τον καβαλάρη έχει βάλει μπροστά να σκοτώσει τον όφι.
Εδώ που τα λέμε βέβαια, τον αδικούμε τον όφι. Διότι υπάρχει μια ολόκληρη σειρά ακόμη… συνάδελφων του που έχουν καταταγεί στην κατηγορία των αηδιαστικών όντων: ποντίκια, σαύρες, κατσαρίδες, σκορπιοί, σαρανταποδαρούσες, νυφίτσες, νυχτερίδες, αράχνες, νεροφίδες, πλούσια η γκάμα της αηδίας στο ζωικόν βασίλειο.
Στην πιο πάνω αηδιαστική ομήγυρη, όμως, το φίδι κρατά τα σκήπτρα. Δεν είναι μόνο φρικτό και απαίσιο στην όψη, δεν είναι απλώς ύπουλο, χαμαιλεοντικό και πετάγεται μπροστά σου εκεί που δεν το περιμένεις, είναι και η επίγνωση πως το τρομερό δάγκωμά του δεν είναι απλώς οδυνηρό, αλλά πιθανώς και θανατηφόρο.
Αλλά δικαιολογείται όλη αυτή η υστερία; Κατ’ αρχάς σε ρωτώ: Πού θα συναντήσεις αγόρι μου το φίδι; Εντάξει, βρέθηκαν ένα –δύο στην «Ταχυδρομείου» - Κύριος οίδε πώς- τι σημαίνει αυτό, ότι κάθε τόσο θα πάνε εκεί για φρέντο; Ή μήπως πάλι εσύ παίρνεις κάθε μέρα τα βουνά και τα ρουμάνια οπότε οι πιθανότητες μιας ανεπιθύμητης συνάντησης είναι αυξημένες; Κι όμως! Η εμφάνιση… δύο(;) τριών(;) πόσων(;)φιδιών στο κέντρο της πόλης έγινε θέμα. Γιατί οι αστοί δεν ξέρουμε από φίδια. Και ό,τι είναι άγνωστο, φοβίζει. Το μυαλό –που έχει την τάση να γοητεύεται και να «φτιάχνεται» με τον φόβο, σκαρώνει ιστορίες φοβερές που αναπαράγονται από στόμα σε στόμα και καταλήγουν όχι απλά σε υπερβολές, αλλά σε τερατώδεις διηγήσεις. Έτσι, έχω – και έχετε- ακούσει απίστευτα πράγματα. Για φίδια που μπήκαν μέσα σε σπίτια, για φίδια που τρύπωσαν στη γαλότσα ενός αγρότη και που παραλίγο θα τη φορούσε, για φίδια που πετάχτηκαν μέσα στην αυλή, εκεί που έπαιζαν παιδάκια, για φίδια τεράστια που πήραν άνθρωπο στο κατόπιν και ίσα που κατάφερε να τους ξεφύγει…
-Φοβάσαι μπάρμπα – Αντώνη τα φίδια; ρώτησα κάποτε έναν άνθρωπο που έχει ένα περιβόλι στον Κίσσαβο και είναι κάθε μέρα εκεί παρέα με φίδια, σκορπιούς, ασβούς, αλεπούδες, αγριόχοιρους, ελάφια.
-Αααρεεεε, τι να φοβηθώ; Αυτά φοβούνται περσσότερο από μιένα… Υπάρχει πιο μεγάλο φίδι απ’ τον άνθρωπο;
Μπορεί ο Αντώνης να μην τα φοβάται, όμως, όλοι όσοι τυχαίνει να έχουμε ένα εξοχικό, πραγματικά… πονοκεφαλιάζουμε κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Καθώς πάμε μετά από καιρό να ανοίξουμε το σπίτι, η ιδέα των φιδιών και άλλων τυχόν αηδιαστικών και ανεπιθύμητων «επισκεπτών» μας κατατρύχει. Συζητήσεις επί συζητήσεων και ανταλλαγή πληροφοριών:
- Μπα, το θειάφι δεν κάνει τίποτε… Να σου πω εγώ ένα σκεύασμα που έβαλα και γλίτωσα μια για πάντα…
Τρίχες γλίτωσες, αλλά λέμε τώρα. Κι εκεί πάνω στις μπίρες που δροσίζουν τα καλοκαίρια μας, ακούς πού και πού τις μόνιμες συνωμοτικές εκδοχές:
- Πολλά φίδια φέτος ε; Ξέρεις, είδαν κάτι οικολόγους τις προάλλες που άφησαν φίδια στο βουνό… Να ξέρεις, αυτοί την κάνουν τη ζημιά...
Κάθε χρόνο οι ίδιες συζητήσεις. Τα φίδια είναι πάντα αυξημένα, οι δε οικολόγοι έχουν αποκτήσει ιδιότητες υπερανθρώπου. Είναι όντα που πάνε παντού και προλαβαίνουν να κάνουν τα πάντα όλα. Άιντε βίβα και καλό καλοκαίρι.
Στην πραγματικότητα, ο μόνος τρόπος να τα βρεις με τα φίδια είναι η… συνήθεια. Να το δουλέψεις στο μυαλό εκεί στο εξοχικό και γενικότερα στη φύση, όπου υπάρχει η μόνη σοβαρή πιθανότητα να τα συναντήσεις- και να πεις πως εντάξει, αν χρειαστεί θα πάρω το φτυάρι (το συνιστώ μετά από δέκα και πλέον μονομαχίες που είχα κατά καιρούς με τον… τρισκατάρατο) και θα του κόψω το κεφάλι. Ή εγώ ή εσύ φιλαράκο… Πίσω και σ’ έφαγα, άνευ πολλών οικολογικών ευαισθησιών.
Η ζωή μέσα στη φύση, έστω και για τις λίγες μέρες των διακοπών διώχνει τους φόβους σου και σε επαναφέρει σε μια κανονικότητα. Ειδάλλως, κάθεσαι στην «Ταχυδρομείου» και πίνεις καφέ και κάθε που σου μιλάνε για φίδια εσύ νομίζεις πως κάποιος τρομερός… δράκος έχει έρθει και απειλεί την πόλη.
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr