*Του Γ. Καραβάνα (karavanas1@yahoo.gr)
Την ώρα που γράφεται αυτό το άρθρο (σύνοδος G7 στη Γερμανία), σύσσωμος ο πλανήτης μας στέλνει το ίδιο μήνυμα: «Θέλουμε να βοηθήσουμε, αλλά πρέπει να μεταρρυθμίσετε την οικονομία σας». Η.Π.Α. και Καναδάς, Κίνα και Ιαπωνία, Παρίσι-Βρυξέλες και Βερολίνο (και μαζί με αυτούς όλη η υπόλοιπη Ευρώπη, μαζί και η Κύπρος) μας λένε το ίδιο πράγμα: «κάντε μεταρρυθμίσεις, εκσυγχρονιστείτε». Έχουμε άραγε δίκιο εμείς κι άδικο όλοι οι άλλοι; Μήπως «οι άλλοι» θέλουν το κακό μας; Παρά την 5ετή κρίση, παραμένουμε η 35η πλουσιότερη χώρα. Υπάρχουν 150 χώρες, που ζουν χειρότερα. Χώρες, που δεν λαμβάνουν βοήθεια από το ΔΝΤ (παρότι τη ζητάνε), που δεν έλαβαν «Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα» και «Πακέτα Ντελόρ», δεν λαμβάνουν ΕΣΠΑ και άλλα προγράμματα βοήθειας, δεν ανήκουν σε δυτικούς θεσμούς όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, ώστε να λαμβάνουν στρατιωτική βοήθεια και βοήθεια στη φύλαξη των συνόρων τους, οι πολίτες τους δεν μετακινούνται ελεύθερα και δεν σπουδάζουν δωρεάν στα πανεπιστήμια άλλων χωρών. Χώρες, που δεν ονειρεύονται καν τα 400 δισ., που εμείς δανειστήκαμε για να αλλάξουμε την οικονομία μας…!
Ωστόσο, κάποιοι εξακολουθούν να πιστεύουν πως οι δανειστές, θέλουν να μας βλάψουν! Αναρωτιέται λοιπόν κανείς: δεν κάνουμε τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις επειδή είμαστε ηλίθιοι ή μήπως επειδή κανείς δεν μπήκε στον κόπο να μας τις εξηγήσει; Κινείται ολόκληρος ο πλανήτης σε λάθος κατεύθυνση ή μήπως εμείς κάτι δεν καταλαβαίνουμε σωστά; Ας μιλήσουμε, όσο ο χώρος το επιτρέπει, για κάποιες βασικές μεταρρυθμίσεις, που ενώ μας ζητιούνται, αρνούμαστε να συζητήσουμε: 1.το ασφαλιστικό, 2.τις ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, 3.τη δυνατότητα ομαδικών απολύσεων και 4.τις ιδιωτικοποιήσεις.
1.Ας πούμε πως δεν υπήρχαν δανειστές. Είναι ποτέ δυνατόν να σταθεί ασφαλιστικό σύστημα, με 1,5 εκ. ανέργους, 2,8 εκ. συνταξιούχους, 800 χιλ. δημόσιους υπαλλήλους και μόνο περίπου 3 εκ. εργαζόμενους στον παραγωγικό τομέα; Με Τρόικα ή χωρίς, το πράγμα δεν βγαίνει. Είτε θα αποφασίσουμε ριζική αναδιάρθρωση του συστήματος, με προσαρμογή των συντάξεων στις πραγματικές εισφορές εκάστου, είτε το σύστημα θα καταρρεύσει με θύματα τις νεότερες γενιές
2. «Είναι οι ελαστικές σχέσεις εργασίας αναπτυξιακό μέτρο;». Βεβαίως και είναι. Τόσο οι σύγχρονες ανάγκες των επιχειρήσεων όσο και αυτές των εργαζομένων, απαιτούν μεγαλύτερη ευελιξία απ’ όση επιτρέπεται σήμερα. Αν π.χ. έχεις ταβέρνα σε τουριστική περιοχή και θέλεις να προσλάβεις κάποιον μόνο τις μέρες και τις περιόδους που έχεις δουλειά, θα βρεις μπροστά σου ένα κάρο γραφειοκρατικά εμπόδια και εργατικούς νόμους, που κάνουν πολύ δύσκολο ή πολύ ακριβό να το κάνεις. Αποτέλεσμα: είτε δεν προσλαμβάνεις επιπλέον προσωπικό, οπότε χάνει ο άνεργος την ευκαιρία να βρει έστω λίγη δουλειά και ο τουρίστας καλύτερη εξυπηρέτηση και να ξανάρθει του χρόνου, είτε το κάνεις παράνομα και οδηγείται η επιχείρηση και η εθνική οικονομία σε μια σειρά από στρεβλώσεις.
3. «Όμως, δεν είναι προφανές ότι η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων θα αυξήσει την ανεργία;». Όχι δεν είναι! Η απελευθέρωση των απολύσεων σε όλες τις χώρες μειώνει την ανεργία! Και να πώς γίνεται αυτό: Καταρχάς, ο νόμος αφορά μόνο σε επιχειρήσεις άνω των 250 εργαζομένων, δηλαδή σε μονοψήφιο ποσοστό των ελληνικών επιχειρήσεων. Από αυτές, καμία δεν έχει δηλώσει πρόθεση απολύσεων – όσες απολύσεις ήταν να γίνουν έγιναν, με τη διαδικασία του ισχύοντος νόμου. Η δυνατότητα ομαδικών απολύσεων λοιπόν αφορά κυρίως στις νέες επενδύσεις που θέλει να προσελκύσει η χώρα. Κι αν είσαι επενδυτής, είναι λογικό να ΜΗΝ προτιμήσεις μια χώρα, που βάζει φραγμούς στον αριθμό των υπαλλήλων που μπορείς να απολύσεις, αν κάποια στιγμή καταστεί αναγκαίο (δείτε π.χ. τι έγινε με τις επιχειρήσεις που εξήγαγαν στη Ρωσία), προκειμένου να αναδιαρθρωθείς και να ανακάμψεις. Με το σημερινό καθεστώς των περιορισμένων απολύσεων, οι ελληνικές επιχειρήσεις α) σκέφτονται δυο φορές πριν προσλάβουν οποιονδήποτε (όσο πιο δύσκολα απολύεις τόσο πιο δύσκολα προσλαμβάνεις) και β) όποτε τους τυχαίνει κάποια αναποδιά συνήθως κλείνουν, εξαιτίας μιας νομοθεσίας που θέλει την εργασία όσο περισσότερων, που όμως οδηγεί στο να τη χάσουν όλοι…!
4. Ιδιωτικοποιήσεις: Έχουμε ήδη αρκετά παραδείγματα μπροστά μας, που όμως δεν θέλουμε να δούμε. Η ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ και η συνακόλουθη απελευθέρωση της αγοράς, είχε σαν αποτέλεσμα α) την κατακόρυφη πτώση του κόστους των τηλεπικοινωνιών, β) την κατακόρυφη αύξηση των επενδύσεων και των θέσεων εργασίας, για εξειδικευμένο προσωπικό με υψηλή αμοιβή και γ) την κατακόρυφη βελτίωση της ποιότητας των υπηρεσιών επικοινωνίας, μέσα από τον ανταγωνισμό ιδιωτικών εταιριών. Στην Ελλάδα έχουμε περίπου 40 αεροδρόμια, εκ των οποίων ένα μόνο είναι ιδιωτικό. Είναι ταυτόχρονα το μόνο που αφήνει κέρδος στο κράτος – όλα τα υπόλοιπα μας «βάζουν μέσα». Τα ίδια ισχύουν για τα λιμάνια, ανάμεσα στα οποία ξεχωρίζει το ιδιωτικό τμήμα του λιμανιού του Πειραιά, που έχει παραχωρηθεί στην COSCO. Γιατί να μην επεκτείνουμε αυτά τα θετικά παραδείγματα και σε άλλους τομείς; Για τη μισθοδοσία των υπαλλήλων του Δημοσίου, το κράτος απασχολεί 11.000 υπαλλήλους, που μας κοστίζουν περί τα 500.000.000 ευρώ (κάθε οργανισμός, έχει το δικό του τμήμα μισθοδοσίας). Υπάρχει γνωστή ιδιωτική εταιρία πληροφορικής, που αναλαμβάνει τη μισθοδοσία συνολικά 400.000 υπαλλήλων διαφόρων επιχειρήσεων, απασχολώντας μόλις 50 πληροφορικάριους. Με άλλους 100, θα μπορούσε να αναλάβει ολόκληρη τη μισθοδοσία του Δημοσίου, με προφανώς υποπολλαπλάσιο κόστος.
Όλα αυτά, είναι πράγματα που μας προτείνουν οι εταίροι, για να βελτιώσουμε την οικονομία μας. Πράγματα θετικά, που όμως οι ντόπιοι πολιτικοί και ΜΜΕ δαιμονοποιούν. Μένει το ερώτημα: γιατί άραγε μας παραπληροφορούν; Η απάντηση είναι απλή. Το πολιτικό σύστημα, και μαζί με αυτό οι εθνικοί εργολάβοι, έχουν συμφέρον το κράτος να ελέγχει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο τμήμα της οικονομίας. Έτσι, μπορούν να διορίζουν, εξαγοράζοντας ψήφους, και να κανονίζουν εργολαβίες, χωρίς τον ενοχλητικό ανταγωνισμό της ελεύθερης αγοράς. Μην περιμένετε λοιπόν έγκυρη ενημέρωση από τα ΜΜΕ και την κατεστημένη πολιτική τάξη. Έχουν κάθε συμφέρον να προπαγανδίζουν προς την αντίθετη κατεύθυνση, από αυτήν που πηγαίνει ο υπόλοιπος πλανήτης. Μόνον έτσι μπορούν να διατηρούν τα δικά τους προνόμια και αυτά των κομματικών πελατών τους.
*Ο Γιώργος Καραβάνας είναι μέλος της ΔΕ της ΔΡΑΣΗΣ και υποψήφιος βουλευτής με το Ποτάμι
