Εξίσου σοβαρά, όμως, την έβλαψαν -με «εργαλειοποίηση» των θεσμών της- ο έντονος κομματισμός, ο νεποτισμός, οι πελατειακές λογικές και τα φαινόμενα διαφθοράς και διαπλοκής του πολιτικού συστήματος με εξίσου διεφθαρμένα τμήματα της οικονομικής μας ελίτ. Φαινόμενα και σκάνδαλα που διερευνώνται και στην παρούσα φάση.
Διερεύνηση που εγείρει ερωτήματα, καθώς η παρούσα συγκυβέρνηση παρέχει, μονομερώς, ειδική πολιτική προστασία στα πορφυρογέννητα τέκνα της οικογενειοκρατίας. Πορφυρογέννητα καλόπαιδα τα οποία ευθύνονται, κατά κύριο λόγο, για την κατάρρευση της οικονομίας, για την κατάσταση υποτέλειας στην οποία οδηγήθηκε η χώρα και για τη μετατροπή της Δημοκρατίας μας σε «μεταδημοκρατία».
Ειπώθηκε, βασίμως, πως η Δημοκρατία είναι μεν ένα ατελές πολίτευμα αλλά είναι το καλύτερο από όσα έως τώρα έχουν επινοηθεί. Σ’ αυτό, η υφισταμένη και εξελισσόμενη δυναμική ισορροπία των κοινωνικών και οικονομικών δυνάμεων επιδιώκεται να λειτουργεί προς όφελος της Πολιτείας και του συνόλου των πολιτών υπό την εγγύηση και την προστασία του θεμελιώδους νόμου του κράτους (Σύνταγμα).
Άλλωστε κανένα άλλο πολίτευμα στην ανθρώπινη ιστορία δεν μπόρεσε να απελευθερώσει σε τέτοιο βαθμό τις θετικές δημιουργικές δυνάμεις (ατομικές και συλλογικές) των πολιτών όσο εκείνο της άμεσης Δημοκρατίας των Αθηνών και της αντίστοιχης αντιπροσωπευτικής στον σύγχρονο Δυτικό κόσμο. Ούτε εμφανίστηκε κάπου αλλού κάποιος άλλος Φειδίας που με ένα γλυπτό δημιούργημα να υμνεί έναν τρόπο ζωής, τον ελεύθερο και δημοκρατικό βίο, όπως στη ζωφόρο του Παρθενώνα.
Η λεγόμενη Μάγκνα Κάρτα υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα έγγραφα στην ιστορία της Δημοκρατίας και του κράτους Δικαίου, η οποία ζητούσε από τον Βασιλιά Ιωάννη της Αγγλίας να αποδεχθεί ότι θα δεσμευόταν από τους νόμους και θα προστάτευε τα δικαιώματα των υπηκόων του. Ήταν, με κάποιο τρόπο, ένα «προοίμιο» Συντάγματος.
Στις ημέρες μας το Σύνταγμα αποτελεί τον θεμελιώδη νόμο πάνω στον οποίο βασίζεται η διαμόρφωση ολόκληρης της νομοθεσίας της χώρας όσον αφορά στα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του πολίτη, την οργάνωση και τους βασικούς κανόνες λειτουργίας του κράτους και των θεσμών.
Η αναθεώρηση άρθρων του Συντάγματος είναι κατά διαστήματα απαραίτητη, προκειμένου το νομικό πλαίσιο να μπορεί να παρακολουθεί τις εξελίξεις στην οικονομία, στην κοινωνία και την πολιτική, να διορθώνει ατέλειες που η εμπειρία εφαρμογής του αποκαλύπτει ή και να προστατεύει από φαινόμενα διαφθοράς ή και αυθαιρεσίας των αρχόντων. Γενικότερα να αναιρεί θεσμικές δυσλειτουργίες και να οριοθετεί με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια τις εξουσίες, ώστε να υφίσταται η κατά Μοντεσκιέ διάκρισή τους.
Η επικείμενη, λοιπόν, 4η αναθεώρηση του Συντάγματος είναι -κατά κοινή ομολογία -επιβεβλημένη καθότι κάποια άρθρα του, η εμπειρία ζωής το έδειξε, χρήζουν αλλαγής. Οι μέχρι τώρα προτάσεις των κομμάτων, όμως, δεν φαίνονται αρκετά τολμηρές, ώστε να μας πείθουν για την αποτελεσματική αντιμετώπιση των κλασικών ελληνικών παθογενειών. Παθογένειες που αποτελούν, εν πολλοίς, συμπτώματα της νόσου του «κομματισμού» και της αχαλίνωτης τάσης για εξουσία.
Διότι μπορεί, ας πούμε, το κλασικό ατομικό ή οικογενειακό ρουσφέτι να περιορίστηκε κάπως. Αντικαταστάθηκε, όμως, ή καλύτερα «αναβαθμίστηκε» με εξυπηρέτηση τώρα «συλλογικοτήτων»: τέτοιες εξυπηρετήσεις είναι για παράδειγμα οι επιστροφές «αναδρομικών» σε ισχυρά πελατειακά δίκτυα, η «αποψίλωση» ή η κατάργηση νόμων, όπως ήταν παλαιότερα ο νόμος Πεπονή και πιο πρόσφατα ο νόμος Διαμαντοπούλου ή ο νόμος Ραγκούση για τη στελέχωση της Δημόσιας Διοίκησης.
Η δολοφονία του Καποδίστρια από τους Μαυρομιχαλαίους τον Οκτώβριο του 1831 σηματοδότησε για την ελληνική κοινωνία, με τον πιο εμφαντικό και τραγικό συνάμα τρόπο, την μακροχρόνια ήττα του ορθολογισμού και την καθυπόταξή της στο πνεύμα του «κοτζαμπασισμού» ως συνέχειας της οθωμανικής υποδούλωσης. Έκτοτε, βέβαια, και όντας επί δεκαετίες στον πυρήνα της Ευρώπης, με τα τελευταία 8 χρόνια σε καθεστώς μνημονίων, έγιναν, αναγκαστικά σχεδόν, κάποια βήματα εκσυγχρονισμού και σταθεροποίησης που θα αποτελέσουν -μεταξύ άλλων- και το επίδικο ζήτημα με το οποίο θα βαδίσουμε στις επόμενες εκλογές.
Αυτό, όμως, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι μας καθιστά και άξιους να δώσουμε τον όρκο της (πολιτικής) ενηλικίωσής μας: «…και τοις θεσμοίς τοις ιδρυμένοις πείσομαι και ούστινας το πλήθος ιδρύσηται ομοφρόνως…». Η δε σημερινή πολιτική μας εκπροσώπηση απέχει πόρρω από το μέγεθος των προγόνων εκείνων (Σόλων, Κλεισθένης, Περικλής) οι οποίοι, με βαθιά πίστη στα ιδεώδη της, μετέτρεψαν τη Δημοκρατία σε «φάρο» που θα εμπνέει εσαεί την ανθρωπότητα.
Ιδιαιτέρως, τώρα, που στον παγκόσμιο χάρτη βλέπουμε τους «μεταλλαγμένους Αλάριχους», εκπροσώπους των ηττημένων ιδεών του ολοκληρωτισμού του 20ού αιώνα, να επανεμφανίζονται απειλητικοί.
Από τον Δημήτρη Νούλα, χημικό
