Δεν υπάρχουν λόγια, μόνο απύθμενος πόνος και θλίψη… Το πικρό δηλητήριο αυτού του απότομου αποχαιρετισμού, μάς διαπέρασε όλους, κάθε ένας νεκρός κι ένας πικρός αποχαιρετισμός. Έστω κι αν: « Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους, έστω κι αν τριγυρίζουν ακόμη εκεί».
Μόνη μας παρηγοριά τώρα οι πολλές αυτοματοποιημένες αντιδράσεις βοήθειας από άκρη σε άκρη σε όλη τη χώρα… «Δίνω το σπίτι μου για να μείνουν οι πυροπαθείς όσο το χρειαστούν». Ποικίλες τέτοιες αντιδράσεις και δράσεις με ονοματεπώνυμο από πολλούς Έλληνες εθελοντές που πάνω από αποκαΐδια πασχίζουν για το καλύτερο.  Όλα αυτά τάχα είναι αντανακλάσεις λόγω του σκληρού μας παρελθόντος, μνήμες που έμειναν χαραγμένες για πάντα επάνω μας, γι’ αυτό αντιδράμε έτσι; Ή μπήκαμε σε μια άλλη φάση…
  Σε αυτήν τη συγκυρία των συνεχών κρίσεων ορθώνουμε μήπως ένα διαφορετικό ανάστημα; Απογοητευμένοι από το σύνολο των πολιτικών και το κομματικό τους σύστημα που λειτουργεί διαχρονικά εν τέλει μόνο για τον εαυτό του. Απογοητευμένοι από τις σβησμένες μας πια πολιτικές ιδεολογίες, αρχίσαμε ξαφνικά να τα βλέπουμε όλα από μια διαφορετική θέαση. Μήπως αυτή η συμφορά τελικά μπόρεσε και σταμάτησε για λίγο και τη δική μας εσωτερική παρακμή; Ένα είναι το σίγουρο πάντως, πως παρά τη δυσπραγία και τη δύσκολη οικονομική θέση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, υπάρχει ακόμη μια δέσμη φωτός γεμάτη αλληλεγγύη και καλοσύνη που φωτίζει τις καρδιές μας. Μέσα από την Εθνική αυτή τραγωδία ίσως ο ήλιος ανατείλει πάλι μέσα μας…
Γαϊτανίδης Ευστάθιος