Τέλειο ομοίωμα λατρείας για της δημιουργίας το πάθος να αφήσουμε τα ίχνη μας στης ζωής το «επέκεινα» για της ομορφιάς το δέος που γεννά τον πόνο και γεννιέται απ’ τον πόνο.

Επειδή

Η ζωή… είναι ποίηση και η ποίηση μια τελετουργία με λέξεις στου στοχασμού το αρχέγονο τέμενος που φιλιώνει τον νου με τη σάρκα μας, την ευωχία των αισθήσεων με των ιδεών το κάλλος, μιας και ο αισθητός κόσμος είναι μίμηση του ιδεατού και η ποίηση μίμηση του αισθητού, μίμηση δηλαδή της μιμήσεως, κατά τον Πλάτωνα. Μίμηση, επίσης, και κατά τον Αριστοτέλη αλλά και ηδονή για την αισθητική συγκίνηση που προκαλεί η εκστατική διάσταση όλων των πραγμάτων, «το βέλτιον και το καθόλου», όπως λέει ο ίδιος, το τελολογικώς, συνδεδεμένον με τη φύσιν και το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης.

Μήπως η ζωή είναι Αλλού! Αλλά πού;

Σ’ ένα μουσείο, ίσως, με μεταμφιεσμένους στοχασμούς σε αγάλματα που συνομιλούν τις νύχτες στα πέτρινα βάθρα τους για των οραματισμών τα λύτρα από Στιγμές μοναδικές, που πέρασαν, αφήνοντας πίσω τους ένα γαλάζιο αντιφέγγισμα, της Σαγηνής το Άναρχον επί τον τύπον των Στίχων.

«τ’ αγάλματα είναι στα μουσεία

… γιατί τ’ αγάλματα δεν είναι πια συντρίμμια

Είμαστε εμείς…

«Ηδονικός Ελπήνωρ» Σεφέρης

Μύστης, λοιπόν, του πεπρωμένου η ποίηση στο παλίμψηστο της φθοράς μας, μεταλλάσει τις περιπέτειες της ζωής σε αστραπές σοφίας. Τη σκόνη… των πόθων μας σε μετέωρο στροβίλισμα ονείρων στης Ελπίδας το σύμπαν. Το θνητό μας τυχαίο σε αρμονία των λέξεων, σαν προσευχή, να κρατήσουμε λίγο ουρανό… στα χέρια μας, Ελιξήριο Μαγείας, πάνω απ’ όλες τις μυρωδιές, που αναδύουν οι ημέρες και τα έργα μας στον λυγμό του εφήμερου.

«Ο νους δεν κράτησε αλλά από τη μέρα

Άρωμα πεύκου και σιγή…»

Σεφέρης «Ηδονικός Ελπήνωρ…»

Αποθέωση ονείρων το απόθεμα ποίησης! Τα όνειρά μας, άλλωστε, είναι η γη του Breton όπου απλώνει τις ρίζες του το αίνιγμα και γυρεύει τη λύση του στο εύφορο χώμα της τέχνης, πέρα από κάθε αυτόματη γραφή και αυθαίρετη ενοχή για να δέσει της ποίησης τον ώριμο καρπό με τον ανθό της μνήμης για να μην

«Είμαστε ο σπόρος που πεθαίνει»

Σεφέρης ΜΝΗΜΗ Α

Στης ψυχής μας, λοιπόν, την άγνωστη άβυσσο, όπου αυτόχθονες κάτοικοι εμπειρίες, βιώματα και οι θλίψεις μας, σαν τα άδηλα ακόμα μυστήρια του Ανεξήγητου, που ο Φρόυντ ονομάζει Ασυνείδητο, ψηλαφούμε στα τυφλά την πεμπτουσία της γνώσης στη χλωρίδα των λέξεων. Την ακοίμητη, ας πούμε, ευθύνη για τη μύηση του χθόνιου «Εγώ» μας στην σκοτεινή προφητεία της γης, όπου «… η φύσοις κρύπτεσθαι Φιλεί» αφού «Ούτε λέγει, ούτε κρύπτει αλλά σημαίνει» κατά τον Ηράκλειτο, το μέγα πρόγονο του υπερρεαλισμού. Πρωτοπόρος, μετά, ο Σοφοκλής και ο Φρόυντ, πιστός οπαδός του, σκιαγράφησε τη μορφή της Μοίρας μας στο Οιδιπόδειο σύμπλεγμα για να λύσει το αρχέγονο αίνιγμα της Σφίγγας:

Α ν θ ρ ω π ο ς!

Έτσι θεϊκές σκλάβες του νου μας οι λέξεις. Ελευθερώνονται στου Breton το ανεξιχνίαστο κίνημα»… στου Φρόυντ το φως στης ψυχής τα σκοτάδια και γίνονται στίχοι και ήχοι και μορφές και γραμμές για ν’ αφήσουν τα ίχνη τους στης ματαιότητάς μας, τον μακρύ, ως το Άπειρο, δρόμο, σαν χρησμό της Αλήθειας, πως το χώμα, το άχραντο, τούτης της γης το πατήσαμε κάποτε.

Επέλεξα να πω δυο λόγια για τον σουρρεαλισμό και στην ποίηση που ανοίγει τις πύλες της ψυχής μας στη Σκέψη να εξιχνιάσει στο όνειρο αλήθειες.. πέρα από τον κόσμο των αισθήσεων. Να ελευθερώσει… δαιμονικές δυνάμεις καλά κρυμμένες στο υποσυνείδητο που άλλοτε τις λέμε βιώματα και άλλοτε εμπειρίες τραυματικές που αποκαλύπτουν, όμως, σαν προφητείες, του «είναι» και του «γίγνεσθαι» για μια καινούργια γένεση του Αληθινού και ου Ωραίου που μας λυτρώνει.

Η ζωή, λοιπόν, είναι ποίηση και η ποίηση

Άνθος του Στοχασμού

και των ονείρων μίσχος

στης αιωνιότητας τη Χώρα με…

σύνορα τον ουρανό δίχως αρχή και τέλος

Της Άννας Μανωλοπούλου