Μες στη γλυκιά μου

μοναξιά, αργά μες στο σκοτάδι

δεν βλέπω το φεγγάρι μου

Τούτο με πονά, μα ταξιδεύω

Κιόλας.

Αχ! Χρόνε κατεργάρη, πονηρέ

Μας τυλίγεις σαν μετάξι

Κι όταν σε νιώθουμε τελικά

γίνεσαι το σάβανό μας.

Δεν με χωράει τίποτα

μα δεν υπάρχω κιόλας

Ψυχή δεν το κατάλαβες

αυτό είναι η ζωή

μάταιο μάθημα

Ακόμα δεν βλέπω το φεγγάρι,

πάλι πονώ μα ακόμα ταξιδεύω.

Αχ! Σκοτάδι γίνε η κουβέρτα μου

Μες στη γλυκιά μου μοναξιά.

Δημήτρης Ανθόπουλος

Κρατούμενος των Φυλακών Λάρισας