Αν βέβαια ο γάλλος πρόεδρος είχε εκφωνήσει στη Σορβόννη μια μετριοπαθή και επίπεδη ομιλία, θα τον κατηγορούσαν για έλλειψη φιλοδοξίας…

Γιατί η αλήθεια είναι η εξής: ο Μακρόν μίλησε στη Σορβόννη τη γλώσσα της κοινής λογικής και της τόλμης γα την Ευρώπη. Χωρίς μια γρήγορη ανάκαμψη, η Ένωση κινδυνεύει να παραδοθεί στους εθνικολαϊκιστές. Χωρίς ένα φιλόδοξο σχέδιο, οι λαοί θα απομακρύνονται από τις Βρυξέλλες κάθε μέρα και περισσότερο. Ο γάλλος πρόεδρος έχει λοιπόν χίλιες φορές δίκιο να δείχνει τον ορίζοντα, έστω και αν τόσες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις τσαλαβουτούν στον βάλτο της καθημερινότητας. Μια Ευρώπη της άμυνας, της μετανάστευσης, του πολέμου κατά της τρομοκρατίας, και κυρίως μια Ευρώπη πιο κοινωνική και πιο αποτελεσματική, που προστατεύει περισσότερο: δεν υπάρχει άλλη σανίδα σωτηρίας γι’αυτή την ήπειρο που έχει χάσει τον προσανατολισμό της.

Υπάρχει μια χρονολογική σύμπτωση ή ένας μικρός ελιγμός στο πεδίο της επικοινωνίας: ο σημαντικός αυτός λόγος εκφωνήθηκε την παραμονή της κατάθεσης του προϋπολογισμού. Καμουφλάζ; Το βέβαιο είναι ότι ο προϋπολογισμός αυτός, στην ισορροπία του, ή στην ανισορροπία του, είναι σαφώς λιγότερο προστατευτικός από τη μελλοντική Ευρώπη του Εμανουέλ Μακρόν. Και λιγότερο καινοτόμος. Συναντάμε εδώ, και πρέπει να το πούμε καθαρά, τον παλιό συλλογισμό του Ρόναλντ Ρίγκαν: απαλλάξτε τους πλούσιους από τους φόρους, θα κάνει καλό στους φτωχούς! Η πλήρης σχεδόν κατάργηση του φόρου αλληλεγγύης επί της περιουσίας – η Δεξιά το ονειρεύτηκε, ο Μακρόν το έκανε - υποτίθεται ότι θα ευνοήσει τις επενδύσεις, καθώς οι πλούσιοι θα χρησιμοποιήσουν τα χρήματα που θα εξοικονομήσουν για να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η πολιτική αυτή ενδεχομένως να βοήθησε την ανάπτυξη. Σίγουρα όμως οδήγησε σε στασιμότητα τα εισοδήματα των λιγότερο ευνοημένων και των μεσαίων τάξεων, ενώ συνέβαλε στην εκτίναξη των εισοδημάτων των πλουσίων.

Ο Μακρόν θέλει μια Ευρώπη αποφασιστική και πιο κοινωνική, και καλά κάνει. Θέλει επίσης μια Γαλλία πιο αποφασιστική και πιο φιλελεύθερη. Αντίφαση.

Του Laurent Joffrin

 (*) Ο Λοράν Ζοφρέν είναι διευθυντής της Libération