Εκτύπωση αυτής της σελίδας

«Ψυχολόγησέ με»

Κακό χωριό

Δημοσίευση: 27 Οκτ 2019 17:10

Κακό χωριό τα λίγα σπίτια. Βγαίνεις στη βεράντα κι όλο τους ίδιους γείτονες βλέπεις. Όλοι καρμπόν με σένα. Στη φάτσα, στο ντύσιμο, στο μυαλό. Την πρώτη μέρα χαιρετάς, τη δεύτερη μουτρώνεις, την τρίτη βρίζεις. Την τέταρτη μέρα συνηθίζεις.

Κακό χωριό τα λίγα σπίτια. Βγαίνεις στο καφενείο κι όλοι τον ίδιο καφέ πίνουν, το ίδιο μπεγλέρι κοπανάνε στο χέρι. Την πρώτη μέρα παραξενεύεσαι, τη δεύτερη ξεκουφαίνεσαι απ’ τον θόρυβο, την τρίτη βρίζεις. Την τέταρτη δεν ακούς πια τίποτα.

Κακό χωριό τα λίγα σπίτια, αλήθεια είναι. Βγαίνεις στη λαϊκή όλοι τα ίδια πουλάνε. Κάθε πάγκος και μια φωτοτυπία. Την πρώτη μέρα απορείς, τη δεύτερη πας στον οφθαλμίατρο (δεν μπορεί, εσύ θα φταις που τα βλέπεις ίδια), την τρίτη μένεις νηστικός. Την τέταρτη αγοράζεις.

Στην Τουρκία ο Ερντογάν κάνει πόλεμο για να ενισχύσει τις κεντρομόλες δυνάμεις του έθνους του, αυτές που το κρατάνε ενωμένο και συσπειρωμένο. Εμείς δε χρειάζεται να κάνουμε κάτι. Κοιτάμε απλώς ο ένας τον άλλο κι αφού διαπιστώσουμε ότι μοιάζουμε απελπιστικά, προχωράμε ενωμένοι αλλά τυφλοί. Τυφλοί στη διαφορά.

Ντυνόμαστε κριτική επιτροπή στο GNTM, πιάνουμε πρώτο τραπέζι πίστα στα καφέ της πλατείας και καταδικάζουμε τις στιλιστικές εναλλακτικές επιλογές σαν να επρόκειτο για το όγδοο θανάσιμο αμάρτημα. Φοράμε τον μανδύα του δικαστή και αποδίδουμε δικαιοσύνη βασισμένοι στα δικά μας κριτήρια αν ο άλλος δίπλα μας φιλάει τη γυναίκα του, το σκυλί του, τον φίλο του ή τον εαυτό του στον καθρέπτη. Θεωρούμε προσωπική μας υπόθεση ποιον ακουμπούν τα χείλη του και ίσως η γλώσσα του.

Χειροκροτάμε τον τσαμπουκά του υπεύθυνου για την τήρηση του νόμου υπουργού που δημοσίως ανακοινώνει ότι θα παρακολουθήσει την ακατάλληλη ταινία μαζί με τον ανήλικο γιο του παρανομώντας ο ίδιος. Το ίδιο κάνουμε και με την αρχηγό κόμματος. Γιατί απλώς αν βρισκόμασταν στη θέση τους θα κάναμε το ίδιο. Στη χώρα που παίζεται ο Τζόκερ είμαστε όλοι Τζόκερ.

Ανεχόμαστε τις εποχικές καταλήψεις των δημοσίων σχολείων επειδή απλώς έρχονται το φθινόπωρο μαζί με τα κάστανα. Εθιμικό δίκαιο που κατανικά κάθε δεύτερη αντίθετη σκέψη, γιατί απλώς και μεις τα ίδια κάναμε. Το φαινόμενο είναι σαν την ακμή. Χτυπά τα νιάτα κι αν δεν ασχοληθείς δεν θα αφήσει ούτε σημάδι. Έτσι τουλάχιστον νομίζουμε.

  Φοράμε τη ρόμπα του Ζήκου στον Μπακαλόγατο και τρεις το λάδι τρεις το ξύδι λογαριάζουμε για τον δύστυχο διπλανό κι ας είναι το παιδί μας, ο σύντροφός μας τι θα φάει, τι θα πιει, τι θα φτύσει και τι θα καταπιεί. Το αισθητήριο όργανο της γεύσης του, η γλώσσα, έχει μετακομίσει στο δικό μας στόμα.

Γοητευόμαστε απ’ τη μονοκαλλιέργεια που επικρατεί στο ελληνικό χωράφι και θεωρούμε ζιζάνια, αγριοχόρταρα, ξένο σώμα κάθε παραφωνία στο ομοιόμορφο χαλί. Η ασφάλεια της ομοιότητας με το διπλανό μας και η ανακούφιση που αυτή προσφέρει έχει γίνει το ιερό δισκοπότηρο που μας μεταλαμβάνει κάθε Κυριακή.

Έχουμε συνηθίσει την εικόνα που μας περιβάλλει, έχουμε εξοικειωθεί με τα όσα βλέπουμε, όσο τρελά κι αν είναι, που τα προσπερνάμε θεωρώντας τα φυσιολογικά. Οι κεραίες της πνευματικής και σωματικής μας εγρήγορσης έχουν ατονήσει σχεδόν αδρανήσει. Περιπολικά σε πεζόδρομους με αστυνομικούς που δε φοράνε ζώνη, διαβάσεις αδιάβατες από πεζούς, τραπεζοκαθίσματα μέχρι το κέντρο της πλατείας, μουσικές για τα πανηγύρια το μεσοβδόμαδο, σχολικές αυλές ξέχειλες από τσιμέντο γιατί μόνο αυτό δεν ξηλώνεται, σκουπίδια παντού εκτός απ’ το σπίτι μας, κάθε γωνιά της πόλης προσωπικό μας πάρκινγκ, κάθε υπάλληλος δημόσιος ή ιδιωτικός υπηρετικό προσωπικό της Μαντάμ Σουσούς που κρύβουμε μέσα μας. Τσιγάρα στα τασάκια των εστιατορίων κι αποτσίγαρα φυτεμένα σαν μεταμοντέρνοι σπόροι στην άμμο του καλοκαιριού. Παιδιά-λουλούδια στις εξέδρες των γηπέδων κάνουν σεξ με τον αέρα όταν δεν σπάζουν κεφάλια και καθίσματα. Παιδικές χαρές και δημόσιες πλατείες αφοδευτήρια για τα γατόσκυλά μας. Τοίχοι που έχουν μετατραπεί σε ανοιχτά προσωπικά ημερολόγια και μαρτυράνε κάθε είδους καημό, πινακίδες στις άκρες των δρόμων πυροβολημένες σαν αγριογούρουνα. Μια αθλιότητα που δεν υπάρχει όταν δεν τη βλέπεις.

Η εθνική μας εσωστρέφεια δηλητηριασμένο χώμα όπου δε φυτρώνει άλλη άποψη, άλλη ιδεολογία, άλλη έκφραση, άλλη επιλογή από την τρέχουσα φαίνεται στις κατά καιρούς έρευνες του Ευρωβαρόμετρου, του ΕΚΚΕ (Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών), αλλά κρύβεται απ’ όσους έχουν καθήκον να γαργαλάνε, να τσιγκλάνε κι όχι να χαϊδεύουν. Είμαστε μοναδικοί και μόνοι.

Αποτέλεσμα η φυσιολογική ανάγκη για ασφάλεια, που βασίζεται στην ομοιότητα, να καταλήγει στενός κορσές, προκρούστεια κλίνη. Ό,τι περισσεύει, ό, τι δεν φτάνει, ό, τι διαφέρει να ταλαιπωρείται, να λοιδορείται, να αρρωσταίνει.

Κακό χωριό τα λίγα σπίτια, ειδικά όταν είναι ίδια.

Από τον Δημήτρη Παπαχατζόπουλο