Το παιδί στην αρχή τα έχασε. Ο μουσουλμάνος προχώρησε στον δρόμο του. Η αμηχανία όμως του νεαρού δεν κράτησε πολύ. Γρήγορα τρέχει στον γέρο μουσουλμάνο και τον ρωτά: "Πόσα παράθυρα υπάρχουν στην πόλη"; Ο γέρος τον αγριοκοίταξε λέγοντας: "Δεν κάθισα να τα μετρήσω. Για ποιον με πέρασες"; "Καλά, και πόσοι ήλιοι υπάρχουν"; Ξαναρώτησε το παιδί. "Ένας μονάχα", απάντησε ο μουσουλμάνος κοφτά. "Ε, λοιπόν, του απαντάει θριαμβευτικά ο νεαρός, αν ένας μόνον ήλιος μπαίνει από τόσα παράθυρα, ο Χριστός που είναι παντοδύναμος, δεν μπορεί να μπει σε όσες ψυχές θέλει"; Έμεινε άφωνος ο μουσουλμάνος κοιτάζοντας απορημένος τον νεαρό. Και αυτό για να μην εγκλωβίζουμε την αξία της αργίας της Κυριακής μόνο σε εγκόσμιο πλαίσιο. Δεν είναι μόνον η ανάγκη της αναπαύσεως από τον βιοπορισμό, ούτε μόνον η ανάγκη να βρεθούμε λίγο με την οικογένειά μας. Καλά και άγια κι αυτά. Μιαν άλλη διάσταση του θέματος όμως υπερβαίνει τα εγκόσμια. Στη λατρεία της Κυριακής θα συναντηθούμε με τον Κύριο της όντως ζωής, την οδό και την αλήθεια, την όποια σοφία και τη δύναμη. Και όταν ανοίγεις το παράθυρό σου στον πρωινό ήλιο δεν το ξανακλείνεις ποτέ αμέσως μετά την πρώτη αχτίδα που θα μπει στην ψυχή σου.

Νικόλαος Σισκόπουλος, Α' ΚΑΠΗ