Όχι μόνον στην τρέχουσα αλλά και στη μελλούμενη. Ανατρέχουν γι' αυτό και στην προηγούμενη ζωή, αυτή των παιδικών τους χρόνων, αυτή που τους κληροδότησε ένα σωρό εμπειρίες.

Στον αεικίνητο κόσμο ο κάθε άνθρωπος προσπαθεί να νιώσει ασφαλής, διότι η ασφάλεια είναι έννοια αυθύπαρκτη, που υπάρχει μέσα του από τη στιγμή που έρχεται στη ζωή. Μόνο ο θάνατος βάζει τέρμα σ' αυτή τη προσπάθεια.

Με «εργαλείο» τον νου, το υπέρτατο αυτό δώρο της Δημιουργίας, ο άνθρωπος αποζητά την ασφάλεια στη μάνα και στον πατέρα, στο πρώτο σχολείο, στο πολύ κοντινό και οικείο περιβάλλον και καθώς μεγαλώνει, στις προσωπικές του γνώσεις και εμπειρίες.

Οι γνώσεις και οι εμπειρίες είναι απόρροια μιας συνεχούς νομοτελειακής διαδικασίας, που εξελίσσεται από τις απαρχές της εμφάνισης του έλλογου όντος.

Με τη σκέψη που ενεργοποιείται από τον νου, συνεχίζει να προσθέτει τους δικούς του κρίκους στην αλυσίδα των συλλογικών γνώσεων και εμπειριών, σχηματίζοντας τη «δική» του ολοκληρωμένη εικόνα, εφ' όσον θεωρεί ότι είναι μέρος της ζωής και της Δημιουργίας. Δημιουργεί νέα πιστεύω, θέτει στόχους και ιδανικά, αιωρούμενος στη σφαίρα της φιλοσοφίας και στον κόσμο του Είναι και του μη Είναι.

Ο Μάρτιος, ο πρώτος της άνοιξης , ήταν και είναι ο μήνας των αντιθέσεων. Τη μια ήλιος λαμπρός και θερμοκρασίες φυσιολογικές και την άλλη «κατσουφιασμένος» και «μπαρουτιασμένος». Η διάθεση τη μια χαρούμενη, ελπιδοφόρα και την άλλη κακή και «τοξικοφόρα».

Μάρτης γδάρτης και παλουκοκαύτης μας επισημαίνει η σοφή λαϊκή παροιμία. Σ' αυτόν τον αενάως μεταβαλλόμενο επιστητό και μη επιστητό κόσμο προσπαθεί ο άνθρωπος να νιώσει ασφαλής.

Ανακύπτει όμως, εύλογα, ένα ερώτημα. Μπορεί να νιώσει ασφαλής σ' αυτόν τον κόσμο; Η απάντηση είναι Όχι. Γιατί ένας αγώνας αδιάκοπος είναι η ζωή, με τα πάνω της και τα κάτω της. Πότε καταπίπτει ο άνθρωπος και πότε ανυψώνεται. Αυτό θα συμβαίνει για τον καθένα, μέχρι που να πεθάνει. Ο θάνατος είναι σύμφυτη πραγματικότητα με την έννοια του νου και του χώρου - χρόνου.

Αλλά στην ανωτέρω θεώρηση υπάρχει η αντίθετη. Ναι μπορεί να νιώσει ασφαλής ο άνθρωπος, όταν διαπνέεται από αληθινή αγάπη, που εκπηγάζει από το Θείο. Όταν η αγάπη που προσφέρεται στους ανθρώπους και στη φύση, απαλείφει από το Είναι τους, κάθε είδους ανταπόδοση, συμφέρον και τυχασπαρτισμό και κάθε εξάρτηση που διχάζει τον ίδιο και την κοινωνία στην οποία ζει.

Αναλογιζόμενοι στο επίπεδο της διαλεκτικής μεθόδου ανακύπτει, αναπόφευκτα, πρώτιστο ερώτημα. Η άδοξη, αληθινή και αστείρευτη αγάπη, από ποιο ακριβώς Θείο εκπηγάζει; Πόσες θρησκείες υπάρχουν σ' ολόκληρο τον κόσμο; Υπάρχει κάποια που να μην ομιλεί για αγάπη, ειρήνη, συναδέλφωση, δικαιοσύνη και ελευθερία;

Γιατί οι θρησκευτικές ηγεσίες, ασκούν το υψηλό και πνευματικό τους έργο με τιμωρητικές πρακτικές και υποσχέσεις για αναπόδεικτες ουράνιες «Βασιλείες»;

Δεν είναι η καθημερινότητα των ανθρώπων ένας ασταμάτητος αγώνας, που πολλές φορές καταλήγει σε πόλεμο και σε κόλαση για κάποιες κοινωνίες; Ο καθένας για τον εαυτό του, ας προσπαθήσει να δώσει απάντηση στα ερωτήματα αυτά και ας προσπαθήσει να σχηματίσει την ολόδική του ολοκληρωμένη εικόνα για τη συμπαντική φύση, προσπαθώντας να επιτύχει την επιθυμητή ισορροπία, για τον νου, την καρδιά και το πνεύμα, μέχρι να φτάσει στο τέλος του, τη μόνη χειροπιαστή πραγματικότητα.

Από τον Λευτέρη Καραμουχτάρη, καθηγητή Φυσικής