Θυμάμαι πόσο με απογοήτευσε αισθητικά το σύνολο του ανδριάντα και του κενού τάφου που από αρκετά μέτρα απόσταση μύριζε έντονη κατουρίλα.

Στην εποχή μας οι Λαρισαίοι σέβονται πολύ περισσότερο τον πατέρα της Ιατρικής και ειδικά τα τελευταία χρόνια οργανώνουν θαυμάσιες πολιτιστικές εκδηλώσεις προς τιμήν του με τίτλο: Ιπποκράτης – η Αέναη Επιστροφή. Η πρόσφατη ανακοίνωση από τους άρχοντες του τόπου μας – που κατέχουν τη ρητορική τέχνη σε ανώτερο επίπεδο από τον Κικέρωνα – το μεγαλειώδες όραμά τους, για να καταστήσουμε τη Λάρισα Ιπποκρατική πόλη με παγκόσμια προβολή, για να γίνουν πολύπλευρες πολιτισμικές και επιστημονικές εκδηλώσεις και η ορκωμοσία των φοιτητών της Ιατρικής Σχολής να πραγματοποιηθεί στο Αρχαίο Θέατρο – ομολογώ ότι με ενθουσίασε πολύ!

Ο ενθουσιασμός μου όμως κράτησε μόνο για λίγο, μέχρι την ημέρα που βρέθηκα στο Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας, στα επείγοντα, μετά από εκεί στη Μαιευτική και Γυναικολογική Κλινική και ύστερα στα χειρουργεία. Υποβλήθηκα σε μια αρκετά βαριά χειρουργική επέμβαση, με πλήρη επιτυχία και γι’ αυτό είμαι πολύ ευγνώμων – πρώτα προς τον Θεό – αλλά και για το πολύ έμπειρο, άριστο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό που με φρόντιζε άψογα – ακόμα και σε πολύ δύσκολες συνθήκες – επί 11 ημέρες. Τους χρωστώ και δημοσίως ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

Πώς να εκφραστώ όμως για την κατάσταση του νοσοκομείου που με έκανε να υποφέρω περισσότερο από ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς; Ο Ιπποκράτης σχεδόν πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια γνώριζε ότι ο άνθρωπος είναι ψυχοσωματική οντότητα. Πίστευε – πολύ σωστά – ότι για τη θεραπεία του σώματος και την επαναφορά του από παθολογική σε φυσιολογική κατάσταση είναι πολύ σημαντική η ανάπαυση, η ξεκούραση.

Πώς να επανέλθει και πώς να ξεκουραστεί όμως ο ασθενής στο νοσοκομείο στην πόλη του Ιπποκράτη το 2018 μετά Χριστόν;

Τα δωμάτια φιλοξενούν πολύ περισσότερα άτομα από το φυσιολογικό. Σε έναν χώρο 3Χ3 μέτρα περίπου υπάρχουν τρία κρεβάτια με τρεις νοσηλευόμενους, ο κάθε ένας έχει έναν συνοδό και χώρια που έρχονται όλη μέρα ασταμάτητα οι επισκέπτες...

Στο νοσοκομείο στην πόλη του Ιπποκράτη ο ασθενής δεν έχει το δικαίωμα ούτε να αναπνέει καθαρό αέρα. Ας τολμήσει να ανοίξει κάποιος το παράθυρο του δωματίου. Στα μπαλκόνια καπνίζουν οι επισκέπτες σαν να βρίσκονται σε θερινό σινεμά και ο αύλειος χώρος του νοσοκομείου χρησιμεύει για να πετάνε τις γόπες από ψηλά.

Στο νοσοκομείο στην πόλη του Ιπποκράτη πολλά δεν λειτουργούν όπως πρέπει. Οι ασθενείς όταν σηκώνονται από το κρεβάτι για να κάνουν μία μικρή βόλτα, είναι αδύνατο να τα καταφέρουν μόνοι τους, γιατί τα ροδάκια του σταντ που κρέμεται ο ορός είναι κολλημένα, κανένα από αυτά τα βοηθητικά εργαλεία δεν τσουλάει, πρέπει κανείς να κουβαλάει τον ορό κρατώντας τον ψηλά με το χέρι.

Στο νοσοκομείο στην πόλη του Ιπποκράτη υποφέρει η λεχώνα. Μετά τη γέννηση του παιδιού της – που είναι το μέλλον αυτής της χώρας – πρέπει να ξαπλώνει σε ένα άθλιο στρώμα, που έπρεπε να είχε πεταχτεί εδώ και χρόνια. Η ταλαιπωρημένη αγρότισσα που χειρουργήθηκε για πτώση της μήτρας, κρυώνει. Σκεπάζεται η ψυχούλα με φθαρμένα τρύπια κουρέλια.

Στο νοσοκομείο στην πόλη του Ιπποκράτη δεν μπορεί κανείς ούτε να πεθάνει με αξιοπρέπεια. Όσοι χαροπαλεύουν δεν απομονώνονται, εξακολουθούν να εκτίθενται σε κοινή θέα στα δωμάτια, σαν ένα αντικείμενο σε τουρκικό παζάρι. Πώς να αισθάνονται άραγε γύρω τους οι υπόλοιποι ασθενείς;

Οι ελλείψεις και τα προβλήματα είναι ατελείωτα, δεν μπορεί να τα περιγράψει μια απλή νοσηλευόμενη σαν εμένα.

Υπάρχει όμως λύση για να βελτιωθεί αυτή η άσχημη εικόνα; Χάρη στις ψήφους μας έχουμε εξαιρετικούς βουλευτές στον νομό μας, που κάθε χρόνο φτάνουν στις Βρυξέλλες, ακόμα και στην Καππαδοκία, ας κάνουν κάτι επί τόπου και για τα δημόσια νοσοκομεία!

«Α, καλά! Σώθηκες!» - διαβάζω τη σκέψη του αναγνώστη, αλλά θυμήθηκα κάτι πολύ σπουδαίο ακόμη. Στις τρεις δεκαετίες που ζω στη Λάρισα έχω δει πολλά θαύματα σε αυτή την πόλη. Όχι, όχι από τους πολιτικούς, αλλά από τους απλούς πολίτες. Όποτε υπάρχει ανάγκη ο κόσμος προσφέρει από το υστέρημά του και από το περίσσευμα της καρδιάς του για τους σεισμόπληκτους, για τους πυρόπληκτους, για τους άστεγους, για τους πρόσφυγες.

Ο εθελοντισμός, επίσης, κερδίζει όλο και περισσότερους και αυτή είναι μία θετική εξέλιξη της τοπικής κοινωνίας.

Κάποιοι συμπολίτες μας σίγουρα έχουν τη δυνατότητα να κάνουν δωρεές στο νοσοκομείο. [Κρεβάτια, στρώματα, κλινοσκεπάσματα, ντουλαπάκια, ακόμα και κουρτίνες]. Κάποιοι άλλοι θα μπορούσαν να προσφέρουν την εργασία τους – ως συντηρητές – βάφοντας έναν τοίχο, ή να λαδώνουν τις ρόδες ενός κρεβατιού. «Αυτά είναι δουλειά του Υπουργείου Υγείας» θα μου πείτε και έχετε δίκιο. Πιστεύω όμως ότι αν πραγματικά θέλουμε να καταστήσουμε τη Λάρισα Ιπποκρατική πόλη, δεν φτάνουν οι μαγικές εικαστικές προβολές και οι υπέροχες καντάτες, αλλά ο κάθε πολίτης πρέπει να είναι συνειδητός και να προσθέσει ένα λιθαράκι. Άλλος με την εργασία του, άλλος με την οικονομική προσφορά του και άλλος βελτιώνοντας απλώς τη συμπεριφορά του. Το ξέρω, είμαι ονειροπόλα, αλλά όσα χρόνια και να ζω στην Ελλάδα, δεν μπορώ να αλλάξω. Το σώμα μου τρέμει, η ανάρρωσή μου θα κρατήσει ακόμα για μήνες. Για να γίνω καλά έχω ανάγκη να μου χαμογελάει από τον άλλο κόσμο ο Ιπποκράτης.

Για να μου χαμογελάει ο Ιπποκράτης, κάντε μου παρακαλώ μία χάρη! Στείλτε έστω και έναν φιλότιμο υδραυλικό στο νοσοκομείο για να επισκευάσει το χαλασμένο καζανάκι!

Margherita Kakany