Τώρα, δεν ξέρω να σου πω αν το αγόραζες σε καλαμάκι από τα… «κανδαυλατζίδικα», περιοχή ανάμεσα Πλάκα και Μοναστηράκι, αλλά ο Ηγήσιππος –σα να λέμε ο… Σκαρμούτσος των αρχαίων ημών- το αναφέρει σαφώς: ύπαρχε !

Και γεμίζανε τις πιατελάρες τους οι αρχαίοι με κρέας, πίνανε και τις κρασάρες τους τις νερωμένες στα συμπόσια, ρίχναν τις παρλάτες και τις αμπελοφιλοσοφίες τους, -καμιά φορά και τα όργιά τους– μπέικα! Βέβαια, λέει η Wikipedia -άνευ της οποίας ο σημερινός άνθρωπος είναι ένα μοσχάρι και μισό- δεν το συνόδευαν με… τζατζίκια, μαγιονέζες, ουγγαρέζες, ρώσικες και άλλα τέτοια σαλτσοειδή που «ομορφαίνουν μεν, παχαίνουν δε». Όοοοχι! Λίγο άνιθο, λίγο τυράκι και λίγο ζουμάκι (ζμί που λέμε κι εμείς οι Λαρσινοί). Γι’ αυτό και είχαν τα αλάνια κάτι κοιλιακούς («σιξπάκ») ανώτερους κι απ’ του… Σπαλιάρα! Να τους βλέπεις σήμερα στα αγάλματα, στα Μουσεία, να χαζεύεις και να… μελαγχολείς, συγκρίνοντάς τους με τις δικές μας μπάκες. Κορμάρες! Γι’ αυτό και έφταναν τρακόσιοι μόνο από δαύτους για να «τσαταλιάσουν» τον Ξέρξη, γι’ αυτό και πήραν παραμάζωμα τις ορδές του Δαρείου στον Μαραθώνα. Αν οι Μήδοι είχαν απέναντί τους εμάς, τώρα θα με διαβάζατε στα… περσικά, και θα είχαμε έπαρχο τον αγιατολάχ Αλεξί Τσιπροχομεϊνί. Κι εμείς και οι αποδέλοιποι Ευρωπαίοι που καμαρώνουν σήμερις για τον ανώτερο πολιτισμό τους.

Αλλά βρε παιδιά, σουβλάκι χωρίς τζατζίκι, χωρίς μουστάρδες και κέτσαπ τι να λέει; «Καλύτερα σουβλάκι με μια νυχιά τζατζίκι, παρά να ζεις ελεύθερο και νηστικό τζιτζίκι».

Το σουβλάκι είναι σήμερον βασικό συστατικό της διατροφής των Ελλήνων. Γιατί άραγε δουλεύει, γιατί αγωνίζεται ο Έλληνας; Για τον άρτον και το σουβλάκι του το επιούσιο, που αν οι χριστιανοί ήταν κάπως πιο ειλικρινείς θα το έβαζαν και στο «πατερημών», να το λέμε και να το ’χει ο Ύψιστος υπόψη του να μας το χορηγεί.

Ο σημερινός Έλληνας λοιπόν δουλεύει για να ’χει πέντε φράγκα στην τσέπη, ώστε το βράδυ να μπορεί να ανταποκριθεί στο κλασικό, δραματικό και αναπόφευκτο ερώτημα, όταν πέσει λόρδα, και στο σπίτι (το συνηθέστερο) δεν υπάρχει μήτε κριτσίνι.

- Τι θα φάμε ;

- Ξέρω ’γω… Παρήγγειλε κάνα σουβλάκι να τη βγάλουμε…

Σουβλάκι ντελίβερι κι όξω απ’ την πόρτα. Σουβλάκι για να μην σε πρήζει ο άλλος που σε περνάει για δουλικό, σουβλάκι και για τα «μούλικα» που όλο πεινάν, γκρινιάζουν και απαιτούν εν χορώ σουβλάκια, για τα οποία τρελαίνονται («-καλά, άμα ξαναφτιάξω εγώ μπάμιες να με...»).

Το σουβλάκι, κυρίες και κύριοι, στην Ελλάδα των επιδομάτων που σου δίνουν οι τσιπρομητσοτάκηδες δεν είναι «μια κάποια λύσις». Το σουβλάκι είναι η λύση. Η καθημερινή, η μόνιμη, η αξιόπιστη. Η… ελληνική λύση -μην γελάς Βελόπουλε.

Παλιά, θα μου πεις, τρώγανε κάθε μέρα σουβλάκι; Σιγά να μην… Ο θειός μ’ ο Θόδωρας, μια φορά είχε πάει τη θειά μ’ την Κατίγκω στο παζάρι στ’ Λάρσα και την τάισε κάτι παλιοσουβλάκια, εκείνη η δόλια είχε να το λέει και να το μολογάει κάνα δυο δεκαετίες μετά, μέχρι που την έπιασε τ’ Αλτσχάιμερ και το ξέχασε ντιπ.

Αϊ σκέψ’ τι γίνεται σήμερα. Ποιος φταίει που ’χει το βράδυ κυκλοφοριακό στην πόλη; Ζβιγκ – ζβαγκ, σφυρίζουν δίπλα σου τα μηχανάκια με τα ντελίβερι μπόι και κουβαλάν την τροφή του λαού. Ενάμισο γιούρο το κομμάτι (το «καλαμάκι» που λένε και οι «Λάκηδες» οι Αθηναίοι), τρως καμιά δεκαριά και στανιάρεις. Με τις πατατούλες τους τις λαχταριστές τις προτηγανισμένες, τις ντοματούλες Βελγίου τις πλαστικές, το χοιρινό Ολλανδίας και μια μπίρα παγωμένη, την «ταρατσώνεις» και πας γεμάτος ευτυχία για ύπνο.

Το σουβλάκι είναι ακόμη βασικό τουριστικό μέγεθος. «Greek souvlaki» σου λέει ο ξένος. «Greek traditional food», εξηγεί ο ξεναγός με αγγλικά επιπέδου ανάμεσα σε Lower και Τσίπρα που μιλάνε οι περισσότεροι Έλληνες. Mykonos, souvlaki, mousaka, τρία ακλόνητα ελληνικά brand name για τα οποία έρχονται οι ξένοι στα νησιά μας.

Kαλός κι ο Παρθενών, καλή και η Ακρόπολη, αλλά άμα έρθει η ώρα να μιλήσει η «στομάχα», μόνο το σουβλάκι σε πίτα καθαρίζει την μπουγάδα γιατί η αστακομαραρονάδα είναι πιο ακριβή κι απ’ τον ΕΝΦΙΑ. Τη βουτάει λοιπόν τη σαντουιτσάρα ο ξένος, ο πολιτισμένος – τάχα μου - Ευρωπαίος, την αρπάζει ο χαζοχαρούμενος Αμερικάνος που άμα δεν «χτυπήσει» βρώμικο (μπέργκερ) στο fastfood δεν λειτουργεί, τη βουτάνε και Κινέζοι, Γιαπωνέζοι, Κορεάτες και λοιποί σχιστομάτηδες και μουγκρίζουν από ευχαρίστηση… Μμμμμ… Γκουντ, γκουντ… Και καθώς είναι της φτήνιας, 2,50 ευρουλάκια τσάμπα πράμα, βουτάνε κι ένα δεύτερο και κει η ηδονή εκτοξεύεται… Σουβλάκι, μπίρες, κάτι ζέστη, κάτι ο περίφημος αθηναϊκός ουρανός, Waouh! Yes, I love Greece!

Κι έρχονται τώρα οι κανδαυλατζήδες ν’ ανεβάσουν το σουβλάκι! Γιατί ορέ; Μιλάς τώρα για «έγκλημα» και εθνική προδοσία συνάμα! Δεν βγαίνω καλέ, δεν βγαίνω, θα μας πουν. Γιατί… βγαίνουμε εμείς; Όλοι… μπαίνουμε. Στην Ελλάδα όλοι μπαίνουν μέσα. Ελλάς Ελλήνων Μπασμένων…

Και συ λαέ βασανισμένε, λαέ μου πεινασμένε, που δεν αποχωρίζεσαι το σουβλάκι μηδέ Μεγαλοπαρασκευιάτικα ετοιμάζεσαι για νέους Γολγοθάδες. Χαλκιά – χαλκιά φτιάξε καρφιά, να μας σταυρώσεις επί τόπου…

Υπομονή προδομένε μου λαέ… Κι αν η Κυβέρνησή σου μένει απαθής μπροστά στο δράμα σου, θα ’ρθει και για μας η ώρα του Παραδείσου. Αν οι Μουσουλμάνοι βρίσκουν στους ουρανούς του Αλλάχ βουνά από πιλάφια, εμάς ίσως και να μας περιμένει κανένα δάσος από σουβλάκια, και ποταμοί από τζατζίκι, ντομάτες, πατάτες και λίγο κρεμμυδάκι ψιλοκομμένο…

ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ

alexiskalessis@yahoo.gr