Είναι άραγε πράξη εχεφροσύνης από την πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης να χαρακτηρίζει ως «τεράστιο φιάσκο» την επίσκεψη Μητσοτάκη στις ΗΠΑ, τη στιγμή που η παγκόσμια διπλωματική και πολιτική συγκυρία απαιτεί ο πολιτικός κόσμος της Ελλάδας να είναι πραγματικά ενωμένος σε αρραγές μέτωπο;

Τι περίμεναν δηλαδή οι αξιωματούχοι της οδού Κουμουνδούρου για να θεωρηθεί το πρωθυπουργικό ταξίδι στις ΗΠΑ επιτυχημένο; Να λάβει σαφή θέση υπέρ των αδιαμφισβήτητων ελληνικών δικαίων ο νυν Αμερικανός πρόεδρος, του οποίου θέσεις και αποφάσεις αμφισβητούνται καθημερινά, ενώ ο ίδιος βρίσκεται στο κατώφλι των νέων εκλογών πιεζόμενος από τις κατηγορίες του Κογκρέσου;

Ποτέ άλλοτε στο πρόσφατο παρελθόν η επίσημη πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής δεν τάχθηκε με τρόπο απόλυτο και κατηγορηματικό υπέρ των ελληνικών δικαίων. Σχεδόν πάντα στις επισκέψεις τους στον Λευκό Οίκο και στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ οι εκάστοτε Έλληνες κυβερνώντες εισέπρατταν γενικόλογα, ευχολόγια αλλά και επιβραβεύσεις για τα «κατορθώματα» της χώρας σε διάφορους τομείς, χωρίς βέβαια κανένα αντίκρισμα από αμερικανικής πλευράς….

Από την άλλη πλευρά, τι προσδοκούσε άραγε η ελληνική κυβερνητική αντιπροσωπεία με επικεφαλής τον πρωθυπουργό κ. Κυριάκο Μητσοτάκη από μια επίσημη επίσκεψη στις ΗΠΑ, η οποία έλαβε χώρα λίγα μόνο εικοσιτετράωρα μετά τη δολοφονία του Ιρανού στρατιωτικού ηγέτη Κασέμ Σουλεϊμανί που συντάραξε όλο τον πλανήτη και προκάλεσε συνθήκες γενικευμένης έντασης;

Μήπως άραγε να στρέψει ο πρόεδρος Τραμπ αποκλειστικά το ενδιαφέρον του στην άμβλυνση της απροκάλυπτης τουρκικής επιθετικότητας εναντίον της χώρας μας και να απαιτήσει με κάθε τρόπο τη «συμμόρφωση» του Τούρκου προέδρου Ερντογάν με τις ελληνικές θέσεις τραβώντας του παραδειγματικά το αυτί;

 Στην περίπτωση που θα συνέβαινε κάτι τέτοιο, εάν δηλαδή ο Τραμπ δεν προσποιούταν «τον κουφό» στην ξεκάθαρη αναφορά του πρωθυπουργού μας για εξόφθαλμη παραβίαση του διεθνούς δικαίου με την υπογραφή της κίβδηλης συμφωνίας Τουρκίας-Λιβύης, θα ήταν σαν να πρόδιδε ο Αμερικανός πρόεδρος έναν «πραγματικό φίλο» και «συνοδοιπόρο».

Ο τελευταίος μάλιστα τυγχάνει να κατοικεί στα παλάτια του Βοσπόρου και να κυβερνά με αυταρχικό τρόπο (αυτό βέβαια… καθόλου δεν απασχολεί τον Αμερικανό πρόεδρο) μια ισχυρή στρατιωτική δύναμη του ΝΑΤΟ, που εδράζεται στις παρυφές της πιο εύφλεκτης, αυτή τη στιγμή αλλά και πάντα, γειτονιάς του πλανήτη.

Η αμερικανική πολιτική δεν ευνόησε την Ελλάδα σε άλλες «ηπιότερες» εποχές, όταν αποτελούσε τη μοναδική παγκόσμια υπερδύναμη, πώς είναι δυνατό να το κάνει τώρα, σ' έναν κόσμο πολυπολικό με συσσωρευμένα προβλήματα σε διάφορες γωνιές του πλανήτη;

Γι’ αυτό, όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις, και οι τέως και οι νυν, οφείλουν να είναι περισσότερο «υποψιασμένες» σε σχέση με την πολιτική των ΗΠΑ ή οποιασδήποτε άλλης ηγεμονεύουσας τον κόσμο δύναμης.

Να μην τα δίνουν οι πολιτικοί μας ηγέτες όλα προτού να λάβουν σαφείς δεσμεύσεις από τους ισχυρούς. Να εκτιμούν νηφάλια και ορθολογικά τα οφέλη που μπορεί να προσποριστεί η χώρα από τις ομολογουμένως αναγκαίες, για διατήρηση του γεωγραφικού και όχι μόνο status quo, συμμαχίες.

Ο ελληνικός λαός, ιδιαίτερα στα χρόνια της οικονομικής κρίσης και εξαθλίωσης, απέδειξε περίτρανα την υπερηφάνεια του σε όλο τον κόσμο… και στους ισχυρούς του πλανήτη (ο Τραμπ εμμέσως το αναγνώρισε). Είναι κρίμα, λοιπόν, να τον απαξιώνει ο πολιτικός κόσμος συλλήβδην με την αβελτηρία που επιδεικνύει σε κρίσιμες περιστάσεις… και οι πρώην και οι τέως και οι νυν. 

Από τον Βασίλη Πλατή, φιλόλογο-δρ Ιστορίας Α.Π.Θ.