είμαστε στο ίδιο έργο θεατές; Θα σταματήσουν οι καθυστερήσεις στις εγχειρήσεις, οι υπερτιμολογήσεις στα υλικά, ο συνωστισμός στα νοσοκομεία, τα φακελάκια, οι ελλείψεις σε προσωπικό και άλλα, μύρια όσα προβλήματα; Ειλικρινά δεν το πιστεύω. Η κατάσταση στα επείγοντα είναι αφόρητη και για ασθενείς και για γιατρούς και νοσηλευτές. Σκέτο τρελοκομείο. Οι διαμαρτυρίες των γιατρών σε ό,τι αφορά στις ελλείψεις σε πάσης φύσεως προσωπικό συνεχείς και ποτέ το πρόβλημα δεν λύνεται. Χρειάζεται –ο μη γένοιτο- να χειρουργηθείς: Επισκέπτεσαι τον ειδικό γιατρό και μπαίνεις σε μία μακριά λίστα, προκειμένου να έρθει η σειρά σου. Δύο επιλογές έχεις: Η μία, να περιμένεις να χειρουργηθείς σε δημόσιο νοσοκομείο, με κίνδυνο να υποστείς σοβαρή βλάβη στην υγεία σου ή ακόμα και να χάσεις τη ζωή σου. Η άλλη, να προσφύγεις σε ιδιωτική κλινική, για άμεση αντιμετώπιση, του προβλήματός σου. Αν ρισκάρεις να περιμένεις τη σειρά σου σε δημόσιο νοσοκομείο, στις περισσότερες περιπτώσεις, πρέπει να εγχειρίσεις στον αρμόδιο γιατρό το αντίστοιχο φακελάκι. Δεν λέω ότι όλοι οι γιατροί απαιτούν ή δέχονται φακελάκι. Υπάρχουν πάρα πολλοί λαμπροί επιστήμονες γιατροί, που τιμούν το λειτούργημά τους. Αλλά το φακελάκι έχει καταντήσει κάτι σαν θεσμός και οι πολίτες θεωρούν υποχρέωσή τους, να το δώσουν -έχουν, δεν έχουν- στον γιατρό. Εν τέλει, η μακροχρόνια αναμονή για να πάρεις σειρά στα νοσοκομεία, οδηγεί πλέον τους πολίτες, στο μέγιστο ποσοστό, στις ιδιωτικές κλινικές, έστω και αν πληρώνουν πολύ περισσότερα. Για την υγεία τους, σφίγγουν το ζωνάρι τους να τα βρουν. Δεν παίζει βέβαια με την υγεία. Σε ό,τι αφορά στα δημόσια νοσοκομεία, οι γιατροί λένε ότι οι αμοιβές τους είναι πολύ χαμηλές, αιτία από την οποία εκπορεύονται και τα περίφημα φακελάκια. Σίγουρα, έτσι είναι. Αλλά τότε, γιατί δεν παραιτούνται και να ιδιωτεύσουν; Οι πανεπιστημιακοί προτιμούν να είναι στα δημόσια νοσοκομεία, να έχουν ιδιωτικά ιατρεία και να χειραγωγούν και στις ιδιωτικές κλινικές. Θυμάμαι δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις υπουργών, που προσπάθησαν να το αλλάξουν αυτό. Η μία, όταν υπουργός ήταν ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και εγνωσμένης εντιμότητας Αλέκος Παπαδόπουλος, που θέλησε να υποχρεώσει τους γιατρούς να επιλέξουν τη μόνιμη απασχόληση στα δημόσια νοσοκομεία ή να ιδιωτεύσουν. Τι έγινε τότε; Αντικαταστάθηκε ο υπουργός! Δεύτερη περίπτωση, αυτή του επίσης έντιμου υπουργού Υγείας επί Ν.Δ., Γιώργου Σούρλα. Τι έγινε τότε; Αντικαταστάθηκε ο υπουργός! «Σκληρόν σοι προς κέντραν λακτίζειν». Το παρελθόν μας κάνει επιφυλακτικούς, ως προς το αν θα διορθωθεί η κατάσταση στον χώρο της δημόσιας υγείας, όσα νομοσχέδια και αν ψηφιστούν. Χρειάζονται δραστικά μέτρα για να διορθωθεί το μέγιστο αυτό πρόβλημα και δεν ξέρω αν κάποιος θα τολμήσει να τα πάρει. Πρωθυπουργέ, Αν δεν διορθώσεις τη δημόσια υγεία, ώστε να γίνει κοινό αγαθό όλων των πολιτών, θα έχεις αποτύχει στο σύνολο του έργου σου. Η υγεία, είναι το ένα (1) και ακολουθούν μηδενικά (επαγγελματική επιτυχία, πλούτος κ.λ.π.). Αν αφαιρέσεις το 1, θα μείνουν μόνο μηδενικά. Στο κάτω-κάτω, επιτρέπεται μια χώρα, όπου γεννήθηκε ένας Ασκληπιός, ο κατά Σοφοκλή και Σωκράτη «μέγας ιατρός και διδάσκαλος της ιατρικής» και ο Ιπποκράτης ο Κώος, ο θεμελιωτής της επιστημονικής ιατρικής, να έχει τα σημερινά χάλια της δημόσιας υγείας; Ας μην ξεχνάμε, ότι ο Ιπποκράτης ήταν ο δημιουργός του ηθικού κώδικα του ιατρικού επαγγέλματος με τον ιατρικό όρκο, στον οποίο καθόριζε την αποστολή και τα καθήκοντα του γιατρού. Τιμούμε τους γιατρούς, γνωρίζοντας πόσο δύσκολος είναι ο δρόμος που επέλεξαν και πόσα χρόνια και προσπάθειες χρειάζονται για να γίνει κάποιος ολοκληρωμένος επιστήμονας. Αλλά η ιατρική δεν είναι ένα οποιοδήποτε επάγγελμα, αλλά λειτούργημα, αφού διαχειρίζεται ανθρώπινες ζωές και υπηρετεί την υγεία του λαού. Και έτσι πρέπει να το βλέπουν εκείνοι που ακολούθησαν αυτόν τον δύσβατο και ανηφορικό δρόμο.

Από τον Σωτήρη Απ. Παπαποστόλου, συνταξιούχο δασοπόνο