Στο σύντομο άρθρο που ακολουθεί, θα ασχοληθώ με ένα άλλο είδος πλειστηριασμό, μιας άλλης εποχής, προσθέτονας μία εύθυμη νότα στους αναγνώστες της «Ελευθερίας».

 Όπως είναι γνωστό, η Λάρισα ελευθερώθηκε στις 31 Αυγούστου 1881. Μαζί με τις διάφορες Αρχές που εγκαταστάθηκαν στην πόλη μας, ήρθαν εδώ και μεγάλες μονάδες του στρατού, πεζικού και ιππικού, διότι η Λάρισα ήταν παραμεθόριος πόλη, καθώς τα νέα ελληνοτουρκικά σύνορα διέρχονταν από την κοντινή Μελούνα. Στην πόλη εγκαταστάθηκε, εκτός από τις μάχιμες μονάδες, και η διοίκηση όλων των παραμεθόριων μονάδων της Θεσσαλίας.

Η μονάδα του Ιππικού είχε μαζί της και αρκετά μεταφορικά ζώα, κυρίως μουλάρια, με τα οποία μετέφερε από τη Λαμία, προφανώς, χρήσιμα για την εγκατάσταση εδώ του στρατού πράγματα. Κάποια από τα ζώα αυτά, μετά τη μεταφορά των πραγμάτων, δεν ήταν πια χρήσιμα στον στρατό. Προκειμένου, λοιπόν, να επιβαρύνουν με τα έξοδα διατροφής τον στρατό, η διοίκηση αποφάσισε να τα πουλήσει.

Καθώς όμως ήταν κρατική περιουσία, η εκποίησή της έπρεπε να γίνει με πλειστηριασμό. Δυο-τρεις πλειστηριασμοί εντοπίζονται, μέχρι το τέλος του έτους 1881, στο αρχείο του συμβολαιογραφείου της πόλης μας του Αναστασίου Φίλιου. Ο πλειστηριασμός, στον οποίο αναφέρομαι, αφορά στην πώληση μιας ημιόνου, ενός θηλυκού δηλαδή μουλαριού.

Σύμφωνα με το υπ’ αρ. 73/29.11.1881, ημέρα Κυριακή, ενώπιον του συμβολαιογράφου Αναστασίου Φίλιου και δύο μαρτύρων, του αστυνομικού Σωτήρη Τυπάλδου και του αργυροχρυσοχόου Κοέν, παραβρέθηκαν αφενός ο υπολοχαγός του Πεζικού και μέλος της οικονομικής επιτροπής του 1ου τάγματος Πεζικού Δημήτριος Αργυρίου και αφετέρου ο ενοματάρχης της Αστυνομίας Κων/νος Λαμπρογιάννης, όλοι τους κάτοικοι της Λάρισας. Οι ανωτέρω μάρτυρες βεβαίωσαν και υπέγραψαν στο σχετικό έγγραφο, ότι ο Κων/νος Λαμπρογιάννης αγόρασε, σε δημόσιο πλειστηριασμό, αντί 480 δραχμών «μία ημίονο», ιδιοκτησίας του 10ου τάγματος Πεζικού.

Στους σημερινούς πλειστηριασμούς δίνονται όλα τα στοιχεία του αντικειμένου το οποίο πρόκειται να εκποιηθεί. Στον πλειστηριασμό, όμως, της ημιόνου δεν δίνονται λεπτομέρειες. Θα είχε ενδιαφέρον να διαβάζαμε ότι η ημίονος που είχε τόσο ύψος, ήταν μαύρου χρώματος (μαυρέλω), κοκκινωπού (ρούσα), με λευκό σημάδι στο μέτωπο (μπάλια) κ.ά., όπως συνήθιζαν να ονομάζουν τα ζώα οι χωρικοί.

Στον πλειστηριασμό θα παραβρίσκονταν και άλλοι ενδιαφερόμενοι, αφού τα μουλάρια ήταν το κύριο μεταφορικό μέσο στα χωριά, ιδιαίτερα μάλιστα στα ορεινά, όπου δεν ήταν εφικτή η χρήση των αραμπάδων της πεδιάδας.

Της Μαρίας Βουβούση

* Η Μαρία Βουβούση είναι φιλόλογος, Μsc. Σχεδιασμός και Ανάπτυξη Τουρισμού και Πολιτισμού, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Msc. Eπιστήμες της Εκπαίδευσης και της Διά Βίου Μάθησης, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.