Είναι κείμενο που το δίνω σημασία. «Δηλαδή πόσο μυαλό θέλει για να καταλάβει κανείς ότι όταν τιμωρείς την εργασία φορολογώντας τη σαδιστικά, και επιβραβεύεις το καθισιό συντηρώντας και αυξάνοντας τους εκατοντάδες χιλιάδες (και μεταξύ τους χιλιάδες αργόμισθους) αναξιολόγητους δημοσίους υπαλλήλους και τους εκατοντάδες χιλιάδες 45, 50, και 55άρηδες συνταξιούχους χάνεις τους εργαζόμενους, τα έσοδά σου δηλαδή, και μένεις με τον ανενεργό πληθυσμό και έχεις μόνο έξοδα; Και μια Χώρα πεθαμένη σε κάθε επίπεδο.

Πόσο μυαλό θέλει να καταλάβει κανείς, ότι το αριστερό (;!) μοντέλο διακυβέρνησης που τόσο μας αρέσει, είναι όλο ένα λάθος; Πόσο μάλλον όταν συμβαίνει μια διακυβέρνηση να ασκείται… με μοναδικό συμφέρον τη διαιώνιση του παρασιτικού Κράτους… Τώρα το συνειδητοποιώ, ότι γίνεται ακόμη πιο δύσκολο να χρησιμοποιεί κανείς τον όρο «πολίτες» για τους Έλληνες. Όλοι οι Έλληνες πολίτες βρίσκονται εκτός της χώρας. Εδώ κατά τα σοσιαλιστικά πρότυπα όλοι γίναμε λαός. Χάσαμε κάθε ατομικότητα και αξιοπρέπεια και έτσι απαξιωτικά μας αντιμετωπίζει ο αφέντης που διαλέξαμε. Κολοσσιαία επιτυχία της αριστεράς άμα το σκεφτείς».

Αυτό ήταν το κείμενο. Αντιλαμβάνομαι πως οι προσεγγίσεις του βρίσκονται κοντά ή είναι αντιτιθέμενες προς άλλες. Και καθώς η αντιγνωμία είναι θεμέλιο του διαλόγου, καταχωρώ την ανάρτηση ως αφετηριακό στοιχείο στοχασμού, που συνθέτει τον πολιτικό πολιτισμό.

Είναι χρήσιμο να προσδιοριστεί στον σημερινό Κόσμο η έννοια της Αριστεράς, καθώς ο όρος προήλθε από τη γαλλική επανάσταση, όταν στη συνέλευση των αποκαλούμενων Τριών Τάξεων οι εκπρόσωποι των ευγενών κατέλαβαν τα δεξιά έδρανα, του κλήρου τα μεσαία και του λαού την αριστερή πλευρά της μεγάλης αίθουσας της Γενικής Συνέλευσης. Εκείνη η Συνέλευση ήταν ιστορική, επειδή από τα σπλάχνα της πρόεκυψε η γαλλική επανάσταση (1789).

Η Μ.Β. δεν νομίζω πως ταυτίζει την αριστερά του κειμένου της, που με κατευθύνει μάλλον προς τον ΣΥΡΙΖΑ, με την ιστορική Αριστερά. Η τελευταία αυτή δεν κάθισε στα έδρανα των ευγενών ή του κλήρου. Το σημερινό πολιτικό μόρφωμα είναι κατά βάση κομμουνιστογενές καθώς οι 8 στους 10 Υπουργοί είναι ακραιφνείς κομμουνιστές και ό,τι υπόλοιπο συνυπάρχει εκφράζει -αν εκφράζει οτιδήποτε- διαφορετικές ή εντελώς διαφορετικές πολιτικές προσεγγίσεις. Από τη λεγόμενη καραμανλική δεξιά μέχρι τους πασοκογενείς εισοδιστές. Το κείμενο της ανάρτησης έχει την αξία του ως αποτύπωση ενός μοντέλου διακυβέρνησης, που ταλανίζει τη Χώρα ανεξαρτήτως των εκάστοτε ηγητόρων της.

Αριστερός έλεγαν πως είναι ο Στάλιν και ο Πωλ Ποτ της Καμπότζης. Κομμουνιστές μάλιστα αποκαλούνταν οι άνθρωποι. Τυχαία εδώ μου ήρθε στον νου ο Πρίγκιψ Αλ. Μαυροκορδάτος στα χρόνια της ελληνικής επανάστασης. Είχε αποκαλέσει μόνος του τον εαυτό του Πρίγκιπα όταν έφτασε από το Φανάρι και Πρίγκιπα τον φώναζαν όλοι οι Έλληνες της Επανάστασης. Αχρεία προσωπικότητα από κάθε άποψη ο άνθρωπος. Κλείνω την παρένθεση. Ποιοι είναι κομμουνιστές; Οι οπαδοί της άμεσης και αποκεντρωμένης Δημοκρατίας μιας αταξικής κοινωνίας, και θιασώτες της μη συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου. Τα καθεστώτα όμως που δημιούργησαν και κυβέρνησαν αυτοί οι άνθρωποι άφησαν τα γνωστά ερείπια. Κομμουνιστικό αποκαλείται και το καθεστώς της Κίνας. Ανιχνεύοντας τα μαρξιστικά ευαγγέλια, κανείς δεν θα βρει τίποτα εκεί μέσα, εκτός από ένα και μόνο πράγμα. Την οικειοποίηση της ισόβιας Εξουσίας.

Αφήνοντας στην άκρη την επαμφοτερίζουσα κουλτούρα και αδιαφανή έως πλήρους σκότους ιδεολογία και πρακτική της αυτοαποκαλούμενης σήμερα ριζοσπαστικής αριστεράς, είναι γεγονός αναμφισβήτητο, ότι μετά 200 και πλέον χρόνια από τη γαλλική επανάσταση, οι ίδιες λέξεις νοηματοδοτούν διαφορετικά πράγματα. Το τι σημαίνει σήμερα αριστερός, τι δεξιός, νεοφιλελεύθερος, σοσιαλδημοκράτη κ.λπ., κινδυνεύει να χαθεί στο πέλαγος των αντινομιών και των στρεβλώσεων του σύγχρονου Κόσμου. Η σκανδιναβική λ.χ. αριστερά με τη σοσιαλδημοκρατική της έκφανση παρήγαγε στη Σκανδιναβία πλούτο και μέλλον. Ανάλογα συνέβησαν και με τη γερμανική σοσιαλδημοκρατία. Οι ακραίες νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις, όπου επικράτησαν παρήγαγαν ανισότητες. Για τον υπογράφοντα αυτό είναι η Δεξιά.

Ποιο είναι όμως το ελληνικό σύστημα διακυβέρνησης εδώ και δεκαετίες; Θα χρησιμοποιήσω την κωμική φράση «σοβιετική δημοκρατία χωρίς δικτατορία του προλεταριάτου». Τροφός αυτού του κοινωνικοπολιτικού μορφώματος υπήρξε ο πανταχόθεν τρεφόμενος κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός και η έλλειψη κανονικότητας πολιτικών και πολιτών. Οι δύο αυτές κυρίαρχες συνιστώσες παρήγαγαν τα δεινά της ημετερότητας, του πελατειασμού, του νεποτισμού, της αναξιοκρατίας και της πλήρους λεηλασίας του συνόλου των κρατικών δομών. Κυρίως των κρατικών οργανισμών και επιχειρήσεων. Προσωπικά θεωρώ τον ελληνικό συνδικαλισμό πηγή δεινών, ακραίου ωφελιμισμού και διαλυτικού παράγοντα της εθνικής οικονομίας. Ο ελληνικός συνδικαλισμός είναι βαθύτατα αντιδημοκρατικός όπου μικρές παρέες ελέγχουν ένα σύνολο εργαζομένων που αναγκάζονται εκ των πραγμάτων να υποκύπτουν σε «αγωνιστικές κινητοποιήσεις» με ελάχιστη συνήθως σχέση των ίδιων των εργαζομένων και της εθνικής οικονομίας.

Το 90% των μελών της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδος (ΓΣΕΕ) αποτελείται από συνδικαλιστές του Δημοσίου, παρότι οι εργαζόμενοι σε αυτό είναι αντιστρόφως ανάλογοι. Αν διαβάσει κανείς τα 15 σχεδόν αιτήματα της τελευταίας απεργίας της Πανελλήνιας Ναυτικής Ομοσπονδίας (ΠΝΟ) θα κάνει κυριολεκτικά το σταυρό του μπροστά στην πλήρη αναλγησία των 6 από τα 10 μέλη της Διοίκησης του. Ούτε πολύ ούτε λίγο ζήτησαν να εξαιρεθούν οι ναυτικοί από τέλη, φόρους, εισφορές, μισθολόγιο, εργασιακά δικαιώματα, συντάξεις και ό,τι βάλει ο νους κατ’ εξαίρεση όλων των λοιπών Ελλήνων. Το να περιγράψω ακόμα τις καταστροφές που έκαναν οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ σε μια επιχείρηση που τη χρεοκόπησαν στην κυριολεξία, χρειάζονται κάποιες εκατοντάδες σελίδες. Δυστυχώς ξέρω πολύ καλά το θέμα από τα μέσα της δεκαετίας του ‘70. Όπως ξέρω και τι έκαναν οι συνδικαλιστές της Ολυμπιακής, του ΟΣΕ και πιο παλιά των κρατικών τότε Τραπεζών. Πώς νομίζετε ότι προήλθαν οι συνταξιούχοι των 40, 45 και 50 χρόνων; Γιατί άραγε χρεοκόπησαν η ΔΕΗ, η Ολυμπιακή, ο ΟΣΕ και πλήθος άλλων επιχειρήσεων υπό κρατικό έλεγχο;

Ο νεοελληνικός συνδικαλισμός βρήκε αρωγό την πολιτική αναξιοκρατία, καθώς είναι γνωστό, ότι κάθε καρυδιάς καρύδι όλων των πολιτικών αποχρώσεων ανέβηκε στο υψηλότερο βάθρο των Διοικήσεων όλων των ελληνικών Οργανισμών. Αυτά τονίζει η Μ.Β. στην ανάρτησή της. Και αυτά έγιναν υπό το πρόσχημα «της αριστεράς ιδεολογίας». Υπό το ιστορικό αφήγημα της πολιτικής θυματοποίησης. Ο αριστερός όμως κλεπτοκράτης δεν είναι αριστερός. Είναι κλεπτοκράτης. Και το δεξιό αρπακτικό, δεν είναι δεξιό. Είναι αρπακτικό.

Νομίζω θα συμφωνήσουμε σ’ ένα πράγμα. Ή τουλάχιστον πρέπει να συμφωνήσουμε. Δεν είμαστε κανονικό Κράτος. Δεν είμαστε κανονική Κοινωνία. Δεν έχουμε κανονικούς πολιτικούς. Δεν είμαστε πράγματι Λαός, που σημαίνει κανονική ολότητα ανθρώπων. Είμαστε κάτοικοι μιας όμορφης Χώρας για να την απολαμβάνουν οι τουρίστες στις διακοπές τους. Έχουμε πολλούς αριστερούς της «πλάκας» και πολλούς δεξιούς της «πλάκας». Όλοι μαζί κάνουν ένα Κράτος της «πλάκας».

Σκληρά κάπως τα γράφω, αλλά σκληρά είναι.

Γράφει ο «Όμηρος»

(omhros_el@gmail.com, fb: Ομηρος Ελευθερία)