Τέτοιοι εκπαιδευτικοί υπάρχουν

Δημοσίευση: 11 Νοε 2018 16:08

"Εχω μεταπτυχιακό. Εμπειρία 16 ετών, εργάζομαι σε δύο επιπλέον δουλειές και δίνω αίμα για να πληρώσω τους λογαριασμούς. Είμαι δάσκαλος στην Αμερική".

Αυτή η σοκαριστική δήλωση στο εξώφυλλο του TIME στις 13 Σεπτέμβρη αποδεικνύει την εξαθλίωση του εκπαιδευτικού κλάδου και την απαξίωση του δημόσιου σχολείου από την ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού στο εκπαιδευτικό σύστημα της ανταγωνιστικής κοινωνίας της Αμερικής, όπου το κεφάλαιο με ιδιωτικά επιχειρηματικά κριτήρια ελέγχει τη λειτουργία των σχολείων.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα, από πέρσι την άνοιξη εκπαιδευτικά σωματεία διεκδικούν μαχητικά, με καλά οργανωμένες κινητοποιήσεις, αυξήσεις στους πενιχρούς μισθούς τους και στις ελάχιστες δαπάνες χρηματοδότησης της δημόσιας εκπαίδευσης. Μάχονται μαζικά για λιγότερους μαθητές στην τάξη, προσλήψεις, λιγότερες εξετάσεις και περισσότερο χρόνο για διδασκαλία. Υπέρ της μόρφωσης ως συλλογικού κοινωνικού δικαιώματος. Ενάντια στην κοινωνική τους καταβύθιση.

Στην άλλη πλευρά της ιδεολογικής μάχης, οι οικονομικά ισχυροί και ομάδες, όπως η «Οικογένειες για Άριστα Σχολεία» των χρηματιστών, με τα προσκείμενα σε αυτούς ΜΜΕ, ποντάρουν στη σχολική αυτονομία - ιδιωτικοποίηση.

Σε αυτή την πολιτιστική και πολιτική αντιπαράθεση επικράτησε το δημόσιο σχολείο και αναδύθηκε η αξία των εκπαιδευτικών. Στον αγώνα τους και της ομάδας «Σώστε τα Δημόσια Σχολεία Μας» συμμετέχουν εργαζόμενοι, γονείς και έφηβοι. Δημοσκοπικές έρευνες, παρά την κατασυκοφάντηση από τα ΜΜΕ και το νεοφιλελεύθερο τόξο, δείχνουν ότι η μεγάλη πλειοψηφία (63%), με αυξητική τάση, στηρίζει τους δασκάλους.

Ένα κοινωνικό παράδειγμα που φέρνει στο προσκήνιο το ρόλο του δασκάλου, τις βολές που δέχεται, καθώς και το πλήγμα που αντιμετώπισε η δημόσια εκπαίδευση και στη χώρα μας, ιδιαιτέρως τα χρόνια της άγριας λιτότητας των μνημονίων. Υπάρχουν δάσκαλοι που έχασαν σε μία νύκτα τη δουλειά τους. Άλλοι μεγάλο μέρος του μισθού τους. Άλλοι που μετακινούνται συνεχώς στους δρόμους σε περισσότερα από δύο σχολεία ή από τη μια άκρη της χώρας στην άλλη με κίνδυνο της ζωής τους

Οι πνεύμονες και η καρδιά του ελληνικού δημόσιου σχολείου που πληγώθηκαν από την αναλγησία του αντιδημοκρατικού και αντικοινωνικού νεοφιλελευθερισμού, ο οποίος αντιμετωπίζει το σχολειό σαν εταιρεία με γραφεία και τοίχους και όχι ως ζωντανό οργανισμό με ψυχές. Αν υπάρχει ένας χώρος όπου η ευαισθησία παίζει ένα ουσιαστικό ρόλο, μετά την οικογένεια, αυτός είναι ο χώρος του σχολείου, όπου «ο δάσκαλος διδάσκει με αυτό που είναι».

Και είναι αυτός που διορίστηκε στην Εκπαίδευση, μετά τις απαιτητικές σπουδές του στα σχολεία και τα Πανεπιστήμια. Αυτός που υλοποιεί με το μαγικό ραβδί της προσωπικής του προσαρμοστικότητας, χωρίς οργανωμένη από την πολιτεία επιμόρφωση, τα Αναλυτικά Προγράμματα, τα οποία με πειραματισμούς αλλάζουν ανά κυβέρνηση ή ακόμη και από υπουργό σε υπουργό.

Στις απορρυθμιστικές μεταρρυθμίσεις της Διαμαντοπούλου, Αρβανιτόπουλου, όταν με ένα πολύ επικίνδυνο τρόπο «η σχολική αυτονομία και η αριστεία των πρότυπων και ιδιωτικού ελέγχου σχολείων προβάλλονταν σαν αυτονόητες αρχές εκσυγχρονισμού», οι δάσκαλοι είναι αυτοί που κράτησαν όρθιο το δημόσιο σχολείο και δεν επέτρεψαν να αλλάξουν οι στόχοι της παιδείας. Κόντρα στην εμπορευματοποίηση της γνώσης.

Είναι οι δάσκαλοι που δίνουν τις βάσεις, διδάσκουν τα γνωστικά αντικείμενα και από τα λόγια και την έγνοια τους πέρασαν και περνούν «φουρνιές» μαθητών πολλές δεκαετίες. Με ευαισθησία δίπλα στο παιδί, για να το προσεγγίσουν, να το κατανοήσουν κι έτσι να το διδάξουν. Μοιάζουν με τους τρυφερούς ανθρώπους της Κατερίνας Καριζώνη (1).

Υπάρχουν παιδιά που θυμούνται τους δασκάλους να τα εμψυχώνουν με λόγια ενθάρρυνσης στις αναμετρήσεις, να τα συμβουλεύουν στις κρίσιμες στιγμές, να τα σπρώχνουν στα φώτα της σκηνής να εκφραστούν, να λάμψουν. Σκύβουν στο πρόβλημα που κουβαλούν από το σπίτι τους, τα βοηθάνε να πιστέψουν στον εαυτό τους, όταν δειλιάζουν και αμφιβάλλουν.

Κατάθεση ψυχής, προσφορά που θα μπορεί να κρίνει κάποιος, επειδή ακριβώς δεν έχει συναίσθηση, δηλαδή κατανόηση. Γιατί, αν κατανοούσε, δε θα έκρινε. (Ζωρζ Μοκό). «Το πιθανότερο είναι ότι επιβίωσα λόγω των δασκάλων μου στο σχολείο..ενός ενήλικου προτύπου, το οποίο νοιαζόταν και φρόντιζε» (Νan Henderson/Mike Milstein).

Ονειρεύομαι τη μέρα που θα αποκτήσει ο εκπαιδευτικός του δημόσιου σχολείου ξανά την αξία του και το σεβασμό της Πολιτείας με αξιοπρεπή μισθό αντάξιο των σπουδών του, θα τον αναβαθμίσει με ουσιαστική επιμόρφωση και θα του παράσχει όλα τα μέσα και τους τρόπους, ώστε να ασκεί το λειτούργημά του προς τη διαμόρφωση ψυχικά ανθεκτικών, υγιώς σκεπτόμενων, συνειδητοποιημένων πολιτών.

Τη μέρα που το δημόσιο σχολείο θα ανακτήσει την αναγνώρισή του ως κοιτίδας πολιτισμού.

(1)     

‘Οι τρυφεροί άνθρωποι

περνούν ανάμεσά μας

δεν τους ξεχωρίζεις

κρατούν εφημερίδες, συναλλάσσονται

μιλούν μαζί μας για πράγματα ασήμαντα,

μα όταν καμμιά φορά πληγώνονται σωπαίνουν

 κι ύστερα ξαφνικά μεταμορφώνονται

σε τριαντάφυλλα στην πόρτα μας".

Από την Ερμίνα Μαγαλιού, φιλόλογο

Περισσότερα σε αυτή την κατηγορία: « Προηγούμενο Επόμενο »

Συνδρομητική Υπηρεσία

διαβάστε την ελευθερία online

Ηλεκτρονικό Αρχείο Εφημερίδας


Σύνδεση Εγγραφή

Πρωτοσέλιδο εφημερίδας

Δείτε όλα τα πρωτοσέλιδα της εφημερίδας

Ψιθυριστά

Ο καιρός στη Λάρισα

Διαφημίσεις

INTERCOMM FOODS
ΣΕΞ ΣΤΗ ΓΑΥΔΟ
ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ ΕΣΠΑ 1-3-24
Μείνε μαζί μας

Η "Ελευθερία", ήταν από τις πρώτες εφημερίδες που σηματοδότησε την παρουσία της στο Internet, μ' ένα ολοκληρωμένο site.

Facebook Twitter Youtube

 

Θεσσαλικές Επιλογές

 sel ejofyllo karfitsa 1

Γενικές Πληροφορίες

Η Εφημερίδα

Ταυτότητα

Όροι Χρήσης

Προσωπικά Δεδομένα

Επικοινωνία

 

Η σελίδα είναι πλήρως συμμορφωμένη με τη σύσταση (ΕΕ) 2018/334 της επιτροπής της 1ης Μαρτίου 2018 , σχετικά με τα μέτρα για την αποτελεσματική αντιμετώπιση του παράνομου περιεχομένου στο διαδίκτυο (L63).

 

Visa Mastercard  Maestro  MasterPass