Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Το όνειδος των ιδιαίτερων μαθημάτων από δημόσιους λειτουργούς

Δημοσίευση: 23 Αυγ 2019 16:34

Αφορμή για το σημερινό δημοσίευμά μου αποτελούν οι πρόσφατες καταγγελίες του προέδρου της Ένωσης Ιδιοκτητών Φροντιστηρίων Μέσης Εκπαίδευσης ν. Λάρισας κ. Χρήστου Βλούχου σε βάρος επίορκων καθηγητών του δημόσιου σχολείου, που προσφέρουν, παρανόμως, ιδιαίτερα μαθήματα, τις οποίες και προσυπογράφω σχεδόν στο σύνολό τους, μια που, κατ’ επανάληψη στο παρελθόν, έγινα και εγώ κακός, επειδή ασχολήθηκα με το συγκεκριμένο θέμα, που, όντως, αποτελεί, επί δεκαετίες, γάγγραινα της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας.

Θα πρέπει, ωστόσο, να επισημάνω, εξ αρχής, ότι βασική δική μου επιδίωξη ήταν και παραμένει η αναβάθμιση του δημόσιου σχολείου σε τέτοιο βαθμό, ώστε, αν είναι δυνατόν, να μη χρειάζονται, γενικώς, οι μαθητές φροντιστήρια και, ιδίως, ιδιαίτερα μαθήματα, από όποιον κι αν προσφέρονται, των νομίμων φροντιστών μη εξαιρουμένων. Επειδή, όμως, κάτι τέτοιο στη χώρα μας είναι, σχεδόν, αδύνατο να συμβεί, θα ήταν σημαντικό επίτευγμα για την κυβέρνηση Μητσοτάκη ν’ αντιμετωπίσει, αποτελεσματικά, το όνειδος των ιδιαίτερων μαθημάτων από δημόσιους λειτουργούς, τα οποία, στο κάτω­κάτω της γραφής, απαγορεύονται διά νόμου εδώ και δεκαετίες. Διαφορετικά, ας τα νομιμοποιήσει, τέλος πάντων, προκειμένου, αφ’ ενός μεν, τα έσοδα καθηγητών απ’ αυτά να παύσουν να είναι μαύρα και αφορολόγητα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το δημόσιο ταμείο, αφ’ ετέρου δε, οι γονείς να ζητούν απόδειξη για ευνόητους λόγους χάριν της τσέπης τους. Άλλωστε, ο στρουθοκαμηλισμός, για όποιους λόγους κι αν ακολουθείται, προσθέτει, δεν λύνει προβλήματα.

Υπήρξαν, βεβαίως, απόπειρες, κατά το παρελθόν, αντιμετώπισης του προβλήματος και εφαρμογής του νόμου, αλλά όλες απέτυχαν, για πολλούς και ποικίλους λόγους, κυρίως όμως, γιατί δεν υπάρχει πολιτική βούληση εκ μέρους της πολιτείας και των οργάνων της για κάτι τέτοιο.

Για του λόγου το αληθές θα σταθώ σ’ ένα περιστατικό, που μου συνέβη πριν αρκετά χρόνια και ενώ ήμουν, ακόμη, μάχιμος εκπαιδευτικός και διευθυντής σχολείου της πόλης μας. Ήταν η περίοδος κατά την οποία η Ένωση Ιδιοκτητών Φροντιστηρίων Ελλάδος, στην προσπάθειά της να προστατεύσει τα συμφέροντα των μελών της, προχώρησε σε έρευνα και σε κατάρτιση λίστας με συγκεκριμένα ονόματα καθηγητών ανά την Ελλάδα, που σύμφωνα με τις πληροφορίες της προσέφεραν με αμοιβή ιδιαίτερα μαθήματα, κατ’ οίκον. Για να στοιχειοθετηθούν, όμως, οι καταγγελίες σε βάρος τους, έπρεπε να βρεθούν, όπως ήταν φυσικό, μάρτυρες, που να καταθέσουν, ενόρκως, εναντίον των καταγγελλομένων, μια που οι καταγγελίες στηρίζονταν μόνο σε φήμες, οι οποίες, ως γνωστόν, δεν επαρκούν, για να αποδοθεί δικαιοσύνη.

Η λίστα αυτή, τέθηκε στα υπόψη του Υπουργείου Παιδείας και, σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής, εμπεριείχε και καμιά εικοσαριά ονόματα Λαρισαίων καθηγητών. Επειδή, όπως το συνήθιζα, είχε προηγηθεί, τότε πριν λίγο καιρό, δημοσίευμά μου σχετικό με το όνειδος των ιδιαιτέρων, κλήθηκα στο γραφείο του απ’ τον, τότε, Προϊστάμενο Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ν. Λάρισας, προκειμένου, αν έχει πέσει κάτι στην αντίληψή μου για κάποιους συναδέλφους, να το καταθέσω επωνύμως αναφέροντας και τα ονόματά τους. Είναι, όμως, άλλο πράγμα η φήμη, που σημαίνει κουτσουμπολιό, και άλλο η επίσημη καταγγελία, που θέλει τεκμηρίωση, γιατί, διαφορετικά, κινδυνεύει κανείς να κατηγορηθεί για συκοφαντία και να μπλέξει άσχημα.

Όταν, λοιπόν, μέσα σ’ ένα ιδιαίτερα φιλικό κλίμα ρωτήθηκα απ’ τον προϊστάμενό μου, αν ξέρω συνάδελφο στη Λάρισα, που να κάνει ιδιαίτερα, του ζήτησα την άδεια και την πήρα, προκειμένου να του απαντήσω με μια προσωπική ερώτηση, ζητώντας να μάθω εγώ απ’ αυτόν, αν ξέρει ο ίδιος κάποιο τέτοιο συνάδελφο. Το αποτέλεσμα ήταν να γελάσουμε και οι δύο, αφού γνωρίζαμε, ότι χωρίς επ’ αυτοφώρω σύλληψη και χωρίς τη συνεργασία και καταγγελία γονιού, κινδυνεύαμε να μπούμε σε περιπέτειες. Έκανα, όμως, και κάτι άλλο ακόμα. Του ζήτησα, αν την κρατούσε στα χέρια του, να μου διαβάσει, τουλάχιστον, τη λίστα με τα ονόματα των Λαρισαίων καθηγητών, προκειμένου να πω, αν έχω ακούσει κάτι για κάποιον απ’ αυτούς, και επειδή μου το αρνήθηκε, σταματήσαμε εκεί τη συζήτησή μας και, απ’ ό, τι γνωρίζω, η υπόθεση αυτή έκλεισε με ελάχιστα θύματα σ’ όλη την Ελλάδα και το κακό συνεχίζεται.

Ζητώ, γι’ αυτό, και εγώ απ’ τη νέα υπουργό Παιδείας, αλλά και απ’ τον ίδιο τον πρωθυπουργό να βρουν τρόπο αντιμετώπισης του προβλήματος, υπενθυμίζοντας ότι, αν το τσιγάρο κοστίζει και μολύνει τη ζωή μας, τα ιδιαίτερα μαθήματα και οι «γαλατάδες», όπως συνηθίζω να αποκαλώ τους ιδιαιτεράδες του δημόσιου σχολείου, πέραν απ’ αυτό δείχνουν την ανεπάρκεια του εκπαιδευτικού και πολιτικού μας συστήματος. Ιδού η Ρόδος, λοιπόν.

Από τον Κώστα Γιαννούλα