Η ποινή αυτή δεν εξαιρούσε κανέναν, εφόσον είχε κριθεί ένοχος παραπτωμάτων ή είχε πέσει σε δυσμένεια. Η δοκιμασία ήταν ατιμωτική, αφού επιστρατευόταν κάθε μέσο προκειμένου ν’ αφανισθούν τα ίχνη του, η απεικόνισή του όπου υπήρχε και επεβάλλετο κι’ αυτή ακόμα η δήμευση της περιουσίας του. Ήταν με λίγα λόγια ο καταδικασμένος ένας άνθρωπος που δεν υπήρξε. Διαγραμμένος «εκ βίβλου ζώντων».

Μια ιδιόμορφη καταδίκη της μνήμης εξελίσσεται σήμερα και στην πατρίδα μας. Και είναι τρομερή και βίαιη. Απειλώντας ακόμα και με αφανισμό τις νευραλγικές συνιστώσες της Εθνικής μας ταυτότητας. Την συνεκτική ουσία του Ελληνισμού. Το έργο αυτό έχει αναλάβει εργολαβικά η «μεγάλη ιδέα του εκσυγχρονισμού». Της αποδόμησης του εθνικού μας πολιτισμού. Με νομικές διατάξεις και απαξιωτικές συμπεριφορές διαβρώνει και αφανίζει σταδιακά τις διαχρονικές αξίες της ενδοξότατης πατρίδας μας. Καταδικάζοντας έτσι την εθνικής μας μνήμη. Και μαζί μ’ αυτήν την φυσική και ηθική μας εξόντωση. Γιατί σβήνουν τα ίχνη και χάνεται η ελπίδα της αποκατάστασης…

Σ’ αυτήν την καταδίκη της μνήμης έχουν περιέλθει: Οι κατά καιρούς μειωτικές παρεμβάσεις της πολιτείας στη γλωσσική μας εκπαίδευση (κατάργηση πολυτονικού, μείωση ωρών διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών, εισβολή και χρήση ξενόφερτων γλωσσικών στοιχείων…). Η διαστρέβλωση της εθνικής μας ιστορίας. Η παραβίαση της θρησκευτικής μας συνείδησης: Με την απάλειψη του θρησκεύματος απ’ τις ταυτότητες, τη μείωση των ωρών διδασκαλίας του μαθήματος των θρησκευτικών και τον υποβιβασμό του σε μάθημα θρησκειολογίας. Καταδικάζοντας για πάντα την ελληνική νεολαία στην άγνοια της ορθόδοξης χριστιανικής αλήθειας. Την ίδια τύχη έχει και η εθνική μας παράδοση. Απαξιώνεται και ξεχνιέται απ’ την εισβολή και υιοθέτηση ξένων πολιτισμικών συνηθειών.

Σε ό,τι αφορά την οικονομία και τα εθνικά μας ζητήματα τα πράγματα είναι σοβαρότερα ακόμα. Η δημόσια περιουσία υποθηκεύεται, οι φυσικοί πόροι δεσμεύονται, η εθνική μας κυριαρχία εκχωρείται, το όνομα της Μακεδονίας παραδόθηκε, το μέλλον ενεχυριάζεται….

Όλα τα παραπάνω σχεδόν τα ξεχάσαμε. Γι’ αυτό και δεν αντιδρούμε κανένας μας. Ακόμα και ο πνευματικός κόσμος της χώρας. Έχουμε πέσει όλοι στο λήθαργο της καθημερινής απάθειας. Φοβερή η καταδίκη της μνήμης. Κι ακόμα χειρότερη η άγνοια του κινδύνου που περιέχει. Γιατί υποθηκεύει το οξυγόνο της νέας γενιάς. Το δικαίωμα για μια καλύτερη ζωή στον τόπο τους.

Τι πρέπει όμως να κάνουμε για να σταματήσουμε τον αφανισμό μας; Ν’ αγωνιστούμε και να ελευθερώσουμε την καταδικασμένη μνήμη μας. Για ν’ ανακτήσουμε και να ξαναθυμηθούμε τις αξίες εκείνες που κράτησαν, για αιώνες, όρθιο τον ελληνισμό. Ξεθάβοντας, παρατηρώντας και μελετώντας οτιδήποτε έχει σχέση με το υλικό και άυλο μέρος της πατρίδας μας. Και το σημαντικότερο να εκσυγχρονίσουμε την παιδεία προς την κατεύθυνση της διαρκούς εκπαίδευσης και ενημέρωσης. Για να είναι οι νέοι μας μνήμονες των αρχών του πολιτισμού μας και να διατρανώνουν πάντα την αλήθεια, όπου και να βρίσκονται.

Του Κων/νου Τσιρονίκου