Στον Γολγοθά λοιπόν. Εκεί όπου γράφτηκε με αίμα η πιο άδικη απόφαση στον κόσμο, εκεί όπου ο θεάνθρωπος παρέδωσε το πνεύμα του για τη δική μας σωτηρία, η ανθρωπότητα δεν μπόρεσε να κρατήσει την αγάπη που εκχύθηκε, ούτε την αδελφοσύνη, με συνέπεια ο άνθρωπος να βρεθεί μπροστά σε καταστάσεις μίσους και αντιπαλότητας, εξ αιτίας των οποίων έπνιξε πολλές φορές την προσδοκώμενη χαρά και βρέθηκε μπροστά σε γεγονότα όμοια μ' αυτά της σταυρικής θυσίας του Γολγοθά.

Δεν είναι λίγοι σήμερα μέσα στους κόλπους της κοινωνίας που σε καθημερινή βάση βηματίζουν τον δρόμο προς τον Γολγοθά, όπως ο Χριστός, φέροντες πάνω τους τον μεγάλο σταυρό του Κυρίου. Κάποιες εφημερίδες και κάποια κανάλια, φέρουν στην επικαιρότητα πτυχές της σύγχρονης ζωής που αποτυπώνουν και καταγράφουν το μαρτύριο που βιώνουν, αλλά και τη θέλησή τους για το δικαίωμα στη ζωή. Δεν αγνοώ, ούτε αποκρύπτω τον αγώνα του πατέρα και της μητέρας που έχασαν τα τρία τους παιδιά στον πόλεμο. Φανταστείτε τι σταυρό φέρουν στις πλάτες τους αυτοί οι άνθρωποι και πόσες φορές ανηφορίζουν κάθε μέρα τον δικό τους Γολγοθά. Το δράμα του πόνου, της λύπης και της παγωνιάς. Η χαρά και το γέλιο δεν πρόκειται να βρει έδαφος να καρποφορήσει στη δική τους καρδιά από τον σταυρό που κουβαλούν ασταμάτητα επάνω τους καθημερινά. Πόσοι συνάνθρωποί μας δεν είναι καθηλωμένοι πάνω σε ένα αναπηρικό καροτσάκι χρόνια τώρα, επειδή η ζωή τα έφερε έτσι να μάχονται μέσα από τη θέση αυτή για να πνίξουν την οδύνη που σκεπάζει την καρδιά τους και καθιστά δύσκολες τις ημέρες της ζωής τους. Δείτε και τους γονείς που τα παιδιά τους είναι εξαρτημένα από τα ναρκωτικά, τι σταυρό κουβαλούν επάνω τους κάθε μέρα και τι μάχες δίνουν για να τα συγκρατήσουν στη ζωή. Δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο για τη ζωή ενός γονέα από το να θάψει με τα ίδια του τα χέρια το δημιούργημά του. Αυτή η νέα πραγματικότητα γεμάτη αγκάθια που καταστρέφει τη βλάστηση του κοινωνικού μας περιβόλου, είναι σύνδρομο των ημερών μας που ανατρέπει τα όνειρα μας για αναβάθμιση του πολιτισμού μας και της αξιοπρέπειάς μας. Μπορεί η επιστήμη σε όλο τον κόσμο με πρωταγωνιστή τον άνθρωπο και ιδία το μυαλό του και τη δεξιότητα των χειρών του, να ερευνά, να ψάχνει, να πειραματίζεται και να κατακτά. Τον ανθρώπινο πόνο, ποτέ δεν μπόρεσε, ούτε θα μπορέσει να εξαλείψει από τη ζωή, όσα φάρμακα και ρίξει στην αγορά για θεραπεία. Μπορεί το χθεσινό μοντέλο της ζωής μας να το σβήσουμε με μια μονοκονδυλιά. Ποιος όμως μπορεί να μας διαβεβαιώσει, ότι αυτό μπορεί να γίνει και με τη θλίψη μας με τον καθημερινό πόνο του κρεβατιού και του Γολγοθά που ανηφορίζουν τόσοι και τόσοι από τους συνανθρώπους μας επειδή η μοίρα τούς επιφύλαξε να βρίσκονται καθηλωμένοι σε ένα καροτσάκι ή σε κάποιο κρεβάτι δεμένοι από πιθανά ατυχήματα; Σήμερα δεν υπάρχει σπίτι, που η οικογένεια να μη έχει κάποιο πρόβλημα. Αν και ο διπλανός χώρος είναι πάντα περιοχή άγνωστη. Αυτό ισχύει στην πραγματικότητα. Μπορεί τα προβλήματα των άλλων να παραμένουν αμπαροκλειδωμένα. Κάποτε όμως έρχονται στην επιφάνεια και αξιολογούνται μαζί με αυτά και τα βάσανα των ανθρώπων. Παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον τη θυσιαστική προσφορά των ανθρώπων προς όλους εκείνους που βρίσκονται καθηλωμένοι στο καροτσάκι, στο κρεβάτι του πόνου, στο Νοσοκομείο. Αφήνω επί μέρους τα παρηγορητικά λόγια και στέκομαι στο πλάι τους για τον αγώνα που δίνουν για τη ζωή τους. Στρέφομαι όμως και προς όλους τους άλλους που σε καθημερινή βάση με ένα τριαντάφυλλο στο χέρι, με την καρδιά τους γεμάτη από απέραντη αγάπη και καλοσύνη, από ενδιαφέρον και διάθεση απεριόριστης θυσίας για τον συνάνθρωπό τους, βρίσκονται πάντα πλάι τους, αφιερώνοντας ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής τους σ’ αυτούς και τον πόνο τους, που είναι και δικός τους πόνος. Αυτή η προσφορά. Η θυσιαστική πρέπει να συνέχει τις καρδιές όλων μας. Είναι έκχυση της θείας αγάπης προς τον συνάνθρωπό μας. Η προσήλωσή μας προς αυτόν είναι λύτρωση. Είναι θρόνιασμα στην αγκαλιά του Κυρίου. Είναι απελευθέρωση από τα μίση και τα πάθη που δηλητηριάζουν τις ψυχές μας και καθιστούν δύσκολες τις ημέρες της ζωής μας. Στο σιωπηλό μεγαλείο των ανθρώπων του πόνου της καθημερινότητας, αυτό που μπορούμε εμείς να προσφέρουμε είναι η αγάπη μας. Την έχουν ανάγκη. Την επιζητούν. Τη χρειάζονται..

Από τον Αθανάσιο Φώτου, επίτιμο δικηγόρου