πρόσφυγα. Η Ελλάδα έχει υπογράψει από το 1951 τη Σύμβαση της Γενεύης. Σύμφωνα με τη σύμβαση αυτή, πρόσφυγας είναι κάθε άνθρωπος που βρίσκεται έξω από το Κράτος όπου είναι πολίτης, εξ αιτίας δικαιολογημένου φόβου ότι θα υποστεί φυλετικό διωγμό (π.χ. οι Γιαζίντι), λόγω θρησκείας, εθνικότητας, ή εξαιτίας της ιδιότητας του οπαδού μιας ιδιαίτερης ομάδας πολιτικών απόψεων (π.χ.οι Γιουλενιστές). Πρόσφυγας επίσης θεωρείται αυτός που κινδυνεύει λόγω πολεμικών συγκρούσεων, εσωτερικών διαμαχών, γενικευμένης βίας και γενικής διασάλευσης της έννομης τάξης. Όσοι φεύγουν από τις χώρες τους για επιδίωξη βίου αντί επιβίωσης (και αυτής με δυσκολίες) είναι οικονομικοί μετανάστες, όπως οι εκατοντάδες χιλιάδες Αλβανοί κυρίως, Βούλγαροι, Ουκρανοί και άλλοι που ήλθαν κατά κύματα στην Ελλάδα και τη δυτική Ευρώπη μετά την κατάρρευση των εκεί καθεστώτων και την ελεύθερη μετακίνησή τους. Με τα μέχρι τώρα δεδομένα μετά το ‘12 και μέχρι το ‘17 μόνον ένα ποσοστό κάτω από 10% των αιτήσεων ασύλου που έτυχαν επεξεργασίας, έγιναν τελεσίδικα δεκτές στη Χώρα μας. Αυτό συνέβη, όταν ήταν σε έξαρση οι πόλεμοι στο Αφγανιστάν, μετά στο Ιράκ και τελευταία στη Συρία. Η Ελλάδα πλημμυρίζει λοιπόν από μετανάστες που γνωρίζουν ότι μόλις πατήσουν πόδι εδώ, όπως και στην Ιταλία (λιγότερο σε άλλες μεσογειακές χώρες λόγω μη εγγύτητας των θαλασσίων συνόρων, με το κέντρο συγκέντρωσής τους, την Τουρκία) «εν τω άμα και το θάμα», που λέει ο Λαός, θα υποβάλουν μια - έντυπη άλλωστε- αίτηση ασύλου στις αρμόδιες Αρχές, και μέχρι να εκδοθεί η αμετάκλητη απόφαση, έχουν τα ακόλουθα δωρεάν δικαιώματα, που δεν είχαν διανοηθεί στους τόπους καταγωγής τους. Δικαίωμα άμεσης στέγασης, ένδυσης, υπόδησης, σίτισης, ιατρικής περίθαλψης (αμέσως ΑΜΚΑ) και ειδικών επιδομάτων. Έχουν ακόμα δικαίωμα φοίτησης των παιδιών τους σε σχολεία, και ελεύθερης μετακίνησης, χωρίς δικαίωμα εξόδου από τη Χώρα υποδοχής, καθώς και επίσημης εργασίας. Μια παρένθεση εδώ. Από αρχές ‘15 μέχρι τέλος ‘18 πέρασαν από εδώ 1.065.000 πρόσφυγες και μετανάστες. Επισήμως μένουν στην Ελλάδα 60.000 από αυτούς. Μέχρι τώρα η Ελλάδα έλαβε από ευρωπαϊκά Ταμεία και τον ΟΗΕ 1,6 δισ. ευρώ, και από δικούς της πόρους μόνον για το πρώτο εξάμηνο του ‘19 εκταμίευσε 37,5 εκατ. ευρώ (πηγή «Διαύγεια»). Να υποθέσω ότι για τα τρία τελευταία χρόνια η Ελλάδα πλήρωσε από τον προϋπολογισμό της 200 εκατ. ευρώ; Τόσα βγαίνουν αναλογικά. Εχουμε λοιπόν: Τουρκία για 3 χρόνια και 3 εκατ. ξένους 3 δισ. ευρώ. Συνολική κατ' άτομο δαπάνη χίλια (1.000) ευρώ. Ελλάδα για 65 χιλιάδες ξένους και τρία χρόνια 1,8 δισ. ευρώ. Κατ’ άτομο δαπάνη φιλοξενίας 27.700 ευρώ. Πού πήγαν αξ. κύριοι και κυρίες τα λεφτά; Κάνω κάπου λάθος; Καταλαβαίνω πως η Τουρκία είναι φθηνότερη από την Ελλάδα. Πόσο όμως; Η επεξεργασία, τώρα των αιτήσεων διαρκεί καιρό για τα εδώ δεδομένα. Μήπως ο χρόνος έχει σχέση με το... κόστος φιλοξενίας; Ας μην είμαι καχύποπτος. Οι αιτούντες πάντως εκμεταλλεύονται μέχρις εσχάτων τα ένδικα μέσα, παρότι γνωρίζουν ότι ως οικονομικοί μετανάστες δεν θα τύχουν ασυλίας. Πριν λίγες μέρες έκθεση του ΟΗΕ επισημαίνει πως η Ελλάδα δεν είναι πλέον τόπος διέλευσης, αλλά παραμονής. Δυσάρεστη είδηση, επειδή αυτή η Χώρα δεν έχει μετανάστες μόνον. Εχει και Ελληνες. Εχει και μύρια προβλήματα, στα οποία προστίθεται η μεγάλη απείθεια, η έκνομη δραστηριότητα και οι ενδοφυλετικές συγκρούσεις με νεκρούς και τραυματίες μεταξύ των μεταναστών... Ας ομολογηθούν παράλληλα και ημέτερες αμαρτίες. Και ελληνικής έμπνευσης εμπόριο ψυχών γίνεται και «μαϊμούδες» ΜΚΟ λυμαίνονται πόρους και αδιαφάνεια στη διαχείριση κονδυλίων υπάρχει. Ας ομολογηθεί επίσης η μη απορρόφηση προσφύγων από τις χώρες του Βίσενγκραντ, και παράλληλα αντιδράσεις κοινωνιών της ενδοχώρας να δεχθούν δομές φιλοξενίας υπάρχουν. Το άμεσο αποτέλεσμα των μεγάλων ροών είναι η αδυναμία γρήγορης ταυτοποίησης. Οσοι παίρνουν άσυλο μπορούν να ταξιδέψουν σε Χώρες που υπέγραψαν τη συνθήκη της Γενεύης με ταξιδιωτικά έγγραφα ή να παραμείνουν εδώ μέχρι και μία τριετία από τη χορήγηση ασυλίας. Για να βοηθήσει η Ελλάδα τους πρόσφυγες χρειάζεται εκκαθάριση του μεταναστευτικού ρεύματος. Ιστορίες της Ειδομένης ή της Μόριας, όπως και νάχει, δεν μας τιμούν. Λύσεις υπάρχουν, αλλά μακριά από κραυγές υπόπτων, ιδεοληπτικών και αδαών. Βλέπω και διαβάζω συχνά πολλή -πώς να το γράψω- «πρεμούρα» για την προστασία των λαθρομεταναστών. Δεν άκουσα όμως ποτέ για κάποιον αντεξουσιαστή, αλληλέγγυο, μηκυοδίστα/στρια (επί πληρωμή βεβαίως ο ίδιος/α) να έχει φιλοξενήσει κάποιον μετανάστη στο σπίτι του. Κάνουν όμως ντου με ευκολία σε ιδιοκτησίες ανθρώπων που πληρώνουν ΕΝΦΙΑ, δημοτικά και άλλα τέλη, εισβάλλουν σ' αυτές και... ροπαλοδικαίω, αφού εξασφαλίσουν ορμητήρια για τους ίδιους και φιλοξενήσουν χρήστες και διακινητές ναρκωτικών, παρέχουν ύστερα βιτρίνα αλληλεγγύης σε οικονομικούς εισβολείς και τους στοιβάζουν ομαδικά σε κτίρια, που δεν τους ανήκουν, αλλά έχουν καταλάβει με εφόδους διαρκείας. Η αλληλεγγύη, όχι ως πρόφαση, είναι πράξη ελέους Τα..μνημόσυνα με ξένα..κόλλυβα είναι εμπαιγμός. Η δυσάρεστη όμως κατάσταση ..επί της κεφαλής μας, και η εκβιαστική πολιτική Ερντογάν που- παρά τα δισεκατομμύρια που εισπράττει για τη συγκράτηση, τη διαμονή και τη διατροφή αλλοδαπών φυγάδων στη Χώρα του -ανοιγοκλείνει τα σύνορα για τις εκροές χιλιάδων εκεί στρατοπαιδευμένων την εβδομάδα προς τη «φίλη» Ελλάδα, είναι αδύνατο να συνεχιστεί. Οι ορδές των μεταναστών, οι ομάδες ανάμεικτων ροών και οι αφίξεις σχεδιασμένων ασυνόδευτων παιδιών μοιάζουν με εισβολή σε ξένη Χώρα. Αν δεν εμποδιστούν στα θαλάσσια σύνορα, είναι αδύνατο να μην πατήσουν ελληνική γη. Από τα πλήθη των εισερχόμενων εξαφανίζονται με τον καιρό δεκάδες χιλιάδες τον χρόνο. Είναι όσοι δεν έτυχαν ασυλίας, εκκρεμεί η απόφαση ή δεν πέρασαν από κανέναν έλεγχο. Είναι οι λαθροεισβολείς, που δεν τους βρίσκει, ούτε τους ψάχνει κανένας. Σαν ευφυείς Ελληνες από αρχές του ‘15 τους αφήνουμε ελεύθερους να κινούνται και να γίνονται καπνός, αφού... λιαστούν πρώτα στην Ομόνοια. Και το επίτευγμα της ευφυΐας μας; Τους κάναμε σινιάλο, να εξαφανιστούν σεβόμενοι την «ελευθερία» τους και ανοίγοντας την Αμυγδαλέζα, που ήταν Χίλτον μπροστά στη Μόρια, ή τη Σύμη, όπου συνωστίζονται τριπλάσιοι, απ' όσους επιτρέπουν αυτά τα hot spots. Στη συνέχεια πολλοί επιδίδονται σε έκνομες δραστηριότητες, χωρίς να δείχνουν σεβασμό σ’ αυτή τη Χώρα, τους ανθρώπους της ή τις περιουσίες τους. Ισως οσφραίνονται, πως και οι κάτοικοί της τρέφουν τα ίδια αισθήματα εχθροπάθειας, έλλειψης σεβασμού στον Νόμο, κι έναν ανεξήγητο ωχαδελφισμό για τον συνάνθρωπο. Όπως και να ‘ναι η ανοχή μιας απαράδεκτης ιστορίας, που άρχισε να οδηγεί σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις, πρέπει να σταματήσει. Το πρόβλημα οφείλεται σε συνδυασμό αιτιών. Αρχίζει από την εγγύτητά μας προς την αφετηρία εφόρμησης των ροών, την Τουρκία, και φτάνει στις ιδεοληψίες, την ανικανότητα και την (όχι πάντα ανυπαίτια) γραφειοκρατία. Δεν πάει όμως άλλο. Όπως και για πολλές άλλες, η συγκεκριμένη ωρολογιακή βόμβα πρέπει να απενεργοποιηθεί. Τώρα. *Διόρθωση «ημαρτημένων» του άρθρου της περασμένης Τρίτης Η μεταμεσονύκτια γραφή του άρθρου της περασμένης Τρίτης επαλήθευσε το γνωμικό πως... «της νύχτας τα καμώματα τα βλέπ' η μέρα και γελάει». Λοιπόν. Η δημιουργία κουρδικού Κράτους δεν προβλέφτηκε από τη Συνθήκη της Λωζάνης, το ‘23, αλλά των Σεβρών το 1920. Έγραψα το αντίθετο. Mea coulpa. Επίσης η μέρα απόβασης των Συμμάχων στη Νορμανδία της Γαλλίας το καλοκαίρι του ΄44 ήταν η 6.6ου.(6.6), όχι τον 7ο μήνα, που γράφηκε. Εδώ υπήρξε παραδρομή αριθμού, για την οποία επίσης ζητώ τη συγνώμη των αναγνωστών μου.