Επιπλέον, από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, η ρωσική εξωτερική πολιτική επικεντρώθηκε στην υποστήριξη του δόγματος "open frontiers", έννοια της εξωτερικής πολιτικής που ουσιαστικά βασίζεται στην καταμέτρηση της Κίνας ως υπερδύναμης και αφετέρου στην απομάκρυνση του παλαιού δόγματος της ορολογίας του Ψυχρού Πολέμου. Το έτος 2000 αποτέλεσε σημείο καμπής για τη Ρωσία, όταν ο Πούτιν έγινε Ρώσος πρόεδρος και άρχισε να σχεδιάζει τη ρωσική εξωτερική πολιτική με την ενεργειακή στρατηγική, αυτόνομα. Ο πρόεδρος Πούτιν έχει ενσωματώσει τη ρωσική εξωτερική πολιτική και την ενεργειακή ως απαραίτητο στοιχείο για το εθνικό συμφέρον της Ρωσίας. Επομένως η ενέργεια θα παραμείνει η βάση του εργαλείου διπλωματίας της Ρωσίας στο μέλλον.

Ευρώπη και Κεντρική Ασία έχουν διαφορετικές εκφάνσεις στη ρωσική εξωτερική ενεργειακή πολιτική. Από τη μια πλευρά, η Ρωσία επιδιώκει μια περιεκτική στρατηγική που θα μπορούσε να αυξήσει την πολιτική και οικονομική εξάρτηση της Ευρώπης από τη ρωσική ενέργεια. Από την άλλη, η Ρωσία στοχεύει στον αποκλεισμό της προσφοράς ενεργειακών πόρων ενισχύοντας τον έλεγχό της στο σύνολο των στρατηγικών της ενεργειακών αγωγών. Έτσι, η Μόσχα έχει αντιταχθεί ενεργά σε σχέδια ελέγχου αγωγών που ελέγχονται από τη Δύση, συνδέοντας άμεσα τις χώρες παραγωγής ενέργειας της Κεντρικής Ασίας με τις ευρωπαϊκές αγορές, όπως το πετρέλαιο της BTC και του αγωγού φυσικού αερίου BTE. Η κατασκευή νέων αγωγών από αυτές τις χώρες προς στην Κίνα άλλαξε άρδην το ενεργειακό παιχνίδι στην περιοχή. Μία από τις αξιοσημείωτες πολιτικές που η Ρωσία αποδίδει αυξανόμενη σημασία σε τέτοιες περιφερειακές οργανώσεις είναι η CSTO, η Ευρασιατική Οικονομική Επιτροπή, η SCO και η Ευρασιατική Ένωση.

Ο EAST MED, ο αγωγός που τρυπάει ουσιαστικά τη Μεσόγειο και αποσκοπεί στο να μειώσει την εξάρτηση της Ευρώπης από το ρωσικό αέριο, έχει ήδη δημιουργήσει ανασύσταση των συσχετισμών μεταξύ των παικτών μικρών και μεγάλων. Σε αυτό το σημείο πρέπει να τονιστεί ότι η Κύπρος με την εθνική της Στρατηγική των Υδρογονανθράκων παρασύρει την Ελλάδα, την Αίγυπτο και το Ισραήλ σε μια συνθήκη non grata, διότι δεν είμαστε σίγουροι αν οι χώρες της συνθήκης είναι σε θέση να υπερασπιστούν τον αγωγό σε περίπτωση θερμού επεισοδίου μεταξύ άλλων χωρών, όπως η Τουρκία και η ασταθής Λιβύη. Εξάλλου, η πραγματοποίηση του αγωγού φαντάζει δύσκολο εγχείρημα τη στιγμή που το κοίτασμα Λεβιάθαν και ενδεχομένως τα κοιτάσματα της Κύπρου να μην είναι βιώσιμα ως πώληση τη στιγμή που η εξόρυξή τους μπορεί να γίνει δύσκολα, βλέποντας την επιθετικότητα της Τουρκίας. Η Ιταλία και η Γαλλία, που έχουν εμπλακεί στα οικόπεδα της Κύπρου, ξέρουν ότι η στρατιωτική δύναμη της Κύπρου και της Ελλάδος δεν είναι ικανές να αποτρέψουν πιθανά προβλήματα εξόρυξης, όταν η Τουρκία θα σκληρύνει το παιχνίδι. Το Ισραήλ έσυρε ουσιαστικά την Αίγυπτο, την Κύπρο και περισσότερο εμάς στην συμφωνία, χωρίς το ίδιο να δηλώνει ότι μπορεί να υποστηρίξει στρατιωτικά πιθανά προβλήματα που θα προκύψουν στην περιοχή, επισήμως από τα λεγόμενα του ιδίου του Νετανιάχου. Για το ΝΑΤΟ ειδικά ούτε καν λόγος...

Από τον Αστ. Γερογιάννη, μέλος Π.Ε. ΝΔ