Ζούσε με τους γονείς της σε μια επαρχιακή πόλη και δίδασκε σε ένα φροντιστήριο ξένων γλωσσών. Αγγλική φιλολογία είχε τελειώσει και αμέσως έπιασε δουλειά σ’ εκείνο το φροντιστήριο, που ήταν ενός συγγενικού της προσώπου.

Εκεί γνωρίστηκε με τον Νίκο, που ήταν δύο-τρία χρόνια μεγαλύτερός της. Καθηγητής Αγγλικής φιλολογίας κι εκείνος, τα βρήκαν οι δυό τους και περνούσαν καλά, σαν φίλοι πρώτα και μετά κατέληξαν να γίνουν ζευγάρι, αφού ένιωσαν κάτι παραπάνω από φιλία.

Μετά από λίγο καιρό αποφάσισαν να συζήσουν.

Στους γονείς της Χριστίνας δεν άρεσε αυτό καθόλου γιατί ήταν και πολύ θρησκευόμενοι άνθρωποι και ήθελαν να γίνουν αλλιώς τα πράγματα.

Αρραβώνας, γάμος και όλα όπως όριζε η θρησκεία και η παράδοση. Η Χριστίνα αντέδρασε.

«Αυτά είναι ξεπερασμένα μαμά, η πρώτη ή η τελευταία θα είμαι που θα συζώ με τον αγαπημένο μου; Όλα αυτά που λες θα γίνουν αργότερα». Αυτά είπε στη μάνα της που κάποια μέρα έκαναν αυτή τη συζήτηση.

Και τα χρόνια περνούσαν, είχαν τρία χρόνια μαζί και ούτε λόγος για γάμο.

Η Χριστίνα φαινόταν… ευτυχισμένη, αλλά τώρα τελευταία ένα αγκαθάκι ζήλειας είχε τρυπώσει… ύπουλα στην καρδιά της και τη βασάνιζε. Ο Νίκος συνδεόταν φιλικά αλλά πολύ στενά, με μια παιδική του φίλη τη Νάντια.

Επισκεπτόταν συχνά το σπίτι που ζούσε το ζευγάρι και τα έλεγαν με τις ώρες με εκείνον. Αναμνήσεις από την παιδική τους ηλικία, τρέλες απ’ την εφηβική τους κι αυτά κρατούσαν ώρες ατελείωτες. Η Χριστίνα στην παρέα ένιωθε περιττή. Πολλές φορές εκνευριζόταν και πήγαινε στην κουζίνα και τους άφηνε μόνους να τα λένε.

Σκηνή ζήλειας δεν του έκανε ποτέ, δεν ήταν του χαρακτήρα της, ούτε του επιπέδου της.

Μόνο που χαλούσε το κέφι της και δεν είχε διάθεση πολλές φορές, ούτε να μιλήσει, όταν έφευγε η Νάντια.

Πλησίαζε η τελευταία Κυριακή της Αποκριάς. Η φίλη προγραμμάτιζε ένα πάρτι μασκέ στο σπίτι της και φυσικά κάλεσε και το ζευγάρι.

«Θα έρθουμε οπωσδήποτε» απάντησε ο Νίκος. «Θα δούμε πρώτα ο Θεός» είπε η Χριστίνα. Ο Νίκος γέλασε για να φτιάξει την ατμόσφαιρα, που είχε κάπως παγώσει.

«Μην την παρεξηγείς κορίτσι μου, είναι λιγάκι… Θεούσα, το πήρε απ’ τους γονείς της, απορώ πώς δέχτηκε να συζήσουμε μετά από τόσες αντιρρήσεις που είχαν οι δικοί της».

Παραμονή της Αποκριάς η Χριστίνα βγήκε στην αγορά.

Σε ένα μαγαζί είδε μια αποκριάτικη στολή νεράιδας και την αγόρασε.

Όταν γύρισε στο σπίτι την έκρυψε μέσα σε μια ντουλάπα, είχε κάτι στο μυαλό της. Θα πήγαινε στο πάρτι αλλά όχι με τον Νίκο. Ντρεπόταν λίγο γι’ αυτό που θα έκανε αλλά δεν γινόταν αλλιώς, έπρεπε να ξεκαθαρίσει αυτή την κατάσταση που την παίδευε καιρό.

Έφθασε η Κυριακή, προσποιήθηκε την άρρωστη, το πρωί μόλις ξύπνησε. «Δεν νομίζω να έρθω στο πάρτι το βράδυ Νίκο μου, είμαι χάλια, είχα και λίγο πυρετό τη νύχτα, καμιά ίωση θα είναι. Μάλλον θα πας μόνος». Του είπε. «Ε, αν δεν μπορείς θα πάω μόνος μου». Έτσι απάντησε και δεν έδειξε καμιά ιδιαίτερη στενοχώρια.

Αυτό την πείραξε λιγάκι, αλλά δεν του είπε τίποτα…

Το σαλόνι της Νάντιας γεμάτο. Τσιγγάνες, πιερότοι, κολομπίνες, πειρατές και ανάμεσά τους μια πανέμορφη… νεράιδα, με μια κατάξανθη περούκα. Το φυσικό χρώμα των μαλλιών της ήταν μαύρο. –Και ένα ραβδάκι στο χέρι.

Η ματιά της δεν έφυγε καθόλου από έναν χίπη, που ήταν ο Νίκος.

Κάποια στιγμή ο χίπης και μια τσιγγάνα απομονώθηκαν σ’ ένα καναπέ. Ήξερε ότι η τσιγγάνα ήταν η Νάντια, της το είχε πει. Έμειναν εκεί ώρα πολύ. Ο Νίκος της κρατούσε τα χέρια και σε κάποια στιγμή, ενώ στο σαλόνι γινόταν χαμός από χορό και μουσική, την αγκάλιασε σφιχτά… Αυτό ήταν, η Χριστιάνα δεν ήθελε να δει τίποτα άλλο.

Ταράχτηκε πολύ. Στο μυαλό της γεννήθηκαν διάφορα ερωτήματα. Γιατί δεν προχώρησε με την παιδική του φίλη ενώ αγαπιόταν τόσο πολύ…!

«Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου» ψιθύρισε και έφυγε αθόρυβα, το ρολόι χτύπησε δώδεκα τα μεσάνυχτα και σε λίγο θα έπεφταν οι μάσκες, όπως είχε προγραμματιστεί.

Είχε πάρει την απόφασή της, θα χώριζε, δεν είχε νόημα πλέον να συνεχίσουν.

Πονούσε βέβαια, τον αγαπούσε πολύ, αλλά είχε και μια αξιοπρέπεια. Δεν μπορούσε να ζει μ’ αυτό το αγκαθάκι της ζήλειας να κατατρώει το «μέσα» της… Κι ούτε μπορούσε σε κάθε έξοδο, σε κάθε εκδρομή, να είναι και η Νάντια μαζί τους. Την ενοχλούσε αυτό, εκνευριζόταν και δεν χαιρόταν τίποτα…

* Από την Καλλίτσα Γκουράβα - Δικτά, λογοτέχνιδα - συγγραφέα