Χωρίς το μειδίαμα, το γέλιο ή ένα ξέσπασμα ευθυμίας, η ζωή μας δεν έχει χάρη. Μία ευτράπελη ιστορία, σίγουρα μας χαρίζει τη θυμηδία.
Βρισκόμαστε στο 1925. Σχεδόν δύο αιώνες πριν. Σοβαρά προβλήματα βασανίζουν τότε την Ελλάδα. Λίγο μετά τη Μικρασιατική καταστροφή. Πολιτικά και οικονομικά. Πρωθυπουργός την εποχή εκείνη ήταν ο Θεόδωρος Πάγκαλος. Ο παππούς τού σημερινού Θεόδωρου Πάγκαλου, πολιτικού και πρώην υπουργού. Πληθωρικός κι εκείνος όπως ο εγγονός του. Βρήκε την ευκαιρία να επικρατήσει στον πολιτικό στίβο και να επιβάλει τη Δικτατορία. Ό,τι ήθελε έκανε. Αφού νόμισε ότι έλυσε τα εκκρεμή προβλήματα, είπε ν’ ασχοληθεί με τη μόδα. Την εποχή εκείνη οι γυναίκες, σύμφωνα με τη μόδα, άρχισαν να κονταίνουν τα φορέματά τους. Ένα φλας έκανε στο μυαλό του και σκέφτηκε πως τα φουστάνια των γυναικών μπορούν να εναντιώνονται στο δικτατορικό του statu quo. Κάλεσε λοιπόν τον Αστυνομικό διευθυντή και διέταξε Αστυνομικούς και Χωροφύλακες να πάρουν από μία μεζούρα και να μετρούν τα φορέματα των γυναικών. Αν το φόρεμα απείχε από το έδαφος πάνω από 30 εκατοστά η αδικοπραξία οδηγείτο εις τη Δικαιοσύνη. Δηλαδή σκληρός Νόμος, αλλά Νόμος(Duralexsedlex). Τι το θελε αυτό ο Πάγκαλος; Αλλά είναι αποδεδειγμένο ότι κάθε Δικτάτορας έχει στο μυαλό του και κάποια λάσκα βίδα. Άλλος στην εξουσία, άλλος τον πλουτισμό, άλλος τα κρεματόρια, άλλος τα Γκουλάγκ, άλλος το Σουλτανικό μεγαλείο κ.λπ.
Ο κόσμος και με το δίκιο του ξεσηκώθηκε. Ο λαός, ο Τύπος, τα σωματεία, σήκωσαν παντιέρα, για τον ηλίθιο Νόμο, που έθιγε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ο νόμος καταργήθηκε πάραυτα. Οι γυναίκες ζητωκραύγαζαν, οι έμποροι ένδυσης χάρηκαν, καθώς και οι ηδονοβλεψίες. Βεβαίως όπως πάντα, έξω γίναμε ρεζίλι.
Ο Μπαϊραχτάρης, την ίδια περίπου εποχή, ήταν στην Αθήνα ένας Αστυνομικός ολίγον suigeneris αλλά και πολύ ζόρικος. Έτοιμος να ορμήσει ως λέων κατά των θυμάτων του. Φοβερός και τρομερός ο Δημήτριος Μπαϊραχτάρης. Καθόταν ανήσυχος στην υπηρεσιακή του καρέκλα κι όλο ψιθύριζε:«Ε, ρε ρεμάλια ψαλίδι που σας χρειάζεται». Κι όλο έκοβε κλεφτές ματιές, έτοιμος για να ορμήσει. Και ω του θαύματος, δεν άντεξε και πολύ. Κραδαίνων πύρινη ρομφαία, όρμησε ακατάσχετος κατά τον Κουτσαβάκηδων.
Κουτσαβάκης ή Κούτσαβος ήταν τότε ο ψευτοπαλληκαράς. Μεγάλη μάστιγα τότε για την Αθήνα. Η παρουσία τους έντονη. Οι πράξεις τους απρόβλεπτες και πάντα ενοχλητικές. Η δυσφορία των Αθηναίων μεγάλη. Αλλά και ο φόβος. Στα καλά καθούμενα έκαναν την παρουσία τους αυθάδη και προκλητική. Πουλούσαν τη μαγκιά τους στους περαστικούς και αδίστακτοι έλυναν τις διαφορές τους, που αυτοί τις προκαλούσαν, με τη βία. Φορούσαν μόνον το ένα μανίκι από το παλτό και το άλλο κρεμόταν δεξιά, καθώς και προς τη μεριά που έκλινε ελαφρά και το σώμα τους. Χαρακτηριστική καρικατούρα, που φανέρωνε άνθρωπο τραμπούκο, που είναι έτοιμος να εκβιάσει, να τρομοκρατήσει. Ένα τσιγάρο αναμμένο στο στόμα του, ζωνάρι στη μέση του και ένα σουγιά πτυσσόμενο. Το όργανο που έλυνε τις διαφορές.
Είχαν και αυτοί τα στέκια τους. Κάτι καταγώγια, που έβγαζαν μπόχα. Εκεί ίσχυε το άβατό τους. Δεν πλησίαζε ούτε η αστυνομία. Ο νους του Δημήτρη Μπαϊραχτάρη στο ψαλίδι. Μετέτρεψε τα όργανά τους σε ψαλιδοχέρηδες και οι κουτσαβάκηδες τα βρήκαν μπαστούνια. Τα όργανα μ’ ένα ψαλίδι, τους έκαναν τ’ αλατιού. Ο Κουτσαβάκης ήταν σαν την καρικατούρα, που μας χάριζε ο αείμνηστος και δάσκαλος πολλών γενεών πιτσιρικάδων ο Ευγένιος Σπαθάρης στο θέατρο Σκιών στον Καραγκιόζη που ξέρουμε. Κουτσαβάκης ήταν ο Σταύρακας ο ντελιβεράς και ασήκωτος, ο πολλά βαρύς και απρόβλεπτος.
Κατ’ αρχήν τους έκοβαν μόνο τον μισό ευτραφή μύστακα. Μελετημένη διακωμώδηση του Μπαϊραχτάρη. Το μουστάκι τους ήταν το ατού τους. Να βγουν έξω με μισό μουστάκι; Ε, όχι. Να το κόψουν ολόκληρο; Ουδέποτε. η πρώτη ήττα. Στη συνέχεια τους έκοβαν το αφόρετο δεξί μανίκι, από τον ώμο. Διαπόμπευση οικτρά. Αυτό είναι το τελευταίο τους οχυρό. Χώρια που ξοπίσω τους έτρεχε η πιτσιρικάδα γιουχαίζοντες:«Κοψωμανίκες»! Τέλος τους αφαιρούσαν και το πτυσσόμενο στιλέτο.
Οι νταήδες εξαφανίστηκαν από προσώπου γης. Δεν ξαναφάνηκε ούτε ένας για δείγμα. Ο κόσμος ηρέμησε και ο Μπαϊραχτάρης ανακηρύχθη, ο Σωτήρ του Άστεως.Και τώρα το δίδαγμα. Δείτε πως χωρίς μεγάλο κόπο, αλλά μόνο με εύστοχο τρόπο, διελύθησαν οι Κουτσαβάκηδες.
Ο Κουτσαβακισμός όμως διατηρείται και σήμερα και μάλιστα χειρότερος. Με αδίστακτο κομπασμό, με χυδαιότητα, με εγκληματικές πράξεις. Μόνο που σήμερα γνωρίζουμε τους Κουτσαβάκηδες όχι από το κρεμασμένο μανίκι, αλλά από κουτιά με μπογιές, που σπιλώνουν την πόλη, από Μολότοφ και καταστροφές, από θράσος και βλακώδη ανθελληνική τάση να υποκαθιστούν Κράτος και Δικαιοσύνη.
Λέτε να μην μπορεί ολόκληρο κράτος να τους κόψει μουστάκια και μανίκια. Όχι δα! Είναι βέβαιο πως δεν το θέλουν. Πώς ο Μπαϊραχτάρης έκοψε τον Γόρδιο δεσμό με ένα ψαλίδι μόνο;