Διήγημα

Ηρωίδα της ζωής

Δημοσίευση: 03 Ιαν 2019 17:49

Ήρθε και εγκαταστάθηκε στη γειτονιά μόνη με τα δύο παιδιά της, ηλικίας εκεί γύρω στα οκτώ ο μεγάλος γιος της και ο μικρός θα κόντευε τα πέντε.

Τα κρατούσε απ' το χέρι σφιχτά και κείνα είχαν ακουμπήσει το κεφαλάκι τους πάνω της, μη θέλοντας να φύγουν από κοντά της, νιώθανε πως μόνο εκείνη νοιαζόταν γι' αυτά, επιζητούσαν την προστασία της μάνας, τη στοργή της. Τα μάτια τους λίγο θλιμμένα κοιτούσαν γύρω το καινούριο περιβάλλον όπου βρέθηκαν κι έπρεπε να ζήσουν πλέον εκεί.

Η Μαντώ, μια γυναίκα γύρω στα σαράντα, ψηλή, γεροδεμένη, με περήφανη στητή κορμοστασιά και αγέρωχο ύφος, αντίθετα απ' τα παιδιά της δεν έδειχνε νάναι φοβισμένη, έπρεπε να σταθεί γερά στα πόδια της, να μπορέσει να επιβιώσει, να μεγαλώσει, να προστατεύσει, να στηρίξει τα παιδιά της που ήταν δίπλα της σαν δυο τρεμάμενα πουλιά. Είχε υποχρέωση να σταθεί όρθια γεμάτη δύναμη, θέληση να προχωρήσει στη ζωή μη έχοντας την πατρική παρουσία-προστασία, την οικονομική μα και την προσωπική. Ο άνδρας της την εγκατέλειψε δίχως να νοιαστεί για την οικογένειά του.

Έφυγε μακριά τους μη δίνοντας σημεία ζωής εδώ και αρκετά χρόνια.

Ίσως οι ευθύνες του πατέρα να του φάνηκαν δύσκολες, δαπανηρές και τόβαλε στα πόδια όπως λένε χωρίς να σκεφθεί πιο ώριμα, πιο λογικά.

Ας αφήσουμε όμως τον άνδρα αυτόν και την ανωριμότητά του, κι ας σκεφθούμε, ας αναλογισθούμε τι θα μπορούσε, τι θάπρεπε πώς να ενεργήσει αυτή η γυναίκα, με τα δύο ανήλικα παιδιά της που όπως είπαμε χρειάζονταν την προσοχή της, τη φροντίδα της, την καλή διαβίωσή τους, δίχως στέρηση, ανέχεια στην πιο τρυφερή τους ηλικία.

Η πρώτη της κίνηση ήταν να βρει μια στέγη μόλις έφτασε στη γειτονιά, με τις λίγες αποσκευές που είχαν μαζί τους, αυτή και τα παιδιά ανά χείρας.

Δεν δυσκολεύτηκε πολύ, σπίτια υπήρχαν μικρά φτωχικά, δίχως πολλές ανέσεις, τα απαραίτητα, τα στοιχειώδη. Ένα ως δύο δωμάτια, μια μικρή κουζίνα και το μπάνιο.

Βόλεψαν πρόχειρα τα λίγα πράγματα τους για αρχή, ωσότου αγοράσουν αυτά που χρειάζεται ένα σπίτι για να μπορείς να ζεις εκεί. Το μικρό κομπόδεμα που η Μαντώ είχε στην άκρη τελείωσε γρήγορα για τις πρώτες ανάγκες του σπιτιού κι άλλα μικροέξοδα.

Έπρεπε να κοιτάζει για δουλειά, να μπορέσει να συνεχίσει τον φτωχικό της βίο, ένα μικρό εισόδημα για να πληρώσει το νοίκι, το πιο βασικό, κάθε πρώτη του μήνα τα χρήματα έπρεπε να δοθούν. Ήταν και τα παιδιά, θέλανε το φαγητό τους, κανένα ρουχαλάκι και κάνα δυο δραχμές κάθε πρωί που ο μεγάλος ξεκινούσε για το σχολείο.

Είμαστε εκεί γύρω στη δεκαετία των εξήντα με εβδομήντα. Άπειρες φορές σ' εκείνα τα χρόνια τα δύσκολα περιστρέφομαι, με πάει η σκέψη μου γράφοντας για κείνη την εποχή που ο κόσμος προσπαθούσε να επιβιώσει να σταθεί ολόρθος να καταφέρει να στήσει, να δημιουργήσει κάτι στη ζωή του.

Σ' αυτά τα δύσκολα χρόνια γυρίζω και πάλι μέσω μιας ζωής μίζερης, μαζεμένης με τον συνεχή αγώνα για τον επιούσιο. Αυτόν τον δύσκολο δρόμο διαβίωσης έπρεπε να διαβεί η Μαντώ.

Το γράφω ξανά και ξανά γιατί στα δικά μου μάτια είναι άξια θαυμασμού, ηρωίδα όχι του πολέμου της επαναστάσεως, αλλά της ζωής.

Τίποτε δεν μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στην πάλη, στη μάχη της ζωής να πολεμήσει να βγει νικήτρια. Ήταν μια γυναίκα περήφανη, δυνατή, δεν τόβαζε εύκολα κάτω.

Έσφιξε τη γροθιά της, μάζεψε όλη την αντοχή, τη δύναμη της ψυχής της, σήκωσε ψηλά το κεφάλι κι ορκίστηκε να τα καταφέρει με κόπο και ιδρώτα. Ό,τι δουλειά υπήρχε και μπορούσε να αναλάβει δεν την άφηνε δεν έκανε πίσω.

Τι σημασία είχε αν ήταν ταπεινή, παρακατιανή, δύσκολη. Για κείνη, τίποτε δεν ήταν δύσκολο, ακατόρθωτο, στα δικά της στιβαρά χέρια γίνονταν όλα εύκολα, απλά. Η χειρωνακτική εργασία δεν την φόβιζε εφόσον ήταν δυνατή, γεμάτη υγεία και όρεξη για δουλειά. Ήταν πάντα απασχολημένη, δεν είχε χρόνο για συναναστροφές με τις άλλες γυναίκες της γειτονιάς που την καλούσαν συχνά, και δεν συμμετείχε στο κοινωνικό σχόλιο που ως γνωστόν κυριαρχούσε εκεί. Εφόσον δεν υπήρχαν άλλοι τρόποι εκτόνωσης διασκέδασης λόγω των στενών οικονομικών μέσων της εποχής εκείνης.

Για τη Μαντώ όλο το ενδιαφέρον ήταν στραμμένο στα παιδιά της. Η απεριόριστη αγάπη της μόνο για κείνα, τον εαυτό της τον έβαζε σε δεύτερη μοίρα.

Διασκέδαση δεν υπήρχε για κείνη, δουλειά και πάλι δουλειά. Η εργατικότητά της ήταν γνωστή πλέον σ' όλους γύρω της στη γειτονιά. Η τιμιότητα, η σοβαρότητα την ανέβαζε στην εκτίμηση τους, ήταν μεγάλη η ικανοποίηση να διαπιστώσει τα ωραία αισθήματα που έτρεφαν γι' αυτή.

Τα χρόνια σιγά-σιγά κύλησαν, τα παιδιά μεγάλωσαν, έμαθαν μια τέχνη, βγάζοντας αρκετά χρήματα, δεν είχαν πια την ανάγκη, την απόλυτη εξάρτηση οικονομικά από τη μητέρα τους. Έτσι η Μαντώ ένιωσε έπειτα από τόσα χρόνια πάλης, αγώνα, κούραση, ψυχική και σωματική, μια ανάσα, ένα γλυκό φτερούγισμα, ένας αέρας δροσιάς ξεκούρασης, ανάπαυλας κατέκλυσε την ύπαρξη της. Επιτέλους αφέθηκε για λίγο ελεύθερη να κοιτάξει γύρω της χαλαρά, ξένοιαστα, δίχως το άγχος της επιβίωσης καθημερινά να τη διακατέχει.

Στερήθηκε πάρα πολλά, τα καλύτερά της χρόνια έφυγαν, δεν χάρηκε τίποτε.

Ακόμη κι ένας μικρός περίπατος με τα παιδιά της ήταν πολυτέλεια για κείνη τότε.

Τώρα είχε τον χρόνο, όμως δεν υπήρχε η διάθεση. Στην αρχή, έπειτα απ' τον πρώτο ενθουσιασμό, το αίσθημα της ξενοιασιάς, της φυγής απ' των πολλών υποχρεώσεων το σφρίγος, η ορμή, η ζωηράδα, η όρεξη να κινήσει γη και ουρανό όπως λέμε, δεν υπήρχαν πλέον για αυτή.

Η κούραση όλων αυτών των χρόνων άφησε τα σημάδια του πάνω της. Ένιωθε το σώμα της κουρασμένο, πονεμένο. Η ηρωίδα της ζωής που κάποτε πήρε στα στιβαρά της χέρια και την έστυψε γερά σαν το σφουγγαρόπανο της καθημερινότητάς της όλου του βίου της, δίχως ποτέ να κοπιάσει να αναστενάξει, τρομάζει τώρα μπρος στα χρόνια που έρχονται γιατί το νιώθει πως θάναι και πάλι δύσκολα. Θάναι των γηρατειών, της ανημπόριας τα προβλήματα υγείας που ο χρόνος φέρει μαζί του. Οι δυνάμεις λιγοστεύουν και τίποτε δεν μπορεί να φέρει πίσω τη χαμένη νιότη της.

Όμως η Μαντώ θα κρατηθεί και πάλι γερά στα πόδια της, έτσι έχει μάθει, να αγωνίζεται, να παλεύει, νάχει θάρρος να τραβά κουπί οδηγώντας τη ζωή της όπως ορίζει αυτή.

Η γενναία στάση της, της απονέμει τον τίτλο με κεφαλαία γράμματα. Ηρωίδα της ζωής. Της αξίζει. Αξίζει όμως και τη φροντίδα των παιδιών της, είναι η σειρά τους να της προσφέρουν την αγάπη τους, την προσοχή τους, το αμέριστο ενδιαφέρον τους όπως έπραξε και κείνη.

Πιστεύω ακράδαντα πως έτσι θα ενεργήσουν, γιατί στα μάτια τους και στην ψυχή τους θα υπάρχει πάντα η εικόνα της αυτοθυσίας της μιας ολάκερης ζωής. Σαν ένα φωτεινό αστέρι να τα καθοδηγεί και να παραδειγματίζει.

* Από την Κωνσταντίνα Κότση, μέλος της ΕΛ.ΟΣ.Υ.Λ.

Περισσότερα σε αυτή την κατηγορία: « Προηγούμενο Επόμενο »

Συνδρομητική Υπηρεσία

διαβάστε την ελευθερία online

Ηλεκτρονικό Αρχείο Εφημερίδας


Σύνδεση Εγγραφή

Πρωτοσέλιδο εφημερίδας

Δείτε όλα τα πρωτοσέλιδα της εφημερίδας

Ψιθυριστά

Ο καιρός στη Λάρισα

Διαφημίσεις

INTERCOMM FOODS
ΣΕΞ ΣΤΗ ΓΑΥΔΟ
ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ ΕΣΠΑ 1-3-24
Μείνε μαζί μας

Η "Ελευθερία", ήταν από τις πρώτες εφημερίδες που σηματοδότησε την παρουσία της στο Internet, μ' ένα ολοκληρωμένο site.

Facebook Twitter Youtube

 

Θεσσαλικές Επιλογές

 sel ejofyllo karfitsa 1

Γενικές Πληροφορίες

Η Εφημερίδα

Ταυτότητα

Όροι Χρήσης

Προσωπικά Δεδομένα

Επικοινωνία

 

Η σελίδα είναι πλήρως συμμορφωμένη με τη σύσταση (ΕΕ) 2018/334 της επιτροπής της 1ης Μαρτίου 2018 , σχετικά με τα μέτρα για την αποτελεσματική αντιμετώπιση του παράνομου περιεχομένου στο διαδίκτυο (L63).

 

Visa Mastercard  Maestro  MasterPass