Τον Τραμπ, πάλι, ποτέ δεν θα τον ρωτήσουν για τον Οστερ. Κι αυτή είναι μια από τις πολλές ασυμμετρίες με τις οποίες έχουμε εξοικειωθεί. Αυτός που ρωτά, καθώς είναι αφοσιωμένος σε αυτό, στο να ρωτά, γνωρίζει προκαταβολικά τις ερωτήσεις. Αυτός που απαντά, από την πλευρά του, καθώς αυτή είναι η δουλειά του, γνωρίζει τις απαντήσεις και τις προσφέρει με σοφία.
Έτσι, ζούμε καταδικασμένοι να καταναλώνουμε ερωτήσεις χωρίς νόημα και απαντήσεις χωρίς ενδιαφέρον. Αυτό πρέπει να το αλλάξουμε.
Ας φέρουμε στο μυαλό μας, για παράδειγμα, ένα από αυτά τα γνωστά τηλεοπτικά προγράμματα όπου ένας πολιτικός καλείται να απαντήσει σε 50 ή 60 φορολογούμενους που προέρχονται από διάφορες ζώνες του κοινωνικού φάσματος. Δεν έχει καμιά σημασία τι είναι αυτές οι ζώνες. Η εμπειρία δείχνει ότι το περισσότερο που μπορούμε να πετύχουμε με αυτό το σχήμα είναι να ανακαλύψουμε ότι ο πρωθυπουργός αγνοεί την τιμή ενός καφέ με γάλα.
Τόση προσπάθεια γι’ αυτό το αποτέλεσμα!
Ας διερευνήσουμε λοιπόν ένα άλλο σχήμα. Ας φέρουμε στο πλατό έναν πολιτικό και ας βάλουμε απέναντί του έξι άτομα, τα τρία από τα οποία προέρχονται από τη χαμηλή ζώνη του κοινωνικού φάσματος και τα άλλα τρία από εισοδηματικές ζώνες που κατέρρευσαν εξαιτίας της πολιτικής που ασκεί αυτός ο πολιτικός τα τελευταία χρόνια. Και ας είναι ο πολιτικός εκείνος που θα κάνει ερωτήσεις στους πολίτες. Εδώ τους έχετε, μπορείτε να τους ρωτήσετε ό,τι σας περνά από το μυαλό. Θα δεχόταν κανείς πολιτικός να υποβληθεί σε μια τέτοια πρωτοποριακή άσκηση;

Του Juan José Millas (*)
(*) Ο Χουάν Χοσέ Μιγιάς είναι Ισπανός συγγραφέας
(Πηγή: El Pais)