Κι αυτόν τον σεβασμό που αξίζεις, θα στον δώσω εγώ. Θα τον καταθέσω στεφάνι στα πόδια σου, όπως κάνουν με τους ήρωες στις εθνικές επετείους. Μόνο που αυτοί είναι ήρωες για μια μέρα ενώ εσύ είσαι ήρωας όλο τον χρόνο, πολλά χρόνια τώρα, απλά δεν σου το ’πε κανένας- ποιος άλλωστε κει πάνω στα βουνά που ’σαι χαμένος; Και γιατί;

Respect ρε μάγκα μου! Δεν έχω τίποτε άλλο να σου πω, μήτε κι εσύ ζήτησες ποτέ τίποτε «άι μωρέ, όλα καλά, μεροκάματο να βγιένει», έλεγες πάντα, και μετά, σαν να το υποσχέθηκες στον εαυτό σου, «άι, κάνα χρόνο ακόμη να παντρέψου του κορίτσι κι μιτά βλιέπουμι…». Καλά, σε πιστέψαμε… Κι αν δεν το ’χεις πει αυτό, μα είσαι ακόμη εκεί, στη δουλειά.

Θα κοντεύει-δεν θα κοντεύει τα εβδομήντα ο Παναγιώτης; Έχει πάντα την όψη της υγείας που έχουν οι άνθρωποι των βουνών. Ήξερα ότι θα τον βρω κάπου εκεί ανεβαίνοντας με το αυτοκίνητό μου για το ορεινό χωριό. Τον καταλαβαίνω απ’ τις φωνές του :

-Ντε μωρέ, ντεεεεε… Ντε είπα…

Αυτά τα «ντε» δεν είναι φωνές ανθρώπων. Είναι πια ήχοι του δάσους κανονικοί, ενταγμένοι στην αρμονία του τοπίου. Ακούγονται διάσπαρτοι, σποραδικά, και μαρτυράνε τον αγώνα που δίνουν οι άνθρωποι μαζί με τα μουλάρια τους.

«- Ντε μωρέ… Πρρρρρρ… Το χαΐρι μου μέσα σήμερα…» .

Για τους υλοτόμους της Πίνδου αυτή εδώ είναι η εποχή τους. Τα χιόνια έλιωσαν, τα δένδρα στέγνωσαν, πέταξαν από πάνω τους τον χειμώνα και περιμένουν το αλυσοπρίονο που το κρατά ένα στιβαρό χέρι για να τα κόψει. Οι χοντροί κορμοί των πεύκων πρέπει να κατέβουν με τα ζώα –πώς αλλιώς;- ψηλά από το βουνό κάτω στον δρόμο όπου θα τεμαχιστούν, θα καθαριστούν και θα φορτωθούν στα φορτηγά για οικοδομική –κυρίως- ξυλεία.

Άλλη Ελλάδα αυτή εδώ. Μα πρέπει να βγεις απ’ την πόλη για να την βρεις. Στις πόλεις, η μέρα δεν ξεκινά με τον ήλιο, αλλά με τις πρωινές εκπομπές της τηλεόρασης. Εκεί μαζεύεται το γνωστό κηφηναριό και μιλά για εκλογές. Κυρίες και κύριοι είναι μαζί μας ο κύριος Ταδόπουλος, βουλευτής του Νοτίου Τομέα Αθηνών και η κυρία Δείνα, υποψήφια στην Α’ Πειραιά…

Κρατικοδίαιτοι, οχτακόσια χρόνια βουλευτές. Φρέσκο, ροδαλό μάγουλο, καλοκοιμισμένες φάτσες, ωραία κοστούμια και άψογο μαλλί κομμωτηρίου, ώρα 7 το πρωί μόλις- από τι ώρα το χτένιζαν; Κι από θεωρίες για ανάπτυξη; Εδώ να δεις. Εμείς κύριοι θα φέρουμε δουλειές. Δουλειές και μόνο δουλειές. Το είπε κι ο πρόεδρός μας. Προτεραιότης μας η ανάπτυξη. Εμείς θα μειώσουμε τους φόρους, εμείς θα φέρουμε επενδύσεις ενώ οι αντίπαλοί μας αποδείχτηκαν ανίκανοι στον τομέα αυτό.

-Ντε μωρέ… Ντε να πάρει ο διάολος…. Πρρρρρρ…

Τ’ ακούς μωρέ Παναγιώτη; Έρχεται η ανάπτυξη. Στο τσεπάκι την έχουν όλοι αυτοί, δεν τη βλέπεις έρμε; Οι καφετέριες του Κολωνακίου, οι ακριβές ψαροταβέρνες του Πειραιά, τα δεμένα κότερα στις μαρίνες της Αττικής, τα κλειστά πολυτελή γραφεία τηλεοπτικών σταθμών, όλα δουλεύουν για την ανάπτυξη. Οι εθνικοί μας μεταπράτες κάνουν δημόσιες σχέσεις. Επιδίδονται σε διανομή κρατικών αξιωμάτων, σε μεγάλα και μικρά «ντήαλς». Το τραπέζι της νέας εξουσίας στρώνεται και συ πάλι απουσιάζεις. Εσύ μια φράση πάντα έλεγες, «εξ απανέκαθεν» :

- Εκλογιές κιιιιι... Εμείς ιδώ, άμα δεν πάμε Δευτέρα για δλιά, δεν θα ‘ρθει κάνας Μητσοτάκς να μας δώσει να φάμι…».

Respect ρε μάγκα μου! Και σε σένα, και στη Δήμητρα που, φεύγοντας, την άφησα να δουλεύει στη γειτονιά. «Μαγαζάκι μια σταλιά 2χ3». Επιδιορθώσεις ρούχων. Ένας σωρός από παντελόνια που θέλουν κόντεμα, στένεμα ή φάρδεμα και στη μέση η Δήμητρα, πάντα σκυφτή, κι ένα ραδιοφωνάκι. Αυτή δεν ακούει κελαηδίσματα πουλιών, ούτε ήχους αλυσοπρίονων. Ξεκινά τη δουλειά πρωί – πρωί ακούγοντας τα αστεία και τις «τρελαμάρες» του Χαϊδά, και μετά, όταν αρχίζουν τα πολιτικά, το γυρίζει, πιάνει και ακούει λαϊκά καψουροτράγουδα.

-«Βαδίζω και παραμιλώωωω. Μ’ αυτήν τη συμφοράααα μου... »

Το βελόνι πάει κι έρχεται, το μάτι κόβει και υπολογίζει, μετά το ψαλίδι πιάνει δουλειά. Κι έχει και τον καημό της η Δήμητρα, την παράτησε ο άλλος, αλλά «δεν βαριέσαι, τέτοιος που ήταν»…

«Τέτοιος» δεν ήταν, αλλά έγινε… Οικοδόμος, έπαιρνε κάτι εργολαβίες. Μετά, τα... γνωστά. «Κάθισε» η οικοδομή, κανείς δεν έκτιζε, έπεσε να πεθάνει - τώρα, μάθαμε όλοι και το λέμε... κατάθλιψη. «Κατάθλιψη και θα πω τίποτε…».

Προσπάθησε η άλλη να τον συνεφέρει, μπα, τζάμπα κόπος εκείνος πήρε τον δρόμο του- «όλο τσίπρο, τσίπρο, τσίπρο, πού θα πάει αυτό; Αλκοολικός κατάντησε» μου είπε μια μέρα η Δήμητρα.

- Σου ‘φερα εφημερίδες Παναγιώτη...

Καθώς τον νογούσα αποκλεισμένο στα βουνά, πάντα του πήγαινα κάνα δυο εφημερίδες. Τις πήρε, έριξε μια γενική ματιά στην πρώτη σελίδα και τις άφησε παράμερα. Στα πρωτοσέλιδα χαμογελαστοί υποψήφιοι –το Photoshop κάνει καλή δουλειά- έλεγαν, κάπως κλισεδιάρικα, πως «όλοι μαζί μπορούμε να προετοιμάσουμε ένα καλύτερο μέλλον».

Καλύτερο μέλλον, νέα αρχή, νέα σελίδα, έργα, εμπιστοσύνη, αγάπη για τον τόπο… Ο πολιτικός λόγος έχει στερέψει από φαντασία, λογικό θα πεις, αφού δεν παράγεται πια πολιτική. Αλλά, και τι να υποσχεθείς σε έναν κόσμο που, μετά από δέκα χρόνια Μνημονίων δεν τρέφει καμιά αυταπάτη παρά μονάχα κάνει πως δεν καταλαβαίνει;

Και ποιος δεν ξέρει ότι δουλειές υπάρχουν, απλά δεν πάει κανείς να τις κάνει γιατί, αυτοί είμαστε, μια κοινωνία πλαδαρών που κοιτάνε να ζήσουν πουλώντας αέρα»;

- Ρε συ, γυρίζει και μου λέει ο Παναγιώτης, ξέρεις ότι δεν βρίσκω πια ούτε Αλβανούς για βοηθούς;

Πώς να βρεις; Οι Αλβανοί δεν είναι πια οι φτωχοί μετανάστες που δέχονταν οποιαδήποτε δουλειά. Ενταγμένοι κανονικά στην εργατική δύναμη της χώρας παρουσιάζουν πια την ίδια ακριβώς συμπεριφορά με όλους τους υπόλοιπους. Και τα παιδιά τους, το ίδιο μαλθακά με τα δικά μας. Όλα μαζί ξενυχτούν τα βράδια πίνοντας μπίρες και καπνίζοντας στριφτό, και το πρωί κοιμούνται ως τη μία, για να πάνε «αργάμιση» το μεσημέρι για καφέ, έχοντας στην τσέπη το πεντάευρο του παππού ή της γιαγιάς…

Respect ρε μάγκα μου! Όχι γιατί δουλεύεις σαν σκύλος στα εβδομήντα σου, αλλά γιατί ξέρεις τι γίνεται στη χώρα, δεν τρέφεις αυταπάτες. Γιατί έχεις τη σοφία να πεις πως «έτσι έχουν τα πράγματα», δεν αλλάζουν, ούτε με «πρώτη φορά αριστερά», ούτε με την... «πολλοστή φορά δεξιά», το κεφάλι μας το άδειο τα φταίει.

Κι έτσι, στης ζωής το μαγκανοπήγαδο , εσύ «ντεεεε ντεεεε», θα φωνάζεις μια ζωή για να κουμαντάρεις το μουλάρι σου, καθώς αυτό θα γλιστράει στις κακοτράχαλες κατηφοριές του βουνού….

ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ

alexiskalessis@yahoo.gr