Η φύση ξέρει τη δουλειά της...
Το σκηνικό θα μπορούσε να είναι ειδυλλιακό σ’ αυτόν τον τόπο, οι άνθρωποι να είναι καλά και να εργάζονται, να γεμίζουν τα Σαββατόβραδα τις οικογενειακές ταβέρνες και να περιμένουν σιγά – σιγά τις Απόκριες, αν δεν τους προλάβαιναν κάθε τόσο εξελίξεις σαν τις χτεσινές.
Ότι κλονίζεται η Κυβέρνηση και η χώρα πάει, πιθανότατα, σε πρόωρες εκλογές δεν είναι και προς θάνατον. Κάποτε –σε χρόνια καλύτερα- ίσως και να ήταν μια πηγή ανανέωσης. Ευεπίφοροι προς την πολιτικολογία, και επιρρεπείς προς τον πολιτικό τζερτζελέ, βλέπαμε τις εκλογές σαν ένα πανηγύρι. Γιορτή κανονική. Μια διακοπή από την καθημερινότητα και τη ρουτίνα. Δεν αντέχει αυτός ο λαός τη ρουτίνα. Δυσβάσταχτη η καθημερινότητα. Δεν υποφέρει την ηρεμία, τρέφεται από την ταραχή.
Κι όμως, φαίνεται πως ζούμε το τέλος αυτής της εύθυμης πλευράς της πολιτικής. Με τον μισό πληθυσμό να μην έχει στην τσέπη παρά τρία- τέσσερα κατοστάρικα για να βγάλει μήνα και τον άλλο μισό να χρωστά από δω ως την... Κίνα, τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά για να ασχολείσαι με την πολιτική απλά από... γενικότερο ενδιαφέρον.
Κάπως έτσι, το έπιανες χτες στην ατμόσφαιρα. Μια ανησυχία διαπέρασε τη χώρα... Εντάξει, εκλογές… Είναι καιρός τώρα που δεν «τραβάει» το πράγμα. Όπως τραγούδησε κάποτε ο Τσιτσάνης περιγράφοντας μια διαδικασία χωρισμού, «τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα, ας καθαρίσουμε μια ώρα αρχύτερα. Του χωρισμού μας έφτασε η ώρα, μπορεί και για τους δυο να ‘ναι καλύτερα». Αλλά εκλογές για να πάμε πού; Για να αλλάξουμε απλώς πρόσωπα; Αυτή είναι η βασική εθνοψυχολογία σήμερα.
Ας πιάσουμε το κουβάρι απ’ την αρχή. Η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (και όχι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, διότι κατά την άποψή μας οι ΑΝΕΛ δεν επηρέαζαν και πολύ σοβαρά την πολιτική της) δεν ήταν μια Κυβέρνηση της Αριστεράς. Ήταν μια Κυβέρνηση - αποτέλεσμα της οργής ενός θυμωμένου λαού.
Και κατά βάση μια Κυβέρνηση άπειρων και απροετοίμαστων ανθρώπων που είχαν κάνει τις... ονειροφαντασίες πολιτικό πρόγραμμα και που, αναγκαστικά, κατέφυγαν σε κάμποσες παλιές καραβάνες του βαθέος ΠΑΣΟΚ (που την ήξεραν τη δουλειά) για να κρατηθούν. Αρκετά γρήγορα ο Τσίπρας - και μόνο αυτός- επειδή είναι έξυπνος και με ισχυρό ένστικτο επιβίωσης, προσγειώθηκε στον πλανήτη γη (αφού πρώτα Μέρκελ, Σόιμπλε και λοιποί του εξήγησαν μερικά απλά πράγματα). Ήταν μεγάλο πράμα που ο Τσίπρας έκανε τη στροφή προς τον ρεαλισμό. Που έδιωξε Βαρουφάκηδες, Λαφαζάνηδες, Κωνσταντοπούλου και όλους εκείνους που έχουν παραμείνει ακόμη σε λογικές... «υπαρκτού σοσιαλισμού» και ονειρεύονται δημοκρατίες τύπου Κούβας.
Τι πέτυχε όμως κι ο Τσίπρας; Τίποτε άλλο παρά μονάχα μια σταθεροποίηση της κατάστασης. Κι επειδή γενικώς δεν πολυκατέχουν από οικονομία, από φόβο μην τα ξανακάνουν θάλασσα, έδειξαν έναν τέτοιο φορολογικό ζήλο που έβγαλε στο τέλος ένα θηριώδες υπερπλεόνασμα. Στην πράξη όμως, σκότωσαν την οικονομία. Και το χειρότερο είναι που επαίρονται για οικονομικές επιτυχίες προσβάλλοντας έτσι έναν λαό που όχι απλά δυσκολεύεται, αλλά είναι μέσα στην απελπισία. Η αποτυχία του Αλέξη Τσίπρα ήταν ακριβώς αυτή : δεν αύξησε το εισόδημα, δεν μείωσε φόρους, δεν εκσυγχρόνισε σοβαρά το Κράτος, δεν τιμώρησε τους ενόχους της χρεοκοπίας. Και – το κυριότερο- δεν έβαλε τη χώρα σε μια τροχιά, σε μια νέα παραγωγική πορεία δείχνοντας στον λαό πώς να παράγει κι όχι απλώς να περιμένει τα δανεικά και την ελεημοσύνη του Κράτους. Τα εναπόθεσε όλα στις... επενδύσεις, λες και αυτές πέφτουν από τον ουρανό. Σίγουρα δεν είχε και πολύ χρόνο. Αλλά στην πολιτική κανείς δεν σε συγχωρεί γι’ αυτό.
Ως εναλλακτική του Τσίπρα, προβάλλει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Καλός, συμπαθής, μορφωμένος, όπως θες πες τον. Αλλά στο άκουσμα του ονόματος και μόνο, ο περισσότερος κόσμος – το βλέπουμε όσο δεν εθελοτυφλούμε - δεν εκφράζει κανέναν ιδιαίτερο... ενθουσιασμό. Νιώθει ένα κράτημα. Τον θεωρεί ως μια ακόμη περίπτωση Τσίπρα από την ανάστροφη. Είναι πεπεισμένος ότι, αν ο Τσίπρας χάιδεψε το δημόσιο, ο Μητσοτάκης θα τα δώσει όλα στον ιδιωτικό τομέα (Ήδη οι γνωστοί «καρχαρίες» έχουν λάβει θέση στο τραπέζι).
Στην πραγματικότητα, πίσω από την αμφισβήτηση που εκφράζουν οι πολίτες για Τσίπρα και Μητσοτάκη είναι η παραδοχή ότι το πρόβλημα της χώρας είναι πια τόσο μεγάλο, σύνθετο και χρόνιο, ώστε η χώρα δεν υπάρχει περίπτωση να ανακάμψει αν δεν υπάρξει -επιτέλους- μια συνεννόηση για την αναγκαία «φυγή προς τα μπρος. Να σκεφτούν δηλαδή εθνικά, με σύνεση και λογική και με μακροχρόνιες συνεργασίες να επιβάλλουν την ηρεμία, τον πραγματικό αστικό εκσυγχρονισμό και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.
Αντ’ αυτού, τι βλέπουμε; Θεατές σε χιλιοπαιγμένο έργο, παρακολουθούμε και πάλι ανούσιες και αδιέξοδες αντιπαραθέσεις. Τσίπρας και Μητσοτάκης, έχοντας δίπλα τους σε ρόλο «μαντρόσκυλου» κάποιους φανατικούς σαν τον Πολάκη και τον Άδωνι βρίζονται και αλληλοκατηγορούνται χειρότερα απ’ ό,τι κάποτε ο Κώστας Μητσοτάκης με τον Ανδρέα Παπανδρέου που στο κάτω – κάτω είχαν διαφορές από τα χρόνια του εμφυλίου ακόμη.
«Προδότες», «γερμανοτσολιάδες», «ακροδεξιοί», που θα κλείσει ο ένας τον άλλο φυλακή, παρελαύνουν ακόμη επί σκηνής. Και συ κάθεσαι και τους κοιτάς και λες πώς δεν είναι δυνατόν μετά από τόσα χρόνια να μην έχουμε μάθει τίποτα και όλα να είναι μια ανελέητη μάχη για την εξουσία και την κατάληψη του κράτους από τις κομματικές ορδές.
Θλίψη… Ο πολύς κόσμος, αυτή η βουβή πλειοψηφία που στις δημοσκοπήσεις απαντά «κανέναν απ’ τους δύο» είναι σε βαθιά απογοήτευση. Σχεδόν δεν πιστεύει ότι τόσο καιρό τώρα η χώρα και όλο το πολιτικό της προσωπικό ασχολείται μ’ αυτήν την... τεράστια... προσωπικότητα, τον κ. Καμμένο.
Επίλογος; Δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο μια συσσωρευμένη πίκρα, πολλά αναπάντητα ερωτήματα και ένα αίσθημα κενού για το πού θα καταλήξει αυτή η κατάσταση. Στο μεταξύ, αποσβολωμένοι οι πολίτες, κλεισμένοι στο σπίτι οι περισσότεροι, και ενώ δεν έχουν συνέλθει από τα έξοδα των γιορτών, σκέπτονται με δέος τους λογαριασμούς του φυσικού αερίου που θα έρθουν μετά τις τελευταίες παγωνιές και που προβλέπονται ιδιαιτέρως αυξημένοι. Αυτή είναι η πραγματική ζωή κύριοι. Αυτή, κι όχι η δική σας παχυλά αμειβόμενη εικονική πραγματικότητα...
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
