Συμβάλλοντας και εγώ σ’ αυτή την προσπάθεια δεν θα πρωτοτυπήσω, αλλά θα επαναλάβω ορισμένες γνωστές προτάσεις ευελπιστώντας ότι θα προσεχθούν απ’ τα επιτελεία των κομμάτων.

 Για να μη ζούμε, λοιπόν, με δανεικά και για να μην ξαναμπούμε στην πρέσα των μνημονίων, που έδιωξε το χαμόγελο απ’ τα χείλη των Ελλήνων, βασική προϋπόθεση, αντί της παροχολογίας και μάλιστα χωρίς αντίκρισμα, είναι να προσπαθήσουν οι πολιτικοί μας ταγοί με τις παρεμβάσεις και τα μέτρα τους να καταστήσουν τους Έλληνες πιο δημιουργικούς και πιο παραγωγικούς, προκειμένου να μεγαλώσει η πίτα μιας, κοινωνικά, δίκαιης μοιρασιάς και να ζούμε, με την πάροδο του χρόνου, ανεξάρτητοι και στηριγμένοι στις δικές μας δυνάμεις.

Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, που να ισχύει όμως σε μόνιμη βάση καλό είναι, πιστεύω, στο πλαίσιο των επί πλέον αλλαγών και μεταρρυθμίσεων, που πρέπει να γίνουν, να κάνουμε στον τόπο μας αυτό, που υποδεικνύει η Κινέζικη φιλοσοφία• να μάθουμε, δηλ. στον λαό μας όχι, πώς να τρώει ψάρια εξασφαλίζοντάς τα, κυρίως, με χρήματα, που προέρχονται είτε από διορισμούς στο δημόσιο γλύφοντας κατουρημένες ποδιές, είτε από επιδόματα και άλλες ενισχύσεις, αλλά, πώς να ψαρεύει ο ίδιος χωρίς τον Αλβανό του, δηλ. να είναι σε θέση να κάνει την οποιαδήποτε εργασία με τον καλύτερο τρόπο χωρίς κόμπλεξ κατωτερότητας, αφού, προηγουμένως, του εξασφαλίσουμε τα κατάλληλα εργαλεία.

 Σαν τέτοια και πιο σημαντικά θεωρώ, κατ’ αρχήν, την αλλαγή νοοτροπίας των γονέων και, προπαντός, του μαθητικού δυναμικού της χώρας, που, στην πλειοψηφία τους, συνεχίζουν, ακόμη, να απαξιώνουν κάποιες σχολές και επαγγέλματα, χωρίς να λαμβάνουν, ιδιαίτερα, υπόψη τα προσόντα τους και τις ανάγκες της χώρας σε εργατικό δυναμικό, είτε στο δημόσιο, είτε, κυρίως, στον ιδιωτικό τομέα, αφού όλες οι εργασίες είναι δώρα Θεού. Εξυπακούεται, ότι η αλλαγή νοοτροπίας θα επιχειρηθεί σ’ ένα σχολείο, που θα σταματήσει, επιτέλους, το "ράβε-ξήλωνε" και το ενδιαφέρον του μόνο για τις εξετάσεις και τον ύπνο των μαθητών.

Θεωρώ, επίσης, χρήσιμα εργαλεία την εμπεριστατωμένη γνώση, τις ίσες ευκαιρίες για όλους τους Έλληνες, την αξιοκρατία, την ουσιαστική και αντικειμενική αξιολόγηση σ’ όλους τους τομείς του δημόσιου βίου και της παραγωγικής δραστηριότητας, το δίκαιο φορολογικό σύστημα και την πάταξη της φοροδιαφυγής, την αντιμετώπιση της παραβατικότητας και, τέλος, τον περιορισμό της πολυνομίας και την ελαχιστοποίηση της γραφειοκρατίας, που κάνουν δύσκολο το "επιχειρείν".

Τα προτείνω όλα αυτά, γιατί οι χιλιάδες Έλληνες, που αναγκάστηκαν, κατά καιρούς αλλά και πρόσφατα λόγω μνημονίων, να εγκαταλείψουν τον τόπο μας και να εγκατασταθούν σε χώρες του εξωτερικού, όπου όλα αυτά τα εργαλεία αποτελούν πραγματικότητα, όχι μόνο πρόκοψαν και προκόβουν, αλλά κάποιοι απ’ αυτούς μεγαλουργούν κάνοντας περήφανη τη γενέτειρά τους.

Πρέπει να ομολογήσουμε, όμως, πως εδώ τα εργαλεία αυτά υπονομεύονται, πανταχόθεν, και δύσκολα χρησιμοποιούνται, αφού οι παθογένειες του συστήματος δεν είναι μόνο βαθιά ριζωμένες, αλλά το κακό συνεχίζεται και απ’ τους σημερινούς συγκυβερνώντες, που τις κατακεραύνωναν, ωστόσο, όσο βρίσκονταν στην αντιπολίτευση. Και όχι μόνο αυτό• χρόνια τώρα αλλά και σήμερα, συγκρούονται στον τόπο μας, και μάλιστα σε διχαστικό περιβάλλον, δύο πολιτικές οπτικές: ο κρατισμός και το δημοσιοϋπαλληλίκι, απ’ τη μια, με τον φιλελευθερισμό και τους κανόνες της αγοράς, απ’ την άλλη. Ωστόσο, μέχρι τώρα τουλάχιστον, ουσιαστικός νικητής είναι, πάντα, η πολιτική του κρατισμού, του λαϊκισμού, των ψεύτικων υποσχέσεων, της αναξιοκρατίας και της τακτοποίησης των δικών μας παιδιών, ενώ το ενδιαφέρον του πολιτικού κόσμου, σχεδόν στο σύνολό του, επικεντρώνεται, κυρίως, στους δημοσίους υπαλλήλους, λες και δεν υπάρχει ιδιωτικός τομέας, που, καίτοι αποτελεί τον αιμοδότη της οικονομίας μας, αντιμετωπίζεται, συνήθως ως αποπαίδι της. Γι’ αυτό και η οικονομία παραμένει προβληματική, δε λέει να πάρει τα πάνω της και νέοι άνθρωποι, μαζικά, εγκαταλείπουν τη χώρα.

Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, εύχομαι και ελπίζω, ότι οι πολιτικοί της κυβέρνησης, που θα προκύψει απ’ τις επόμενες εκλογές, οψέ-ποτέ αυτές γίνουν, πήραν το μάθημά τους και θα κάνουν, αυτή τη φορά, αυτό, που πρέπει, προκειμένου οι Έλληνες να γίνουν πιο δημιουργικοί και πιο ευτυχισμένοι παραμένοντας ή επιστρέφοντας και κάνοντας επενδύσεις στον τόπο τους. Διαφορετικά, κλάψε με μάνα, κλάψε με, μια νύχτα με φεγγάρι.

* Από τον Κώστα Γιαννούλα