Η πτήση του «λέλεκα» ολοκληρώθηκε με την επιστροφή στη φωλιά του, στο καμπαναριό του Ιερού Ναού των Αγίων Κωνσταντίνων και Ελένης, που όλο τον χειμώνα έμενε άδεια, έκθετη στις βροχές και την παγωνιά ενός ασυνήθιστα βαρύ χειμώνα.
Δεν είναι συνηθισμένο να βλέπεις πια πελαργούς. Ακόμη και στα χωριά έχουν αραιώσει. Μάλλον αναζητούν πιο ήσυχα μέρη, εκεί που η τροφή είναι πιο πρόσφορη. Οι πελαργοί, όπως και τα χελιδόνια, είναι τυχερά πουλιά. Γιατί ταξιδεύουν. Μακριά. Αφήνουν πίσω τους ουρανούς και ουρανούς για να μετοικήσουν στις εκάστοτε θερμές πατρίδες. Ο συγκεκριμένος, ας πούμε, μπορεί να ξεκίνησε από την... Κένυα των εξωτικών αφρικανικών τοπίων και της ερήμου. Εγώ, έτσι θέλω να πιστεύω… Θέλω μαζί τους να ταξιδεύω κι εγώ. Τον φαντάζομαι ακόμη να πέρασε απ’ το Σουδάν, όπου οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει πια γιατί πολεμούν σ’ έναν από τους πιο παράλογους εμφύλιους πολέμους των τελευταίων ετών. Κι αφού γλίτωσε από το ασταμάτητο τερέτισμα των πολυβόλων, τρομαγμένος να πέταξε για την Αίγυπτο… Ξεκουράστηκε σ’ αρχαίο αιγυπτιακό ναό στο Καρνάκ και μετά στις Πυραμίδες πριν ξανοιχτεί στο Λιβυκό Πέλαγος. Κι από κει κούρνιασε στα καράβια για τον Πειραιά, πάνω στα οποία αναπαυόταν σπάζοντας τη μονοτονία των ναυτικών. Και, αν είναι ο ίδιος πελαργός με τον περσινό, όπως λένε κάποιοι μόνιμοι της πλατείας, πώς θυμήθηκε ο αφιλότιμος, πώς ξαναβρήκε το τσαρδί του στην εκκλησία της Φαλάνης; Και μετά επαίρεται ο άνθρωπος που ανακάλυψε και κατασκεύασε το GPS!
Κάπως έτσι μπήκε ο Απρίλιος. Μαζί του αναμένουμε και τη γελαστή Άνοιξη που ακόμη αργεί. Για την ώρα, υπάρχει σταθερή ροή επισκεπτών στη Λάρισα. Δεν είναι οι πελαργοί, είναι άλλα.... αποδημητικά πουλιά. Είναι οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές. Είναι πραγματικά αστείο έως άκομψο να έρχονται σε μια πόλη κάποιοι άνθρωποι (αρκετοί από αυτούς αξιόλογοι, δεν λέω) που ασφαλώς δεν θα ξαναπατήσουν ποτέ το πόδι τους εδώ και να επιδεικνύουν.... ενδιαφέρον για τα προβλήματά μας. Δυστυχώς γι’ αυτούς άλλαξε ο Νόμος και έχουν ανάγκη την ψήφο μας. Πέρασαν τα καλά εκείνα χρόνια που όλη αυτή την καλοπληρωμένη ιντελεγκέντσια των Βρυξελλών τη διόριζαν οι αρχηγοί και είχαν την εκλογή (και μαζί τα φράγκα και τα προνόμια) εξασφαλισμένη.
Κάπως έτσι έπεσα σε μια πρόσκληση που μου απέστειλε στο FB ο κ. Βασίλης Μιχαλολιάκος. Δεν ήξερα καν ότι είναι κι αυτή, η παλιά καραβάνα της ΝΔ, υποψήφιος ευρωβουλευτής. Είχε κι ένα σλόγκαν επιτυχημένο μεν, αλλά που στο βάθος έκρυβε αδυναμία:
- «Η πολιτική για μένα -έλεγε το σύνθημα- είναι πορεία, όχι καριέρα»…
Όταν πρωτοάκουσα για τον Β. Μιχαλολιάκο, ήμουνα ακόμη... φοιτητής (τώρα έχω παιδί φοιτητή να καταλάβεις). Εκείνος ήταν αρχηγός των περίφημων «Κένταυρων», μιας οννεδίτικης φράξιας, που χρησιμοποιούσε αριστοτεχνικά τις... τάβλες των οικοδομών, με τις οποίες έπαιζε ξύλο με τους Κνίτες…
Με το σλόγκαν που λανσάρει ο κ. Μιχαλολιάκος, θέλει λοιπόν να μετατρέψει το μειονέκτημα σε... πλεονέκτημα. Το μειονέκτημα είναι πως κοντεύει πια να εβδομηνταρίσει και δεν λέει να αποχωρήσει από την πολιτική, μπας και... «φάει ψωμί» και κανένας νεότερος. Αυτό ο κ. Μιχαλολιάκος το λανσάρει ως «πορεία», ως προσφορά και εμπειρία μαζί. Ντάξει, καταλάβαμε… Είκοσι και πλέον χρόνια βουλευτής, μετά υφυπουργός Άμυνας, μέλος Επιτροπών, στα μέσα και τα έξω της Βουλής και μετά κάμποσα χρόνια δήμαρχος Πειραιά… Σαν δύσκολο λοιπόν να αφήσει τόση δόξα. Το να αποσυρθείς θέλει και μια γενναιότητα. Και μια σοφία. Δεν τη διαθέτουν πολλοί στην πολιτική..
Το δεύτερο «πρόβλημα» που έχω μ’ αυτούς τους περιστασιακούς επισκέπτες μας, αφορά στις ίδιες τις εκλογές. Ευρωεκλογές. Αλλά για ποια Ευρώπη; Κάποτε νιώθαμε όλοι μέλη μιας ενιαίας Κοινότητας Κρατών που εξελίσσεται και που ήταν αποφασισμένη να εξελιχτεί σε Ομοσπονδία. Ναι, περηφάνια ήταν να νιώθεις Ευρωπαίος. Περηφάνια ένιωθες ας πούμε όταν ταξίδευες στην Τουρκία και αντίκριζες στα σύνορα, από τη δική μας πλευρά, τη σημαία της Ε.Ε, μπλε με κίτρινα αστέρια, να θυμίζει στους γείτονες την πολιτική και πολιτισμική μας διαφορά.
Ποια περηφάνια να νιώσεις τώρα που το όνομα κάμποσων χωρών–μελών έχει πάρει από πίσω του τη λέξη... «exit»; Το Grexit αρχικά, το Italexit μετά, μέχρι που το πήραν απάνω τους οι Εγγλέζοι και ψήφισαν το Brexit κάνοντας τη Γηραιά Ήπειρο άνω – κάτω.
Η Ε.Ε δεν είναι πια πολιτική Ένωση. Είναι –δυστυχώς– μια Αγορά. Οπότε εμείς τι ψηφίζουμε; Τους διαχειριστές και τους ταμίες του θησαυροφυλακίου; Όχι, αρνούμαι…
Για ποια Ευρώπη να ψηφίσεις; Την Ευρώπη των ισχυρών του Βορρά που δεν αντιλαμβάνονται τις ιδιαιτερότητες των Νοτίων και που διαρκώς τους τιμωρούν;
Για την Ευρώπη των πολιτικών νάνων που δεν ξέρουν πώς να επαναφέρουν στην κοίτη το ποτάμι που έχει πια εκτραπεί από την αρχική του χάραξη; Για μια ακόμη φορά είμαστε σε αδιέξοδο…
Στη Φαλάνη, δύο βήματα απ’ την πόλη, εξακολουθούν να πετούν οι πελαργοί. Κάνουν κύκλους πάνω από την πλατεία, αλλά και τα χωράφια όπου ψάχνουν για τροφή. Τους περιμένει ένα δύσκολο καλοκαίρι, όπως κι εμάς, ένα καλοκαίρι πολιτικής αστάθειας και αγωνίας. Μετά, κατά τον Σεπτέμβρη θα φύγουν… Θα απλώσουν τα φτερά τους για άλλες πατρίδες πιο θερμές. Εμείς, μονάχα, θα μείνουμε εδώ να τους κοιτάμε. Καταδικασμένοι να δίνουμε τον αγώνα μιας σκληρής καθημερινότητας που αντιστοιχεί στη γενιά μας...
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
