Συμβαίνει λοιπόν ο εθελοντισμός να μην ταυτίζεται με την κοινωνία των πολιτών αλλά να αποτελεί μέρος αυτής. Η ευαισθητοποίηση των πολιτών εκφράζεται σε πολλαπλά και διαφορετικά πεδία παρέμβασης. Πολλές φορές η δράση των πολιτών επεκτείνεται από το ένα πεδίο στο άλλο.
Επομένως οι δραστηριότητες των οργανώσεων που βασίζονται σ’ αυτήν την εθελοντική προσφορά είναι πολύπλοκες, αλληλοσυμπληρωματικές και βρίσκονται σε στενή σχέση αλληλεξάρτησης μεταξύ τους, εφόσον τις περισσότερες φορές οι ζώνες ενδιαφέροντός τους επικαλύπτονται.
Τα αποτελέσματα των δράσεων αυτών είναι επομένως ευεργετικά όχι μόνο για το συγκεκριμένο πεδίο, στο οποίο απευθύνονται, μα αυτομάτως επεκτείνονται και στα υπόλοιπα. Στην Ελλάδα, το σύνολο των εθελοντικών μη κυβερνητικών, μη κερδοσκοπικών οργανώσεων (ΜΚΟ) δρα σε τομείς του περιβάλλοντος και της διατήρησης της οικολογικής ισορροπίας της γης, της υγείας, της πρόνοιας, της εκπαίδευσης και του πολιτισμού.
Κοινό στοιχείο που χαρακτηρίζει όλους τους παραπάνω τομείς είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η υπεράσπισή τους μα και η εξασφάλιση της συνέχειάς τους για τις υπόλοιπες γενιές αναδεικνύεται σε πρωταρχικό στόχο τους.
Ο ρόλος των εθελοντικών οργανώσεων αυξάνεται σε βαρύτητα και όλο και περισσότεροι άνθρωποι αναζητούν λύσεις για τα προβλήματά τους σ’ αυτές. Ο οργανωμένος εθελοντισμός ως μια μορφή «κοινωνικής εγγύησης» για τους ανθρώπους αναλαμβάνει να φέρει σε πέρας υποθέσεις όπου θίγονται, καταπατούνται και «βανδαλίζονται» τα θεμελιώδη δικαιώματα και οι περιβαλλοντικές αρχές.
Η σπουδαιότητα «του τρίτου δρόμου», όπως έχει επικρατήσει να αναφέρεται το σύνολο των ΜΚΟ τις τελευταίες δεκαετίες, αν την εξετάσουμε από την πλευρά της αξιολόγησης του αποτελέσματος και όχι από την πλευρά της εκκίνησης- κινητοποίησης έγκειται στο μέγεθος της ποσότητας και της ποιότητας των παρεχομένων υπηρεσιών φροντίδας προς τους δικαιούχους. Η ποσότητα και η ποιότητα αυτής της παροχής αναμφισβήτητα κρίνεται από τους δέκτες, που συνήθως δεν είναι μόνο συγγενείς, φίλοι ή γείτονες των άτυπων και οργανωμένων φορέων φροντίδας μα «ξένοι», «τρίτοι», «άγνωστοι».
Και εδώ κρύβεται το αποκορύφωμα της κινητήριας δύναμης της αυτοπροσφοράς. Όταν η προσφορά βοήθειας διαχέεται από το πνεύμα της αμεροληψίας και της απαλλαγής «του φόβου των ξένων», που στην ουσία προέρχεται από βαθύτερα συναισθήματα ανταποδοτικότητας, μόνο, τότε η αυτοπροσφορά θεωρείται ανιδιοτελής!
Ωστόσο είναι γεγονός ότι όσο και να προσφέρει κανείς τη βοήθειά του δεν πρόκειται να θέσει οριστικό τέλος στα ανθρώπινα παθήματα. Αυτό ασφαλώς δεν υποβαθμίζει την αξία όσων έχουν επιτελέσει διάφοροι εθελοντές. Δείχνουν τι μπορεί να επιτελεστεί όταν μεταχειριζόμαστε με σεβασμό τους πολύτιμους πόρους μας. Οποιαδήποτε ενέργεια γίνεται για να μειωθούν - έστω και λίγο - τα παθήματα είναι άξια επαίνου και προσοχής.

Από τον Νικόλαο Αλ. Φασούλα,
οικονομολόγο, συγγραφέα, σύμβουλο της 4ης Κοινότητας Δ. Λαρισαίων