Τα κράτη προσπαθούν να περιχαρακωθούν απέναντι στην παγκοσμιοποίηση, την οποία τα ίδια λανσάρουν και προωθούν ως λύση και μέλλον. Προσπαθούν να σώσουν θέσεις εργασίας στον τόπο τους καθώς και την αυτάρκεια σε δικά τους προϊόντα, γιατί σήμερα ότι δεν είναι ανταγωνιστικό «πεθαίνει». Ότι δεν μπορεί να παραχθεί στις χώρες αυτομάτως εισάγεται με το εμπορικό ισοζύγιο να φθίνει και το ΑΕΠ της χώρα να μειώνεται!

Μέσα σ' αυτά τα δεδομένα οι Ελλάδα είναι απούσα. Καμία προστασία απέναντι σε προϊόντα τρίτων χωρών που ενώ μπορεί να είναι κατώτερα ποιοτικά είναι οικονομικά ανταγωνιστικότερα από τα δικά μας Ελληνικά. Βαμβάκι από Αίγυπτο, φακές και όσπρια από Καναδά, ενώ σιτηρά έρχονται από χώρες της Ρώσικης Κοινοπολιτείας και τέλος γάλα από Σκόπια και Αλβανία ή παγωμένο και από πιο μακριά, ενώ κρασί και κρέας μπορεί να φθάνουν εδώ από τη Νότια Αμερική.

Η γεωργία και η κτηνοτροφία στη χώρα μας με αυτά τα δεδομένα και με το ακριβότερο κόστος παραγωγής φθίνουν και τελειώνουν αργά και βασανιστικά παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των Ελλήνων παραγωγών. Πότε θα προστατέψουμε τους παραγωγούς μας, όχι για όφελός τους μόνο αλλά και για στρατηγικούς λόγους εθνικής ασφάλειας και αυτάρκειας.

Τελευταία στην Ελληνική σκακιέρα αρχίζει να ανοίγει και θέμα με τις τοπικές μεταφορές όπου έχουν εισβάλλει τούρκικες φθηνές εταιρείες, που σε λίγο θα κατακλύσουν και θα μονοπωλήσουν την αγορά των επαγγελματιών αυτοκινητιστών. Νομίζω ότι αν το κράτος μας δεν ξυπνήσει από τον λήθαργο, ο ελευθεροεπαγγελματικός κόσμος θα συρρικνωθεί σε σημείο εξαφάνισης.

Το ελληνικό κράτος θα πρέπει να θέσει νέους όρους στις συνεργασίες και τις εισαγωγές από χώρες και κράτη που μας κατακλύζουν εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος είναι «η μάχη των δασμών» και του αγώνα διάσωσης των τοπικών μικροοικονομιών που στηρίζουν όμως ολόκληρες κοινωνίες, όπως στην Ελληνική περίπτωση η γεωργία η κτηνοτροφία και οι μεταφορές. Αν δεν προστατέψουμε την εθνική μας παραγωγή, την επάρκειά μας και δεν μεριμνήσουμε με κάθε μέσο που διαθέτουμε ώστε να αυξήσουμε το ΑΕΠ της χώρας απέναντι στις εισαγωγές από Τρίτες χώρες που τείνουν να χαρακτηριστούν «το ξέφραγο αμπέλι» της Ευρώπης, τότε θα μιλάμε για ένα νέο ναυάγιο που μπορούμε να το παραλληλίσουμε με το μεταναστευτικό. Οι δασμοί αποτελούν ένα στρατηγικό όπλο στη σκακιέρα των γεωπολιτικών εξελίξεων και ιδιαίτερα σε μια χώρα όπως η Ελλάδα που έχει ανάγκη ταχύτατων κινήσεων και απαντήσεων στα προβλήματά της χωρίς να χρήζει της σύμφωνης γνώμης δανειστών και Ευρωπαίων βαρόνων.

Από τον Μάριο Ξηρομερίτη, ουρολόγο, δημοτικό σύμβουλο Λαρισαίων