Θεωρούσε ότι το Ελληνικό πνεύμα έπρεπε να αφεθεί ελεύθερο στη γωνιά αυτή της Μεσογείου, έχοντας πολλά να προσφέρει στο κράτος από άποψη πολιτιστικής επιρροής, άσκησης ήπιας ισχύος και δημόσιας διπλωματίας. Θα υπήρχαν θύλακες Ελλήνων στα Βαλκάνια, στην Τουρκία, στην ευρύτερη περιοχή. Ακούγεται καλό, αλλά ο Βενιζέλος δεν έκανε λάθος.
Ο οραματιστής του εφικτού, όπως πολύ σωστά ο Θ. Βερέμης ονόμασε και το πρόσφατο βιβλίο του για τον Βενιζέλο, είχε καταλάβει ότι η Ελλάδα δύσκολα θα κατάφερνε να αναπτύξει μια εξωτερική πολιτική τέτοια, που να εγγυάται την προστασία των Ελλήνων έξω από τη σχετική ασφάλεια της επικράτειας. Έγειρε στο ότι η επιπολαιότητα του Έλληνα πολίτη και πολιτικού θα άφηνε ένα τέτοιο εγχείρημα στο έλεος του Θεού. Κάτι που αποδείχτηκε περίτρανα στην Κωνσταντινούπολη, στην Ίμβρο, στην Τένεδο, στη Β. Ήπειρο. Στο πρόσφατο παράδειγμα, μάλιστα, του μάρτυρα Κωνσταντίνου Κατσίφα, η Ελλάδα δείχνει άκρατο κατευνασμό και μάλιστα μπροστά σε μία πιο αδύνατη χώρα, την οποία θα μπορούσε να υποσκελίσει με διάφορους τρόπους.
Ο προφητικός Π. Κονδύλης το 1992 είχε πει ότι «Η Ελλάδα αποτελεί φθίνον έθνος το οποίο θεωρεί ότι έχει κάνει σχεδόν τα πάντα, αρκεί να έχει το δίκαιο με το μέρος της, αυτό όμως που πρέπει να κατανοήσει η ελληνική πλευρά είναι ότι κάθε ισχυρισμός και κάθε διεκδίκηση μετρούν μόνο τόσο όσο και η εθνική οντότητα που στέκει πίσω της». Σαν να ήξερε ο μεγάλος Νεοέλληνας φιλόσοφος ότι εν έτει 2018 δεν θα υπάρχει οντότητα, καθώς όποια ψήγματα αξιοπιστίας επέζησαν της οικονομικής κρίσης βυθίστηκαν στον βυθό των Πρεσπών από τον Κοτζιά, εξανεμίστηκαν στους Αιγαιοπελαγίτικους αέρηδες από τον Καμμένο και θάφτηκαν στα χώματα των Βουλιαράτων από τον Τσίπρα.
Η Ελλάδα περιδίνεται γύρω από μια φιλελεύθερη αντίληψη για την εξωτερική πολιτική και δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στον εθνομηδενισμό του κυβερνώντος κόμματος αλλά σε μια εν γένει πιο μετριοπαθή στάση της ελληνικής κοινωνίας. Οι εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο τρέχουν και κάθε εμμονή με πολιτικές του παρελθόντος βλάπτει τη χώρα.
Το έθνος-κράτος έχει επανέλθει δριμύτερο. Ακόμη και στην Ευρώπη, όταν ήρθαν τα δύσκολα, καθένας κοίταξε το συμφέρον του κράτους του. Αυτό φάνηκε με τον πόλεμο στα Βαλκάνια τη δεκαετία του 1990, την οικονομική κρίση, το μεταναστευτικό. Οι ΗΠΑ νοιάζονται για το τι συμβαίνει εντός των συνόρων τους περισσότερο από ποτέ και ο Ερντογάν είναι ο πιο απρόβλεπτος ηγέτης στον πλανήτη. Το Αιγαίο και η Κυπριακή ΑΟΖ σε λίγες μέρες θα φλέγονται. Στην Ελλάδα, η μητέρα του αδικοχαμένου Ζακ τυγχάνει καλύτερης μεταχείρισης από τη μητέρα του αδικοχαμένου Κωνσταντίνου Κατσίφα. Άσχετα με το τι ιδέες γαλουχήθηκε ο καθένας μας στα αμφιθέατρα του χθες, η αλήθεια είναι ότι η επιβίωσή μας ως έθνος και ως κράτος περνά μέσα από διαμόρφωση μακροχρόνιας υψηλής στρατηγικής, η οποία πρέπει να προτάσσει την εθνική και θρησκευτική συνείδηση. Είμαστε λιγότεροι και φτωχοί και βαλλόμαστε από παντού. Μόνο εάν συνειδητοποιήσουμε αυτό που έρχεται, γιατί έρχεται, έχουμε κάποιες πιθανότητες να ξεπεράσουμε τις προκλήσεις του μέλλοντος. Σε μια τέτοια προσπάθεια ο Κωνσταντίνος Κατσίφας είναι πιο χρήσιμος από τον Ζακ.
Από τον Ηρακλή Γερογιώκα, μέλος Τομέα Εξωτερικών ΝΔ
