Το κυρίαρχο ψεύδος πια, έχει τη δημοσιογραφική του εκδοχή, τη συνδικαλιστική του δικαιολόγηση, τον πανεπιστημιακό του φατριασμό, την κομματική του αγυρτεία και όλων αυτών τη γενικότερη αποδοχή και αδιαφορία. Στο παρόν κείμενο θα γίνει προσπάθεια να αποτυπωθούν τα κυρίαρχα όσα συμβαίνουν στον σκανδαλώδη χώρο της εγχώριας δημοσιογραφίας. Πρέπει να καταστεί γνωστό ότι σε όσο μεγαλύτερη ανυποληψία περιπίπτει ο δημοσιογραφικός χώρος, τόσο πιο έντονη καθίσταται η αλαζονική προπέτειά του. Κυρίως αναφερόμαστε στη λεγόμενη ηλεκτρονική δημοσιογραφία των Μέσων Μαζικής «Ενημέρωσης». Η ηλεκτρονική ενημέρωση είτε τηλεοπτική, είτε διαδικτυακή, έχει πάρει πλέον τα πρωτεία, έναντι του γραπτού λόγου και αυτό βεβαίως είναι σημείο των καιρών, μιας και όλο και περισσότεροι άνθρωποι προστρέχουν σ’ αυτές τις πηγές ενημέρωσης. Στην Ελλάδα από τα τέλη του 1989 άρχισε να επικρατεί ένα καθεστώς ιδιότυπης ασυδοσίας με την απρόσκοπτη έγκριση λειτουργίας ιδιωτικών τηλεοπτικών καναλιών, χωρίς πλαίσιο νομικής κάλυψης, και χωρίς καμία άδεια που να εντάσσεται σε πλαίσιο νομιμότητας. Αποτέλεσμα όλης αυτής της κατάστασης ήταν η χωρίς νόμιμη άδεια λειτουργία όλων των ιδιωτικών τηλεοπτικών καναλιών. Δεν είναι στόχος να εξετασθεί η νομική πλευρά του όλου θέματος, αφού δεν είναι αυτός ο σκοπός μας, πολλώ δε μάλλον αφού αυτό αποτελεί ζήτημα μιας σοβαρής νομικής εργασίας. Όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις από τότε έως σήμερα, σκόπιμα δεν αντιμετώπιζαν το θέμα της νόμιμης λειτουργίας των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών (άρα και το ζήτημα της αδειοδότησής τους). Οι κρατούντες (των εκάστοτε κυβερνήσεων) άφησαν και αφήνουν επίτηδες τους εργολάβους - καναλάρχες χωρίς νόμιμο πλαίσιο λειτουργίας, ώστε μέσω αυτής της κατάστασης να σχηματοποιείται «ένας κατάλληλα προετοιμασμένος χώρος» για κλείσιμο δουλειών, για «συμφωνίες κυρίων», για εκτέλεση «δουλείας». Αυτή βέβαια η χαριστική συμπεριφορά του κράτους έναντι των καναλαρχών είχε τις υλικές της προσδοκίες και πολιτικά της οφέλη. Οφειλέτες και υπόχρεοι πλέον οι καναλάρχες έσπευδαν (και σπεύδουν) να εκτελέσουν πρόθυμα τη «δουλεία»: την παντί τρόπω στήριξη της κυβερνητικής προπαγάνδας και κρατούσης ψευδολογίας έναντι βέβαια και των οφειλών που γλίτωσαν, αλλά και έναντι των «δουλειών» - εργολαβιών που περιέπιπταν στο μεγάλο «πιάτο» της απευθείας ανάθεσης δημοσίων έργων, ή των «σημαδεμένων»διαγωνισμών. Εδώ θα πρέπει να προστεθεί και το κρατικό χρήμα των διαφημίσεων μεγάλων δημόσιων οργανισμών που «άνοιγε» το πεδίο και τις ορέξεις σε υπερθετικό βαθμό. Και όσο το λιπαρό αυτό αλισβερίσι δυνάμωνε (και δυναμώνει), τόσο πιο ασύδοτη και προκλητική γινόταν (και γίνεται) η ειδεχθής προπαγάνδα των ιδιωτικών καναλιών. Για να έρχεται όμως σε πέρας αυτή η τερατουργία, έπρεπε (και πρέπει) αυτός ο πυώδης χώρος να υπηρετηθεί επαρκώς και καταλλήλως απ’ τους επαρκείς και κατάλληλους γι’ αυτό ανθρώπους. Έτσι πολλοί δημοσιογράφοι που αναλαμβάνουν αυτό το έργο, εκμεταλλεύονται τη δυνατότητά τους να στρεβλώνουν, να αλλοιώνουν, να αλλοιώνουν, να παραποιούν, να εκποιούν παλαιά γραμμάτια, να συκοφαντούν, να υβρίζουν, να αισχρουργούν και να βυσσοδομούν και να μη λαμβάνουν την παραμικρή απάντηση. Ο δημοσιογραφικός αυτός «λόγος» φτιάχνει το δικό του σχολείο αυθαιρεσίας, το οποίο ενσωματώνει τα πάντα γιατί δεν αντιλαμβάνεται τίποτα, ενώ καμώνεται ότι καταλαβαίνει τα πάντα. Γιατί αυτός που υπηρετεί το ψέμα, όσο και να παριστάνει τον έξυπνο, τελικά δεν αντιλαμβάνεται ποτέ το βάθος των πραγμάτων και των γεγονότων, αφού αυτό είναι άρρηκτα συνυφασμένο με την αλήθεια και τη λογική. Η τηλεοπτική πραγματικότητα αποκρύπτει εντός της τους σκοτεινούς μηχανισμούς μέσω των οποίων ασκούνται οι πάσης φύσεως λογοκρισίες, που με τη σειρά τους ανάγουν τα Μ.Μ.Ε. σε εργαλείο διατήρησης μια κυρίαρχης στρέβλωσης της πραγματικότητας και της αλήθειας. Ο ιδιότυπος αυτός δημοσιογραφικός «λόγος» αποκρύπτει παρουσιάζοντας και παρουσιάζει αποκρύπτοντας. Αφού αυτό που διαπράττει δεν είναι παρά να δείχνει κάτι άλλο απ’ αυτό που θα έπρεπε να παρουσιάσει, εάν έκανε το στοιχειώδες που έχει καταστατική υποχρέωση να κάνει, δηλαδή να παρέχει πραγματική είδηση και πρωτογενή πληροφορία. Αυτό το είδος δημοσιογραφίας κυριαρχεί στην εποχή μας, γεγονός που κατέστη πολύ ηχηρό και εξώφθαλμο (κατά τα τελευταία χρόνια) με την τρομοκρατούσα μετρολογία και τον εκφοβισμό συνειδήσεων και ανθρώπων. Πρέπει λοιπόν να αντιτάξουμε τη σθεναρή μας πολιτική αντίσταση και την πνευματική μας εγρήγορση προκειμένου να μην «πνιγούμε» στον οχετό που απειλεί να καταπνίξει τα πάντα.

Από τον Γεώργιο Ν. Ξενόφο