Ένας παραλογισμός που, δεν εξηγείται διαφορετικά, έχει να κάνει με μια «επιδημία λαϊκής απάθειας και γενικής ανέχειας» απέναντι σε όποια βλαπτική ενέργεια θίγει τη ζωή μας, την ζωή των παιδιών μας...
ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ σίγουρα σε λάθος εποχή. Τα δημοψηφίσματα πλέον άλλαξαν πρακτική και το αποτέλεσμα καταγράφει ως νικητές, τους... ηττημένους! Μόδα Τσίπρα; Προφανώς. Το «όχι» να γίνεται «ναι» και το «ναι» να γίνεται «όχι»! Πρωτοτυπία. Μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό. Βαπτίζεις δημαγωγούς τους νικητές και πανηγυρίζεις ως ηττημένος! «Το είχαμε υποσχεθεί, το κάναμε πράξη»! Τώρα το εξάγουμε κιόλας. Με πρώτο πελάτη (και μαθητή) τον πρωθυπουργό των Σκοπίων! Με τον ανεκδιήγητο υπουργό Κοτζιά να πανηγυρίζει τη «νίκη» των ...ηττημένων του δημοψηφίσματος των Σκοπίων!
ΕΙΠΑΜΕ όμως, βρισκόμαστε σε άλλη εποχή. Ούτε ο παπάς πλέον δεν σου λέει καλημέρα στο δρόμο, αλλά ούτε και κανείς του φιλάει από σεβασμό το χέρι! Ακόμα και αν σκοντάψεις πάνω του, πιο πιθανό είναι ...να τον στολίσεις με κοσμητικά, παρά να πεις συγγνώμη. Σε λάθος εποχή βρεθήκαμε, απωλέσαμε τον αυτοσεβασμό, μας ταπείνωσαν, μας πρόσβαλαν τον εγωισμό. Σε λίγο θα μας στερήσουν και τον αέρα που αναπνέουμε και θα μας φαίνεται και... φυσιολογικό! Καμία αντίσταση ως τώρα στον παραλογισμό. Περίεργες αντοχές στη φτωχοποίηση των νοικοκυριών.
ΕΝΝΙΑ χρόνια λιτότητας και μνημονίων ήταν αρκετά για να αλλοτριώσουν την ψυχή, το συναίσθημα και την αντίσταση των Ελλήνων. Σχεδόν μια δεκαετία ληστρικών επιδρομών στις οικονομίες μιας ζωής, αλλά το κυριότερο στη διάλυση των οικογενειών με τη μετανάστευση της νέας γενιάς και τη φτωχοποίηση της παλιάς, έφεραν έναν παραλογισμό. Να θεωρούνται πλέον τα παράλογα ως φυσιολογικά! Οι χήρες πλέον, αναγκάζονται σε μεγάλη ηλικία να δουλέψουν. Στις οικογένειες των θανόντων ποτέ δεν θα επιστραφούν οι κρατήσεις μιας ζωής. Τα παιδιά θα «αξιοποιούν» τα πτυχία τους, εργαζόμενοι ως σερβιτόροι στα ξένα και οι συνταξιούχοι ποτέ δεν θα αισθανθούν την «περηφάνεια των γηρατειών»!
ΚΑΙ όλα αυτά, σε λίγο, θα μας φαίνονται φυσιολογικά! Και θα πανηγυρίζουμε γιατί θα μετατεθεί για αργότερα η νέα περικοπή των συντάξεων. Θα νιώθουμε ικανοποίηση που θα πληρώνουμε τα απίστευτα χαράτσια με περισσότερες δόσεις. Θα είμαστε ευγνώμονες που πήρε αναβολή η κατάσχεση του σπιτιού. Θα αισθανόμαστε υποχρεωμένοι και τυχεροί που βρήκαν τα παιδιά δουλειά με 400 ευρώ το οκτάωρο! Θα θεωρούμε φυσιολογική υποχρέωση να πληρώνουμε ενοίκιο στο ίδιο μας το σπίτι. Θα έχουμε συνηθίσει τόσα και άλλα τόσα χαράτσια που έρχονται και που προσβάλλουν τον οικογενειακό μας προϋπολογισμό. Εν κατακλείδι, θα μας φαίνονται τόσο φυσιολογικά και εύπεπτα τα μνημόνια που μας επέβαλαν οι δανειστές, που θα μας κακοφανεί αν βγούμε από τη θεραπευτική αγωγή για την αντιμετώπιση της ασθένειας που λέγεται «λαϊκή ανοχή» και η οποία δεν φαίνεται να υποχωρεί ακόμα και μια δεκαετία από τη διάγνωσή της. Βρεθήκαμε σε μια καινούργια αρρωστημένη εποχή και κανείς δεν γνωρίζει, πέρα από την αρχή της, τη διάρκειά της. Ιδιαίτερα εκείνοι που μας οδήγησαν σε αυτήν τη σκληρή κατάσταση...
* Από τον Χρήστο Τσαντήλα
