Η ΙΣΤΟΡΙΑ μας διαδραματίζεται σε ένα πευκόφυτο δάσος μερικές εκατοντάδες μέτρα χαμηλότερα από την κορυφή του Κισσάβου και λίγο ψηλότερα από την κοινότητα Σπηλιάς, το σωτήριον έτος 1987, με πρωταγωνιστές δύο κυνηγούς που ήταν και φίλοι μεταξύ τους. «Παρμένοι» από την απερισκεψία της νιότης, με αγορασμένα και απαστράπτοντα ακριβά κυνηγετικά όπλα, εξόρμησαν για πέρδικες και φασιανούς στην «ελεγχόμενη» περιοχή, που σήμαινε ότι, χτυπούσες δεν χτυπούσες, πέρδικες πάντως και φασιανούς, κρεμούσες στους καθρέφτες του αυτοκινήτου σου και κατηφόριζες θριαμβευτής (!) στην πόλη. Μόνο που ήταν αγορασμένες από τον θηροφύλακα, (ένα χιλιάρικο δραχμές τότε), ο οποίος διέθετε και...ταμειακή μηχανή!

ΚΑΙ επειδή, «ούτε πουλί πετούμενο δεν βρέθηκε μπροστά τους...» μαζεύτηκαν λοιπόν πεντέξι κυνηγοί στην πόρτα της περίφραξης της ελεγχόμενης περιοχής και έτσι για να περάσει η ώρα, μέχρι ο θηροφύλακας να «ψαρέψει» τους φασιανούς, (σε ρωτούσε, τουφεκισμένους ή με την γκλίτσα;) είπαν να το ρίξουν στο ...σημάδι τοποθετώντας μάλιστα ένα κονσερβοκούτι απέναντι, στα 40 μέτρα μακριά ...

ΠΥΡΟΒΟΛΟΥΣΑΝ με τη σειρά και κανείς δεν σημάδευε τον τενεκέ! Ώσπου ο πλέον αδαής και ως απεδείχθη άκρως επικίνδυνος, πήρε την καραμπίνα του φίλου του στα χέρια και προσποιούμενος τον «άνετο» πιέζει τη σκανδάλη και φεύγουν άθελά του προς πάσα κατεύθυνση πέντε φυσίγγια μονομιάς, παγώνοντας το αίμα όλων, αλλά περισσότερο του φίλου του, που αιφνιδιασμένος βούτηξε ανάμεσα στους θάμνους για να σωθεί!

ΗΤΑΝ η τυχερή αστοχία του άσχετου και το θαύμα της στιγμής, για όσους πιστεύουν σ’ αυτό, που χάραξε τη μοίρα των δύο φίλων και συναδέλφων. Και η καθοριστική αφορμή για τον ένα να μην ξαναπιάσει όπλο στα χέρια του. Ο Δημήτρης, κάθε τόσο, χρόνια μετά, θυμόταν την απίστευτη εκείνη βουτιά και τον χάρο που είδε με τα μάτια του. Ο άλλος, ο ανυποψίαστος και εγκληματικά αδαής στα κυνηγετικά, ζούσε για χρόνια τον εφιάλτη, ότι λίγο έλειψε κάποτε από μια απερισκεψία να στερήσει τη ζωή του φίλου του και ο ίδιος να σαπίζει στη φυλακή. Και φυσικά δεν το είπαμε ούτε στον παπά!

Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ δεν πήγε από σκάγια... Πάλεψε σκληρά (σχεδόν 30 χρόνια μετά) με τον θάνατο αλλά έχασε αυτή τη μάχη. Τούτη τη φορά δεν πρόφτασε να κάνει τη γνωστή απίστευτη βουτιά στους θάμνους. Δεν κατάφερε να σωθεί, βυθίζοντας στο πένθος τους δικούς του, τους φίλους και γνωστούς, αλλά και τους χιλιάδες Λαρισαίους που περίμεναν πώς και πώς να διαβάσουν στην «Ε» τα γραπτά του.

Από τον Xρήστο Τσαντήλα