Το «μαύρο» έπεσε ξημερώματα 28ης Οκτωβρίου, ημέρα και ώρα συμβολική, τότε δηλαδή που ο Ιταλός πρέσβης Γκράτσι επέδωσε το τελεσίγραφο στον Μεταξά και άρχισε ο πόλεμος.
Δεν χρειάστηκαν παρά λίγες μέρες για να μην μιλά πια κανείς για το κανάλι αυτό, ενώ ένα άλλο –ονόματι OPEN- εμφανίστηκε στις οθόνες μας. Έτσι είναι η ζωή, μια συνεχής διαδικασία μικρών «θανάτων» και «γεννήσεων» που ανανεώνουν προσωρινά το ενδιαφέρον των ανθρώπων που είναι μεν θνητοί, αλλά διατηρούν ψευδαισθήσεις αθανασίας.
Κανείς δεν «έκλαψε» ιδιαίτερα που έκλεισε το MEGA, η ναυαρχίδα –κάποτε- της ελληνικής διαπλοκής που ανεβοκατέβαζε Κυβερνήσεις. Ούτε και χάρηκε που άνοιξε νέο κανάλι – συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων κι αυτό. Οκ, κάποτε ο ισχυρός λεγόταν Μπόμπολας και είχε το MEGA, τώρα λέγεται Σαββίδης και το λέει OPEN. Παλιότερα είχαμε Ωνάσηδες, Σαρακάκηδες - τι απέμεινε από δαύτους;– σα να έχει δίκιο η Εκκλησία πως «πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν».
Περισσότερο από τον θάνατο του MEGA όμως, με μελαγχόλησε τούτες τις μέρες -που αφοσιώθηκα να παρακολουθώ γιορτές και αφιερώματα για την 28η Οκτωβρίου- η διαπίστωση πως ο «χαμένος ανθυπολοχαγός της Αλβανίας» δεν είναι πια ανάμεσά μας. Έριξε τη χλαίνη στους κυρτωμένους ώμους του κι αποσύρθηκε στο βάθος της σκηνής. Και οι γιορτές γίνονται πια χωρίς αυτόν. Ε, νισάφι πια. Παλικαράκι ετών 22 στα αλβανικά βουνά, παναπεί γεννημένος στα 1918, έκλεισε χρόνους εκατό, έναν «ολόκληρο αιώνα» θα ‘λεγες, αν δεν σε τρόμαζε η λέξη.
Πόσο ν’ αντέξει; Κι αν δεν έτρεξε σε σχολικές γιορτές, και συνάξεις παλαιμάχων, κι αν δεν έδωσε συνεντεύξεις σε εφημερίδες και κανάλια– μπορεί και στο MEGA. Εδώ και καιρό δεν είναι ανάμεσά μας, αναπαύτηκε. Κι έτσι, ο «χαμένος ανθυπολοχαγός», παρασημοφορηθείς «επ’ ανδραγαθία στο αλβανικό μέτωπο», μιλάει πια σε κονσέρβα, με την ένδειξη «Πλάνα αρχείου» στο κάτω μέρος της οθόνης.
Η ζωή προχωρά… Και μεις μετράμε συνεχώς απώλειες... Στη Λάρισα, καταμεσής του μεγάλου κάμπου, οι άνθρωποι απολαμβάνουν υπέροχες φθινοπωρινές λιακάδες που μόνο αυτός ο βλογημένος τόπος σού χαρίζει άπλετες. Οι πολίτες χαίρονται να περπατούν στον νέο αναμορφωμένο και λουλουδοστολισμένο πεζόδρομο της Μεγάλου Αλεξάνδρου, και στα μαγαζιά, οι κάποιας ηλικίας θαμώνες ανταλλάσσουν ζωηρά απόψεις για το αν η Ρένα μπορεί να κοντράρει τον Απόστολο στις εκλογές ενώ οι νεότεροι γελούν με τα καμώματα και τις ανακοινώσεις του Κούγια.
Τα πάντα ρει και ουδέν μένει, σα να είχε δίκιο ο μπάρμπα – Ηράκλειτος. Ξαναγυρίζω στον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας. Τι απέμεινε από όλα αυτά τα νεαρά παλικαράκια, όλες αυτές τις ψυχές που πήγαν και πολέμησαν εκεί; Όσοι γύρισαν -νικητές, νόμιζαν- δεν είχαν καν φανταστεί ότι ένας ακόμη πόλεμος, πιο άγριος και αδυσώπητος μόλις ξεκινούσε. Σαν κόκκους σταριού ένα χέρι ανελέητο τους σκόρπισε από δω κι από κει, πάνω στο άγονο, το ξεραμένο έδαφος της κατεστραμμένης μεταπολεμικής Ελλάδας.
Αγώνας, μόνον αγώνας, δουλειά και μόνο δουλειά, φτώχεια και ξενιτιά, πάθη από τον εμφύλιο και διώξεις, ρουφιανιλίκι και κοινωνικά φρονήματα, πολιτικά πάθη, αποστασίες, χούντα, νέες εξορίες.
Ήρθαν ασφαλώς και καλά χρόνια, δεν μπορείς να πεις. Το ψωμί κάπως γλύκανε, και η ζωή το ίδιο, απέκτησαν ελευθερίες και δικαιώματα, μια καλή σύνταξη. Κατάφεραν να δουν και αγγόνια. Να τα πάνε για παιχνίδι στην παιδική χαρά της γειτονιάς, να τους αγοράσουν σοκολάτες, να τους διηγηθούν ιστορίες απ’ τον πόλεμο και τ’ αντάρτικο που τα παιδιά άκουγαν βαριεστημένα, πότε με απορία, και, μετά από κάνα δυο επαναλήψεις, με αδιαφορία. Κι ένα πρωί όλο αυτό το ένδοξο και βασανισμένο παρελθόν έγινε μια απλή αγγελία θανάτου στον στύλο της ΔΕΗ της γειτονιάς, τον «λατρευτό μας πατέρα, παππού και θείο κηδεύομεν αύριον…».
«-Πάει κι ο μπάρμπα Γιάννης, καλή του ώρα», είπαν οι άλλοι στο ΚΑΠΗ της γειτονιάς και η χήρα, ως είθισται, πρόσφερε γεύμα στα συσσίτια της ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου… Για σχώριο...
Και οι γιορτές γίνονται πια χωρίς τον χαμένο ανθυπολοχαγό Ιωάννη Γιαννόπουλο του Θεοχάρους, που ήταν κι αυτός μια ακόμη ψηφίδα στο παζλ που αποσυντίθεται. Όλα είναι πιο άτονα και άχρωμα. Η φωνή της Βέμπο χαμήλωσε, η καζούρα στον Ντούτσε δεν κάνει αίσθηση, η Ιταλία δεν είναι μια «πατρίδα γελοία», αλλά μια ακόμη χώρα του Ευρωπαϊκού Νότου, που δέχεται ανελέητο πόλεμο από τον Βορρά. Κοντά στο Grexit προστέθηκε το Italexit, ούνα φάτσα ούνα ράτσα, δεν λένε; Ο «Σταμούλης ο λοχίας», ο Μεταξάς, ο Μουσολίνι και οι λάβροι λόγοι του από το «Παλάτσο» της Πιάτσα Βενέτσια δεν συγκινούν τους σύγχρονους πολίτες –τηλεθεατές ούτε καν ως ντοκιμαντέρ.
Οι τελευταίοι προτιμούν να χαζεύουν αποβλακωμένοι τους μόδιστρους και τα μανεκέν στο «Mystylerock» ή να λιγουρεύονται τα καλλίγραμμα οπίσθια των «NextTopModels». Προτιμούν ακόμη και τα άνοστα και χιλιοειπωμένα πειράγματα του Μουζουράκη στον Μαραβέγια στο ξεπερασμένο πια «Voice», και στα διαλείμματα πιάνουν το smartphone, μπαίνουν στο Facebook και κάνουν like. Και είναι αυτό μια μικρή ευτυχία, σε σύγκριση με τις γενιές που κοιμόντουσαν νωρίς-νωρίς και με διπλοσφαλιστά παράθυρα από τον φόβο των γερμανικών περιπόλων που πυροβολούσαν ό,τι κινούταν.
Και ο χαμένος ανθυπολοχαγός της Αλβανίας μένει για πάντα κλεισμένος στις σελίδες ενός βιβλίου, απλός στίχος ενός σπουδαίου ποιητή, κι εκεί να μείνει. Εκεί και στα Αρχεία των καναλιών σαν το MEGA, που κλείνουν «λόγω διαφωνιών των Εταίρων». Δεν θέλουμε πια άλλους ήρωες, γιατί, πίσω από τους ήρωες, κρύβονται δράματα και πίσω από τα δράματα οι άνθρωποι και οι ζωές τους. Καταθέτουμε στεφάνι και προχωράμε. Θέλουμε ζωή, ζωή και μόνο ζωή… Λουσμένοι από ήλιο και από φως, σαν το τελευταίο Σαββατοκύριακο, να προσδοκούμε τα επόμενα καλοκαίρια, τις επόμενες χαρές της ειρήνης.
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
